De wereld is van mij

05-05-2024: Het was vroeg dat vanmorgen, want er moest weer gewerkt worden. En dat op onze 1-year wedding anniversary! ♥️ Aan de andere kant, where else would we be dan in de lucht op zo’n mooie, bijzondere dag? De taxi bracht ons naar Marrakech Airport, waar ik met tien minuten vanaf de incheckbalie bij de gate stond. De enige glitch was de meneer die na paspoortcontrole nog even je stempel checkt (standaard hier in Marokko). Om de een of abdere reden houden de mensen hier er een soort humor op na die je de stuipen op het lijf kan jagen (en dus niet grappig is). Hij zegt tegen mij: ‘No stamp in your passport.’ In de seconde die ik nodig had om te beseffen dat het een ‘grap’ was, stond ik al angstig te bladeren. Nou, haha. Er waren geen plekken meer vrij op de vlucht, dus ik mocht de hele vlucht op de jumpseat in de cockpit. Terwijl we taxieden kwam de zon op. Boven de Koutoubia, in ochtendgloren gehuld, zweefden tientallen luchtballonen. De vlucht was rustig. Regelmatig kwamen we ‘traffic’ tegen, vlak boven ons hoofd. Dat ziet er altijd heel indrukwekkend uit. De bestemming was Lille, en vanuit daar terug naar Marokko; niet terug naar Marrakech, maar naar Agadir. Dit keer had ik een plek in de cabine en de Marokkaanse cabin crew was ontzettend lief; die ochtend had ik al een ontbijtje van ze gekregen (is niet standaard, de aantallen m.b.t. maaltijden etc zijn streng) en ook nu kwamen ze regelmatig even vragen hoe het ging en of ik wat nodig had. En dat terwijl ik nergens voor betaald heb, behalve de kleine meevlieg-fee. Ik voelde me net een zwerver die als koningin behandeld werd 😄En nu zijn we weer in Agadir! De rijen bij de paspoortcontrole kunnen hier lang zijn en aangezien er ook juist een Ryanair-vlucht vol ongeduldige reizigers was geland, ben ik maar vast vooruit gegaan. Met succes, want de rijen zijn nu oneindig en ik zit al lekker in de hal te wachten op Roel en Pieter, de captain.

03-05-2024: Wat doe je als je man piloot is en hij in het weekend van jullie eerste trouwdag naar Marokko moet? Dan ga je gezellig mee 🥰

30-04-2024: De koffers stonden ingepakt klaar bij de hotelconciërge toen we vanmorgen werden opgehaald voor onze Abu Dhabi-dagtour. In een zwart tourbusje met zes andere toeristen en een enigszins moody chauffeur/gids reden we in anderhalf uur naar de zuidelijker gelegen hoofdstad van de V.A.E. De airco werkte helaas niet goed, dus bij aankomst dreven we de bus uit 😅De eerste stop was de spierwitte Sheikh Zayed Grand Mosque. Nog geen 20 jaar oud en dus totaal anders dan de historische moskeeën die je wellicht wel eens gezien hebt in andere oosterse landen. Het exterieur is volledig opgetrokken uit wit marmer en de muren, vloeren en pilaren zijn kunstig bewerkt met weelderige, kleurrijke bloemen. De 82 koepels lagen als smetteloze witte balletjes van verschillende formaten op de daken van het jonge gebouw. Er zit een roltrap in en de ogenschijnlijk antieke deuren met glas-in-loodwerk en houten kozijnen schuiven automatisch open. Als gebouw mist het wat autoriteit, ondanks haar schoonheid. Er ontbreekt een ver teruggaand verhaal. De zuilen, koepels, mozaïeken en tapijten willen de indruk wekken al jaren mee te gaan en al veel gezien te hebben. In werkelijkheid zijn ze jonger dan de meeste mensen op aarde. Vrouwen mogen alleen naar binnen met volledige bedekking, dus tot op de enkels en de hele arm. Schouders en knieën zijn niet voldoende, zoals dat op veel andere religieuze plaatsen wel het geval is. Mannen moeten ook een lange broek dragen. Houd hier rekening mee voor je gaat; anders moet je voor omgerekend €11 een abaya kopen ter bedekking. Niet het grootste bedrag, maar toch een lichte vorm van uitmelking. Eenmaal terug in de bus reden we naar de Corniche. Hier keken we uit over het lichtblauwe water rondom het eiland dat Abu Dhabi eigenlijk is, en daarachter de skyline. De wind was heet, de zon nog heter, en de schaduw van de paar boompjes boven blauwe bankjes des te lekkerder. Next up was Heritage Village. Hier maak je kennis met de leefwijze van vroeger binnen de Emiraten. Er worden tapijten, zwaarden, boten en kleding gemaakt in koele hutjes met zandstenen muren. En op het aangrenzende witgele strand vind je verkoeling in de warme wind terwijl je oog in oog staat met de skyscrapers van Abu Dhabi. We werden naar de Marina Mall gebracht om te lunchen. Het was heerlijk om even in een echt goed gekoelde omgeving te zijn; je komt dan weer even tot jezelf. En het veilige, zoute, makkelijk gekozen maaltje bij een McDonalds smaakte ook best.  

