05-05-2024: Het was vroeg dat vanmorgen, want er moest weer gewerkt worden. En dat op onze 1-year wedding anniversary! ♥️ Aan de andere kant, where else would we be dan in de lucht op zo’n mooie, bijzondere dag?
De taxi bracht ons naar Marrakech Airport, waar ik met tien minuten vanaf de incheckbalie bij de gate stond. De enige glitch was de meneer die na paspoortcontrole nog even je stempel checkt (standaard hier in Marokko). Om de een of abdere reden houden de mensen hier er een soort humor op na die je de stuipen op het lijf kan jagen (en dus niet grappig is). Hij zegt tegen mij: ‘No stamp in your passport.’ In de seconde die ik nodig had om te beseffen dat het een ‘grap’ was, stond ik al angstig te bladeren. Nou, haha.
Er waren geen plekken meer vrij op de vlucht, dus ik mocht de hele vlucht op de jumpseat in de cockpit.
Terwijl we taxieden kwam de zon op. Boven de Koutoubia, in ochtendgloren gehuld, zweefden tientallen luchtballonen.
De vlucht was rustig. Regelmatig kwamen we ‘traffic’ tegen, vlak boven ons hoofd. Dat ziet er altijd heel indrukwekkend uit.
De bestemming was Lille, en vanuit daar terug naar Marokko; niet terug naar Marrakech, maar naar Agadir. Dit keer had ik een plek in de cabine en de Marokkaanse cabin crew was ontzettend lief; die ochtend had ik al een ontbijtje van ze gekregen (is niet standaard, de aantallen m.b.t. maaltijden etc zijn streng) en ook nu kwamen ze regelmatig even vragen hoe het ging en of ik wat nodig had. En dat terwijl ik nergens voor betaald heb, behalve de kleine meevlieg-fee. Ik voelde me net een zwerver die als koningin behandeld werd 😄
En nu zijn we weer in Agadir! De rijen bij de paspoortcontrole kunnen hier lang zijn en aangezien er ook juist een Ryanair-vlucht vol ongeduldige reizigers was geland, ben ik maar vast vooruit gegaan. Met succes, want de rijen zijn nu oneindig en ik zit al lekker in de hal te wachten op Roel en Pieter, de captain.
Met de taxi langs meters aan witte muurtjes bekroond met groene bosjes, waarin witte, roze, oranje en paarse bloempjes prijkten, reden we naar het mooie RIU-hotel van TUI. Dit resort staat aan de kust van Agadir en ademt chique ruimtelijkheid met haar palmbomen, luxueuze kleuren en kabbelende waterbronnetjes.
Van Roel kreeg ik een Polaroid-camera cadeau. Hiermee starten we onze trouwdag-traditie: elk jaar op 5 mei een polaroid van ons tweetjes. Van mij kreeg hij een fotoalbum van ons eerste jaar als getrouwd stel. Het was een waardevol momentje, zo op het balkon van onze veel te mooie hotelkamer.
Bij het buffet aten we snel een klein snackje en daarna speelden we op verzoek van Roel jeu de boules op de oranjerode baan, uitkijkend op de wuivende palmbomen naast het lichtblauwe zwembad. Naast ons speelde een groep Franse mannen van middelbare leeftijd hetzelfde spel. Ik won, maar Roel verzachte de pijn met een lekkere mojito.
We liepen een rondje over het resort, de aangrenzende Corniche en het strand, waar vooral locals van het weer genoten onder stoffige, krakkemikkige parasolletjes. De lucht was zo licht door de zon dat alles haast wit leek. Het mulle zand danste onder onze voeten mee met elke stap.
