30-04-2024: De koffers stonden ingepakt klaar bij de hotelconciërge toen we vanmorgen werden opgehaald voor onze Abu Dhabi-dagtour. In een zwart tourbusje met zes andere toeristen en een enigszins moody chauffeur/gids reden we in anderhalf uur naar de zuidelijker gelegen hoofdstad van de V.A.E. De airco werkte helaas niet goed, dus bij aankomst dreven we de bus uit 😅De eerste stop was de spierwitte Sheikh Zayed Grand Mosque. Nog geen 20 jaar oud en dus totaal anders dan de historische moskeeën die je wellicht wel eens gezien hebt in andere oosterse landen. Het exterieur is volledig opgetrokken uit wit marmer en de muren, vloeren en pilaren zijn kunstig bewerkt met weelderige, kleurrijke bloemen. De 82 koepels lagen als smetteloze witte balletjes van verschillende formaten op de daken van het jonge gebouw. Er zit een roltrap in en de ogenschijnlijk antieke deuren met glas-in-loodwerk en houten kozijnen schuiven automatisch open. Als gebouw mist het wat autoriteit, ondanks haar schoonheid. Er ontbreekt een ver teruggaand verhaal. De zuilen, koepels, mozaïeken en tapijten willen de indruk wekken al jaren mee te gaan en al veel gezien te hebben. In werkelijkheid zijn ze jonger dan de meeste mensen op aarde. Vrouwen mogen alleen naar binnen met volledige bedekking, dus tot op de enkels en de hele arm. Schouders en knieën zijn niet voldoende, zoals dat op veel andere religieuze plaatsen wel het geval is. Mannen moeten ook een lange broek dragen. Houd hier rekening mee voor je gaat; anders moet je voor omgerekend €11 een abaya kopen ter bedekking. Niet het grootste bedrag, maar toch een lichte vorm van uitmelking. Eenmaal terug in de bus reden we naar de Corniche. Hier keken we uit over het lichtblauwe water rondom het eiland dat Abu Dhabi eigenlijk is, en daarachter de skyline. De wind was heet, de zon nog heter, en de schaduw van de paar boompjes boven blauwe bankjes des te lekkerder. Next up was Heritage Village. Hier maak je kennis met de leefwijze van vroeger binnen de Emiraten. Er worden tapijten, zwaarden, boten en kleding gemaakt in koele hutjes met zandstenen muren. En op het aangrenzende witgele strand vind je verkoeling in de warme wind terwijl je oog in oog staat met de skyscrapers van Abu Dhabi. We werden naar de Marina Mall gebracht om te lunchen. Het was heerlijk om even in een echt goed gekoelde omgeving te zijn; je komt dan weer even tot jezelf. En het veilige, zoute, makkelijk gekozen maaltje bij een McDonalds smaakte ook best.  

29-04-2024: De dag startte al vroeg, want rond 7:30 werden we opgehaald door onze privégids met 4x4 voor een heuse safari. In drie kwartier lieten we het megastedijke Dubai volledig achter ons. De wereld was opeens weer plat en overal was zand en stof. Welkom in de Al Madam-woestijn. De eerste stop was bij een adventure center waar onder luifels tientallen quads klaarstonden voor huurders. Roel, Lisanne en Peter gingen ervoor en raceten door het rode zand. De rest zocht verkoeling onder de parasols en genoot van de gratis flesjes water en cola, of maakte foto’s ;) Op naar de volgende stop, waarvoor we al een stukje off-road door de woestijn moesten: een rit op een kameel. Drie stuks, belegd met knusse rode kleedjes, boden ruimte op hun rug voor zes mensen. Ze stapten rustig voort over het roodachtige zand en wij zaten hoog en heet op de comfortabele ruggen. Onze gids had ondertussen de banden iets leger laten lopen voor meer grip op het vervolg van onze tocht. Het was tijd voor dune bashing. We raceten door de geelrode woestijn, steil de duinen op en even steil weer af, hellend en kantelend en bochten in en uit. Zwevend op adrenaline en avonturisme keken we vol ongeloof naar de wereld om ons heen, zoals we die nog niet eerder gezien hadden: een prototype woestijn, met de golfjes in het fijne zand en botte lijnen die als slangen over de hoogste punten van de duinen kruipen. Op één van deze duinen zat een man klaar met boards, want next up: sand boarden! Iedereen waagde een poging en gleed met de zanderige wind in het haar razendsnel naar beneden. Maurits’ pet waaide af, maar kon gelukkig nog teruggehaald worden van de nabijgelegen duin. Veel flesjes water, zweet en plezier later was het tijd om weer naar het hotel gebracht te worden. De airco in de auto was absoluut niet onaangenaam. 