29-04-2024: De dag startte al vroeg, want rond 7:30 werden we opgehaald door onze privégids met 4x4 voor een heuse safari. In drie kwartier lieten we het megastedijke Dubai volledig achter ons. De wereld was opeens weer plat en overal was zand en stof. Welkom in de Al Madam-woestijn. De eerste stop was bij een adventure center waar onder luifels tientallen quads klaarstonden voor huurders. Roel, Lisanne en Peter gingen ervoor en raceten door het rode zand. De rest zocht verkoeling onder de parasols en genoot van de gratis flesjes water en cola, of maakte foto’s ;) Op naar de volgende stop, waarvoor we al een stukje off-road door de woestijn moesten: een rit op een kameel. Drie stuks, belegd met knusse rode kleedjes, boden ruimte op hun rug voor zes mensen. Ze stapten rustig voort over het roodachtige zand en wij zaten hoog en heet op de comfortabele ruggen. Onze gids had ondertussen de banden iets leger laten lopen voor meer grip op het vervolg van onze tocht. Het was tijd voor dune bashing. We raceten door de geelrode woestijn, steil de duinen op en even steil weer af, hellend en kantelend en bochten in en uit. Zwevend op adrenaline en avonturisme keken we vol ongeloof naar de wereld om ons heen, zoals we die nog niet eerder gezien hadden: een prototype woestijn, met de golfjes in het fijne zand en botte lijnen die als slangen over de hoogste punten van de duinen kruipen. Op één van deze duinen zat een man klaar met boards, want next up: sand boarden! Iedereen waagde een poging en gleed met de zanderige wind in het haar razendsnel naar beneden. Maurits’ pet waaide af, maar kon gelukkig nog teruggehaald worden van de nabijgelegen duin. Veel flesjes water, zweet en plezier later was het tijd om weer naar het hotel gebracht te worden. De airco in de auto was absoluut niet onaangenaam. 

28-04-2024: Het was lekker wakker worden in onze bedjes deze zondagochtend, na een nacht van een halfuurtje in het vliegtuig. We genoten van een uitgebreid ontbijt, dankzij de supermarkt om de hoek. Het OV is hier niet heel praktisch. De reistijd is erg lang. Daarom kozen we voor taxi’s richting ons eerste stoppunt van vandaag: de Burj al Arab. De reis ging over de snelwegen door het stedelijke Dubai met haar mega wolkenkrabbers, idem reclameborden en Lambo- en Maserati-dealers. Er is zoveel te zien, deze stad is zo bizar. En het Arabisch op de verkeersborden is intrigerend. De hitte was als uit een oven terwijl we naar Jumeirah Beach liepen, op zoek naar een mooi uitzicht punt op de Burj al Arab. Het heldere water dat aan het witte zand aanspoelde, was haast lauw. En in de branding lagen de mooiste schelpjes. In de schaduw rustten we even uit, tussen mooie roze bloemen en zwerfkatjes. We namen een volgende taxi richting de beroemde Palm Jumeirah. De opgespoten straten die als palmtakken in het water liggen, ademen luxe. Als je doorrijdt tot het eind, kom je bij The Pointe Sign, met prachtig uitzicht op het bekende Atlantis Hotel aan het lichtblauwe water. Het was een mooie plek voor een familiefotoshoot 🥰