Ik wilde heel graag naar Souk El Had, in het centrum van Agadir. Roel had weinig zin maar houdt zoveel van mij dat hij zich toch opofferde ;) In een door mij onderhandelde taxi reden we er in tien minuten heen. Je kunt in deze souk wel wat souvenirs kopen, maar het is toch vooral voor de locals met de enorme kramen vol groente en fruit, pannen en potten, manden, keukengerei en plastic huishoudartikelen, opgestapeld alsof het een hoop op de vuilnisbelt is. Het is er donker, op de tl-lichten na, maar op de kleine binnenplaatsjes is het licht stoffig en aangenaam warm. Tegen etenstijd waren we weer terug in het hotel, na een wilde taxirit door een lieve taxichauffeur. Aangezien het toch een beetje feest is vandaag, gingen we enigszins dressed-up richting een restaurantje aan de Corniche. De zeewind maakt alles koeler en dat is best lekker na al die hitte. Lekker uitgewaaid kwamen we bij El Toro, waar we in stijl genoten van carpaccio, soep, kip en zalm. De avond was gevallen en opeens was de wereld een droom. De gestreepte parasols staken af tegen de donkerblauwe avondhemel, net zoals de verlichte palmbomen op het resort. Het was een sprookje, net als deze dag.
06-05-2024: Tijd om weer in te pakken; Agadir lag vanmorgen onder een dik wolkendek. De kleur kwam van de huizen in de stadjes die we per taxi passeerden. Inezgane, Dcheira, Ait Melloul: roderoze façades, lichtblauwe of pastelgele garagedeuren, stoffige straten die de stappen van mensen in djellaba’s droegen, paarden met wagens samen met auto’s op dezelfde straat, lage boompjes met dorgroene blaadjes, afgebladderde poorten en houten kozijnen, kleine convenience stores vol 12-packs flesjes water of frisdrank, een klein mobiel koffiekraampje in de berm langs de doorgaande weg waar men gerust de auto even stilzet. Het flitst voorbij en het is bizar dat zich hier zoveel levens afspelen op zo’n fundamenteel ander stukje aarde.
Roels uniform en de crewstickers op onze koffers zijn een vrijbrief door de rijen. Dat is best wel fijn, zeker in een land als Marokko waar de lokale bevolking niet weet wat de begrippen wachten, rijen en ‘aan de beurt’ betekenen. Al zijn Nederlanders ook niet altijd even forgiving. We werden door een van de airport stewards voorgelaten en niet iedereen begreep waarom: ‘Hoezo gaan zij voor?’ ‘Hij is piloot denk ik.’ ‘Hm, en die (=ik) dan?’ Nou, ‘die’ is gezellig met haar man mee 😄
Er was zelfs nog tijd voor de lounge. Met een simpel bodempje is een een vlucht altijd fijner. We stapten aan boord van het eerste toestel, dat ons met een hoop Marokkanen en enkele Europeanen naar Casablanca ging brengen.
Het was slechts veertig minuten vliegen naar Casablanca. Daar moesten we overstappen op de tweede Royal Air Maroc-vlucht, naar hometown Brussel. Na het passeren van de security met een enorm aantal Jeddah-gangers - we zagen ze later in de rij staan voor een Saudi Air-vlucht naar deze islamitische bakermat - doodden we de rest van de wachttijd in de lounge, waar ze heerlijke Marokkaanse pannenkoeken hadden. 🤤
De laatste stretch: naar huis. Helaas niet naast elkaar, maar wel een plekje bij het raam en een plekje aan het gangpad voor Roels lange benen. Alle wolken waren weg toen we langs de Marokkaanse kustlijn vlogen. De Straat van Gibraltar was overduidelijk zichtbaar; de gateway van Europa naar Afrika en andersom. Twee continenten tegelijk op je netvlies. Het is alsof ze puzzelstukjes zijn die je kunt oppakken en neerleggen. Daar lag Gibraltar zelf, goed te herkennen aan de puntige vorm, en Tanger, grote stad in Afrika’s noordwestelijke puntje. Wat is de aarde groot en mooi en wat is vliegen magisch; en wat is het heerlijk dat Roel en ik deze liefde kunnen delen ♥️
Bij aankomst in Brussel gooide de RAM een zingende imam en Arabische muziek aan over de speakers. Zo voelt het overgrote deel van de passagiers hier zich toch thuis 😅
Maar wij zijn ‘echt’ thuis, en dat is ook best fijn!
Reactie plaatsen
Reacties