28-04-2024: Het was lekker wakker worden in onze bedjes deze zondagochtend, na een nacht van een halfuurtje in het vliegtuig. We genoten van een uitgebreid ontbijt, dankzij de supermarkt om de hoek. Het OV is hier niet heel praktisch. De reistijd is erg lang. Daarom kozen we voor taxi’s richting ons eerste stoppunt van vandaag: de Burj al Arab. De reis ging over de snelwegen door het stedelijke Dubai met haar mega wolkenkrabbers, idem reclameborden en Lambo- en Maserati-dealers. Er is zoveel te zien, deze stad is zo bizar. En het Arabisch op de verkeersborden is intrigerend. De hitte was als uit een oven terwijl we naar Jumeirah Beach liepen, op zoek naar een mooi uitzicht punt op de Burj al Arab. Het heldere water dat aan het witte zand aanspoelde, was haast lauw. En in de branding lagen de mooiste schelpjes. In de schaduw rustten we even uit, tussen mooie roze bloemen en zwerfkatjes. We namen een volgende taxi richting de beroemde Palm Jumeirah. De opgespoten straten die als palmtakken in het water liggen, ademen luxe. Als je doorrijdt tot het eind, kom je bij The Pointe Sign, met prachtig uitzicht op het bekende Atlantis Hotel aan het lichtblauwe water. Het was een mooie plek voor een familiefotoshoot 🥰

26-04-2024: De koffers staan klaar en het penthouse wordt gereed gemaakt voor enkele eenzame dagen. De plantjes gaan in de vensterbank waar ze het meeste licht krijgen, laatste wasjes worden gedraaid, administratie wordt bijgewerkt, de werkmail wordt opgeruimd en zo rommelen we lekker door. De andere paardjes zijn in galop onderweg naar Mechelen, vanaf waar we gezamenlijk verder zullen reizen naar the airport 🐴

19-11-2023: Al om half zeven stonden we naast ons bed, want om zeven uur zouden we worden opgehaald voor onze tour naar de demilitarized zone (DMZ). Deze strook van vier kilometer breed ligt langs de gehele grens tussen Noord- en Zuid-Korea. Met een paar tientallen andere reizigers plus aardige tour guide Henry tegen we eerst naar Imjingak Park. Hier zijn niet alleen verschillende oorlogsmonumenten en -voertuigen te zien, maar ook een lang hek met prikkeldraad bovenop waaraan Zuid-Koreanen boodschappen achterlaten op groene, paarse en witte linten. De oudere generatie heeft vaak familie in Noord-Korea, van wie ze door de oorlog gescheiden zijn. Ook vind je er het momument voor ‘missing families’, waar regelmatig oudere Zuid-Koreanen komen om hun familieleden over de grens te gedenken. De jongere generatie, zo vertelde Henry, heeft meestal geen familie meer in Noord-Korea en voor hen is unificatie dus niet altijd meer een hoog doel zoals het dat is voor oudere generaties. De jongere generatie vindt dat er teveel verschillen zijn tussen beide landen: economisch gezien, maar ook het communisme versus liberale democratie is problematisch. Toch zijn er ook wel jongvolwassenen, zoals Henry, die wel unificatie nastreven. Dat zou het bijvoorbeeld een stuk makkelijker maken om te reizen, bijvoorbeeld met de trein. Nu kunnen Zuid-Koreanen alleen het land uit per vliegtuig of boot.