26-04-2024: De koffers staan klaar en het penthouse wordt gereed gemaakt voor enkele eenzame dagen. De plantjes gaan in de vensterbank waar ze het meeste licht krijgen, laatste wasjes worden gedraaid, administratie wordt bijgewerkt, de werkmail wordt opgeruimd en zo rommelen we lekker door. De andere paardjes zijn in galop onderweg naar Mechelen, vanaf waar we gezamenlijk verder zullen reizen naar the airport 🐴

Het was vanmorgen vroeg dag, en niet alleen vanwege de luidruchtige vuilniswagen die om 6:00 onder ons raam containers kwam legen. We zouden om 9:00 onze huurauto halen op het vliegveld en moesten dus op tijd weg om de kluwen van het onduidelijke busnetwerk te trotseren. De normale stadsbussen zijn niet het probleem. Zodra je echter richting het vliegveld wilt, lijkt geen enkele bus de juiste te zijn of aan de aangegeven halte te verschijnen. Onze tip: vraag het bij de balie van het busstation bij Ljubljana Station. Meestal vind je daar een airport bus aan platform 28. Op het vliegveld haalden we onze huurauto voor de dag op. De Volkswagen T-roc bracht ons in slechts een halfuur naar het magisch mooie Lake Bled. Het kasteeltje op het eilandje in het meer straalt als een sprookjespaleis. Mensen kanoën en roeien in houten bootjes over het kraakheldere water. Het is er vredig en kalm en tegelijk barst de wereld er uit elkaar van lof aan haar Schepper.

We startten deze zonnige zondagochtend opnieuw met een zelfgemaakt ontbijt en een kerkdienst op afstand. Een krachtige preek over onze machtige God. De God die alle mooie dingen op de aarde maakte, waarvan wij op reis mogen genieten. Tegen twaalven was de dienst afgelopen en liepen we de zomerse dag in. De eerste stop was de antiekmarkt nabij de Cobblers’ Bridge. Hier liggen op de houten tafeltjes onder gestreepte luifels allerlei curiositeiten uitgesteld. Vintage lampenkappen en klokken, houten stoeltjes en rieten kinderwagentjes, pins en broches uit het communistische tijdperk, oude kaarten en hebbedingen uit het oude Joegoslavië, antieke boeken en instrumenten, portretten van Tito, oorlogsoverblijfselen, kristallen vaasjes en houten kastjes met beschilderde deurtjes. Er kwam geen eind aan al deze schatten. Mijn buit was een emaillen bekertje, handgemaakt in het oude Joegoslavische rijk. Met tien minuten liepen we op een lange weg die de stad uitvoerde, en met twintig minuten stonden we in de botanische tuin, omringd door sprookjesachtige velden voor witte bloemetjes en ruige, hoekige boomtakken. Er was paarse bloesem, rode en witte bloemen in perkjes, schaduw onder het dichte bladerdek en zonlicht op het zachte lentegroen dat overal dominant was. Tijd voor een lunchmaaltje. Daarvoor vonden we een plekje op het terras van Rina Bistro. De tafel kwam vol te staan met lekkere salades, kip en burgers. Hier kletsten we een groot deel van de steeds heter wordende middag weg. Zowat naast het restaurant stond de John the Baptist-kerk. We stapten voor een paar minuten de welzalige koelte van het hoge, pastelgeschilderde gebouw in. Er was juist een organist bezig de hoogte te vullen met diepe klanken. Een serene rust daalt neer op zo’n plek. God ontmoeten, waar je ook bent.

