08-03-2024: Het is vandaag een prachtige dag om te vliegen! Blauwe lucht en heel veel zon. Er moest nog het een en ander worden opgeruimd in huis voordat we konden gaan, en niets is fijner dan opruimen in een licht huis vol zon en frisse lucht.
Raspaard Lou stond voor de deur en met z’n drieën togen we in de op zijn laatste benen lopende Suzuki naar Zaventem. Daar genoten we in de lounge van een breed scala aan smakelijke hapjes.
Na een niet 100% comfortabele vlucht van drie uur in een loeiheet toestel en zeer weinig beenruimte - maar wel met een lekker broodje en ijskoud water - landden we op Sabiha Gökcen Intl Airport. Onze eerste kennismaking met een nieuw land. Voor Louise was deze zeer aangenaam; de douanebeambte comlimenteerde haar met haar mooie voornaam. Dat we even later op een uiterst smerig publiek toilet naast een stapel rolstoelen ter hoogte van de toren van Babel onze behoefte moesten doen, viel in het niet bij deze aangename ontmoeting.
De metro was snel gevonden, de meest gunstige OV-dagkaarten snel gekocht. Na een overstap op trein en tram kwamen we aan in het bruisende Istanbul. De verblindende etalages van juweliers, vol schreeuwerige kettingen en ringen; stoere barbershops met stoffige ramen en TL-licht boven de leren stoelen met metalen armleuningen; straatjes met warm verlichte en knus-Europese voorgevels; vitrines vol baklava en gezellige restaurants waar je naast kebab ook sfeer en gezelligheid kunt krijgen.
We slapen in een klein appartementje op de hoek van een gezellig wijkje vol eetgelegenheden. Het is precies zoals je het hier verwacht; wit licht, witte tegels, metalen lampen en veel spiegels.
Aangezien er op een steenworp afstand talloze restaurants te vinden zijn, was een late avondmaaltijd snel gevonden. Olimpiyat ligt aan een klein pleintje met schattig fonteintje, omringd door terrasjes en rode luifels. We genoten er van bordjes vol vlees, pasta en patat. En natuurlijk börek. De TikTokkende meisjes achter ons dansten de nacht in met de live band, bestaande uit gitaristen en fluitisten, terwijl wij nog wat boodschapjes deden bij een lokale supermarkt. De zakken vol linzen, bloem en erwten stonden er klaar met grote schappen erin, evenals de megapacks rijst. Boodschappen in het buitenland zijn altijd zo leuk om te doen!
09-03-2024: Al rond zessen werd ik gewekt door de gebedsroep van een van de vele moskeeën in de buurt. Buiten werd het al een beetje licht en de luide roep die door de stille straten snelt, geeft de eenzame vroege ochtend al het gezelschap dat zij nodig heeft.
We ontbeten met een simpele bruine boterham met boter/vlees, gisteravond uit de supermarkt gehaald. Daarna betraden we de Turkse straten voor het eerst bij daglicht, op weg naar wellicht de bekendste plek van Istanbul: de Hagia Sophia, of Aya Sofya. Sinds begin dit jaar moet je hier entree betalen; toen het nog 100% moskee was, hoefde dat niet. Nu is het officieel deels museum en mag de entree €25 per persoon bedragen. Een hoop geld, maar het is ook een hele bijzondere ervaring en een prachtig schouwspel! De dikke groene vloerbedekking, de enorme koepels, de mozaïeken en goudkleurige decoraties en sierlijke Arabische schrijfsels. Vrouwen moeten er hun hoofd bedekken, maar dat voelt hier helemaal niet gek; part of the furniture. Je hoofddoek zwiert mee met de lichte windvlaagjes en danst op je rug wanneer je rondloopt, net zoals de vele kleuren, geuren en historie die hier rondzweven.
Eenmaal buiten liepen we kort het Gülhane Park in om even te genieten van de groen-witte bloemenperkjes en fonteintjes. Daarna zetten we koers naar de Grand Bazaar: een enorme overdekte markt, onder tientallen koepels en beschilderde bogen. Kom er voor kruiden, gedroogd fruit, kleurrijk en zacht Turkish delight, thee, duizend soorten textiel, kleding, souvenirs en natuurlijk Fendi-laarsjes en Louis Vuitton-sjaaltjes (maar wel zo nep als de neten).