17-11-2023: Het was nog maar zeven uur toen we vanmorgen onze hanok in Jeonju verlieten en de ijzige ochtendkou inrolden met onze koffers. De lucht was al blauw en wolkenloos en de zon wierp een gouden gloed op de bergkammen in de verte, alsof ze in glitter gedoopte poppetjes waren.

14-11-2023: Deze zonovergoten dag startten we bij de Egg Drop. Hier krijg je de meest hemelse dikke toastbroodjes, volgestopt met ei, bacon, kaas en meer, al naar eigen keus. Alles uiteraard esthetisch verpakt in mooie witte bakjes.

11-11-2023: Gisteren zetten we een hele dag lang de puntjes op de i’s van ons werk, onze lijstjes en ons huis. Schoonmaken, opruimen, inpakken en creatieve maaltijden verzinnen om het laatste voedsel uit de koelkast op te maken. De dag voordat je op reis gaat, is eigenlijk net zo leuk als de reisdag zelf. En hoewel we pas om 07:30 hoefden op te staan, lag ik al om 05:00 wide awake op ons knusse zolderkamertje. Het is lastig slapen als je weet dat je bijna naar de andere kant van de wereld vliegt.

Van Nederland, België en het Verenigd Koninkrijk naar India, Sri Lanka en Qatar. Het was een warm bad, een opeenstapeling van verrassingen en een verzameling aan shocks tegelijkertijd. En we hebben veel geleerd! Die lessen zetten we natuurlijk graag op een rijtje.

De vlucht van bijna vijf uur was comfortabel en ging snel voorbij. Ik vloog voor het eerst met Qatar en dan is alles leuk en interessant; de taal, het eten, de entertainment. Op het schermpje in de stoel kon je bijvoorbeeld de Koran lezen, zoals dat bij meer oosterse maatschappijen kan. Eenmaal boven Oman en Dubai werd het uitzicht pas echt mooi: woestijn onder een felblauwe hemel. Bij het landen in Doga vlogen we tot op de laatste meters boven het water. Het vliegveld ligt namelijk pal aan de Perzische Golf. In een mum van tijd waren we het vliegveld af en zaten we in de metro. Wat een surrealistische ervaring na twee weken in India en Sri Lanka. Alles ademt hier ruimte, rust en een zekere klasse. De metrostellen zijn super schoon en netjes, de stations helder georganiseerd, en er is zelfs een eerste en tweede klasse zoals in de trein in Nederland. Bij station Souq Waqif stapten we uit en daar was onze eerste kennismaking met Doha: ruimtelijk, licht, warm. Een onwaarschijnlijk bijzonder moment, mijn eerste keer in het Midden-Oosten. Een totaal nieuwe wereld, once again. In de verte zagen we opeens de skyline. Ik wist niet eens hoe die er hier uitzag; ik ben nog nooit zo onvoorbereid geweest op een bestemming 😄 We liepen door de vochtige en letterlijk adembenemende warmte naar ons hotel verderop. Hier slapen we op de twaalfde verdieping op een kamer met twee single beds; geen idee wat er mis is gegaan, maar we wilden graag de stad in dus besloten er niet mee terug te gaan naar de receptie. Morgen is het toch weer heel vroeg dag!