Onze ochtend begon aan het kleine witte IKEA-tafeltje in ons appartement, gedekt met een schaal scrambled eggs, vers brood en natuurlijk boter en kaas. Tegen tienen stapten we de aangenaam warme lentedag in, gelijk overspoeld met fijn zonlicht. Via steile steegjes en trappetjes door de bossen - een flinke klim - kwamen we op de kasteelheuvel, met het eeuwenoude kasteel dat op een bosachtige groene kroon hoog boven de stad uit torent. Met studentenkorting naar binnen ;) en genieten van het uitzicht over de stad en wijde omgeving vanaf de hoogste toren. De witte toppen van de Alpen vormden in het noorden het einde van de horizon. De weg naar beneden ging een stuk sneller en we werden vergezeld door twee enthousiaste brave honden. Langs de wervelende Central Market met haar kleurrijke groenten, fruit en handwerken liepen we de oude stad weer binnen. Voor €2 liepen we de St. Nicolaas-kathedraal binnen, een enorme explosie van goudkleurige weelde en kunstige schilderingen. Hoewel de kerk middenin de stad staat, is het er binnen toch een haven van rust. We genoten van de heerlijke roze kleur van de Franciscan Church op Presernov Trg; het roze is een vrolijk jasje voor een prestigieus gebouw. Voor de lunch streken we neer op het gezellige terras van Gostilna Sokol, met houten tafeltjes en paasgele servetten. Er zat ook een meneer met zijn struisvogel. De mansgrote Wiener schnitzels smaakten hoe dan ook best 😋

Komend weekend voegen Bram, Noa, Roel en ik Slovenië toe aan onze have been-list! Na een paar lekkere loungerondes stappen we zo in het vliegtuig naar Ljubljana.

10-03-2024: De zon scheen warm en fel op deze zondagmorgen, waardoor de dag al enorm verschilde van het regenachtige gisteren. We wandelden door de straten vol sfeer richting de schitterende Blue Mosque, dat met haar enorme koepels en majestueuze uitstraling zeer tot de verbeelding spreekt. Het zijn allemaal architecturale hoogstandjes, van cultureel onschatbare waarde. We namen de tram naar Karaköy, vanwaar we de onderzijde van de Galata Bridge naar de overkant bewandelden. Overal hangen de dunne visserslijnen uit in het donkerblauwe water, en regelmatig trekken ze een visje omhoog. De heuvels waarop Istanbul gebouwd is, vormen de lijst van het schilderij van de Bosporus. Langs de oevers van de Gouden Hoorn reisden we naar Fener en Balat, tegenwoordig hippe, kleurrijke wijkjes met winkels en huisjes in alle mogelijke (pastel)kleuren. Eigenzinnige antiekwinkels, trendy coffee bars waar de muren bestaan uit vintage schilderijtjes, en natuurlijk leuke restaurantjes. Wij kozen Café Dora voor onze lunch, en kwamen in een klein kamertje met precies vier tafeltjes terecht, omringd door servetjes waarop eerdere bezoekers van over de hele wereld lieve woorden hadden geschreven. Af en toe kwam een zwerfkat kopjes geven. We genoten van onze börek, Turkse pizza, salade en andere hapjes. En op het balkon van het pastelblauwe gebouwtje hielden de grote rottweilers van de eigenaar trouw de wacht, met hun bruine poten op de balustrade. Toen wij ons ontembare enthousiasme over deze beesten toonden, liet de eigenaar zelf ons trots zijn handsgrote hondentatoeage zien. Roel en Louise kochten een lekker hapje in de Turkish delights store aan de overkant, met bakken vol geurige thee. Daarna reisden we weer terug richting Eminönü. 

08-03-2024: Het is vandaag een prachtige dag om te vliegen! Blauwe lucht en heel veel zon. Er moest nog het een en ander worden opgeruimd in huis voordat we konden gaan, en niets is fijner dan opruimen in een licht huis vol zon en frisse lucht. Raspaard Lou stond voor de deur en met z’n drieën togen we in de op zijn laatste benen lopende Suzuki naar Zaventem. Daar genoten we in de lounge van een breed scala aan smakelijke hapjes.