Een paar straten verderop doken we de Spices Bazaar in. Hier is de keuze aan kruiden en snoep en thee nog veel groter en de geuren van kurkuma, kaneel en munt vervullen de lucht met een dikke warmte. De winkeltjes worden bemand door veelal jonge mannen, die zichzelf grappig vinden en hun best doen om klanten naar hun koopwaar te trekken. Onze camera trekt veel aandacht en eenmaal werd ‘Shakira’ zelfs gevraagd ‘to take our photo’. Nou, Shakira is de slechtste niet en geeft daar graag gehoor aan. In ruil mocht ze foto’s maken van de schitterende schalen vol theemengsels.
We kwamen uit op Eminonu Square, aan de voet van de de Galatabrug. Al zoveel gezien, nog veel meer te doen!
De middag was voor de moskeeën. We begonnen bij de Rustem Pasha-moskee, eentje met honderd tinten blauw en een onopvallend trappenhuisje vanuit de drukke souk als ingang. Maar zodra je met bedekt hoofd en zonder schoenen de zachte vloerbedekking betreedt, is alles om je heen een haven van rust. De enorme ronde kroonluchters, de schitterend beschilderde koepels, de rijkelijk betegelde muren, alles is even indrukwekkend.
Next up was de Süleymaniye-moskee. Hier overheerste rood als kleur, maar wederom de rust de omgeving. Alles gebeurt hier gedempt. Het warme licht zet de rode vloerbedekking in vuur en vlam en de hoge raampjes laten hier maar weinig natuurlijk licht door. En buiten vind je een prachtig uitzicht over een groot deel van deze megastad, plus de Bosporus.
Het was ondertussen flink gaan regenen en door troosteloze wijkjes met scheve huizen en krakkemikkige ‘otoparks’ kwamen we bij de Molla Zeyrek-moskee. Wederom een feest van mysteries, decoraties, kleuren en geuren. Schoenen in de houten kastjes, sluipen over de zachte vloerbedekking, ogen omhoog op de monstrueuze en majestueuze koepels.
We namen de bus naar Karaköy, waar we neerstreken bij Murat Muhallebicisi voor bordjes pasta en döner. Even de jassen en sjaals laten opdrogen van de aanhoudende regen, en een lekker warm maaltje nuttigen.
Toen namen we de bus naar het Dolmabahçe-paleis. De entree was nogal hoog en dus besloten we van de schitterende façades te genieten, aan de oevers van de Bosporus. Die waren evengoed prachtig, en gratis.
We reisden nog een klein stukje verder naar het noorden, namelijk naar de Ortaköy-moskee. Een lieflijk kubusvormig gebouwtje pal aan de rivier, met kenmerkende hoge minaretten op elke hoek. Binnen is het licht vanwege de lange en vele ramen, en de muren zijn gebroken wit, roze en rood en de kroonluchters hangen vol met glinsterende steentjes. Weelderig en groots.
Na deze moskeeëntour reisden we met onze OV-kaart naar Taksim Square. Vanaf dit grote plein loop je snel het bekende Istiklal in, een drukke winkelstraat waar een pittoresk trammetje doorheen kuiert. In een zijstraat bezochten we Aya Triada Rum, een prachtige orthodoxe kerk met machtig mooie koepels, mozaïeken en kunstwerken. Zoveel pracht verborgen in een semi-drukke metropolensteeg.
Er werden wat winkels in- en uitgelopen, in Çiçek Pasajı genoten we van de gezellige terrasjes in de overdekte hal, en zo slenterden we voort.
In een rustig straatje ontdekten we Eskiyeni, een heerlijke winkel vol vintage kaarten, boeken en curiositeiten. Hier een vaasje lavendel, daar een oude Turkse uitgave van Kuifje, ergens anders een oude kaart van Constantinopel ofwel Istanbul; fantastisch, ik kan wel de hele dag rondhangen op zo’n plekje.
In Umbrella Street werden we door kleurrijke bloemetjesparaplu’s beschermd door de vallende regen. Via de kronkelende steegjes van Karaköy vol knusse en hippe restaurantjes en tram T1 vonden we onze weg terug naar ons appartementje. In de straat hing inmiddels een veelbelovend namiddaglicht.
Er werd gedineerd in Historical Kumkapi: borden vol vlees, linzensoep en natuurlijk börek. Het was weer genieten!
Reactie plaatsen
Reacties