Onze dag begon vanmorgen om 07:00. Eerst een lekker ontbijtje op het buffetterras, uiteraard. En om 08:00 liepen we naar buiten, waar onze private Jeep safari zou beginnen. De eerste etappe was 2,5 uur van Galle naar Udawalawe, het nationale park waar we naartoe zouden gaan. Daar stond een Jeep plus chauffeur op ons te wachten. De taxichauffeur vertelde ons onderweg van alles over de gewassen en velden langs de weg; rijstvelden, theevelden, kaneelplanten, fruitbomen enzovoort. Hij was zo enthousiast dat hij soms opeens midden op de snelweg de auto stilzette om ons te wijzen op een bijzondere boom in de berm, of opeens stapvoets ging rijden om ons een mooie wilde pauw te laten zien. Gelukkig was het niet druk op straat 😄 We gingen van de snelweg af en vervolgden de route door kleine stadjes en dorpjes, zoals Embilipatiya en Padalangala. Langs de straat staan allemaal kraampjes met zeven soorten bananen, mango’s en andere soorten fruit die in deze regio veel verbouwd worden. Verder zou je denken dat hier veel getrouwd wordt, want in bijna elk stadje is wel een bridal boutique: Salon Wedding, Royal Queen en dat soort zaakjes. Of winkeltjes als Fashion Today of Girl Things, gevestigd in zeecontainers of in smalle, losstaande bouwwerken van gelig glas en stoffige stenen platen. Voor alles wordt schreeuwerig geadverteerd met verbleekte posters. We zagen een klein naaiatelier waar een vrouw druk bezig was met allerlei kleuren tule, een midwife center waar een handvol vrouwen met baby’s en peuters in de tuin stond te kletsen. Zo is er op elke hoek wel iets te zien. Je hebt hier ook veel zogenaamde vehicle emission testing centers; interessant, gezien de hoeveelheden zwarte rook die hier uit de uitlaten van bussen komt. We reden weer door een bosgebied en opeens zei de chauffeur: ‘Look, bats.’ En inderdaad, in de boom langs de weg hingen tientallen zwarte vleermuizen te slapen. De Jeepchauffeur woonde in een mooi huis middenin de tropische bossen vlakbij Udawalawe. De Jeep stond al klaar en we vertrokken op de heerlijk hoge zitjes richting het park.

Van de vlucht zelf hebben we weinig meegemaakt, al voor het taxiën sliep ik als een blok en zelfs Roel heeft geslapen. Bij het dalen was ik weer wakker om wat foto’s te maken van onze eerste blikken op Sri Lanka. Wat heerlijk, zoveel groen! De massa’s palmbomen en andere tropische begroeiing liet het landschap er fris en vol levensadem uitzien. We zagen al verschillende theeplantages liggen, althans dat denken we; dat wordt hier veel verbouwd. Bandanaraike International is kleurrijk en ruim opgezet, een feest om doorheen te lopen. Alles ging relatief vlot: de paspoortcontrole, de bagage pick-up (we hadden de koffers gratis ingecheckt) en ook het pinnen van contant geld. Roel heeft een levensreddende app gedownload: hij kan er taxi’s en tuktuks mee reserveren met een vooraf vastgesteld bedrag! Echt fantastisch. De taxirit van Negombo naar Colombo was dan ook zorgeloos. We reden langs rijen palmbomen die onder hun lage bladeren huisjes en hutjes met veranda’s verstopten. Er reed een wit busje langs met op de achterruit het opschrift ‘Jesus Christ is Victorious’. Even later kwam de skyline van Colombo in zicht. Zo anders dan we verwacht hadden! Dit land is totaal niet wat India is. Het is ruimtelijk, relatief netjes (in elk geval op de hoofdwegen), overheersend groen en de stoffige laag die over alles in India lijkt te liggen - wat ook zeker charme heeft - lijkt hier vooralsnog te ontbreken. Maar goed, we hebben natuurlijk nog maar weinig gezien. Vanmiddag gaan we het meemaken! We slapen een nacht in het Radisson, pal aan de oceaan. Op de elfde verdieping kijken we puur uit over water, golfen en een blauwe horizon. Een droom! En ze kwamen net ook nog een lief bordje met complimentary hapjes brengen, omdat we op huwelijksreis zijn 🥰 Roel zet dat bij elke boeking die we maken in de notities en het opent deuren voor je! Vroege check-in, late check-out, op de valreep mee mogen doen aan het ontbijtbuffet. Wat worden we gezegend! Ps. Ik vind dat ze hier heel schattig geld hebben.