Hello Vegas! Na de vlucht met Frontier, waar we kennismaakten met stewardessen die rondliepen in chillkleding in plaats van uniformen en met plastic zakken in plaats van trolleys, zochten we eerst een uur lang naar de juiste bus en bushalte. Dat is hier niet goed aangegeven, tot enige frustratie aan onze kant 🙃 Uiteindelijk vonden we de juiste bus, en de buschauffeur had er zin in: ‘Allright, we gonna go steaming to Terminal 1. Are you ready?!’ En onder het genot van Elton John uit de enorme speaker stoven we de weg op. En daar had je de skyline. De kleurrijke, hysterische en enigszins uitgespreide skyline van Las Vegas. Een magisch gezicht! We slapen in het Longhorn Hotel, in een mooie ruime kamer ver bij het aangrenzende casino vandaan. Ondertussen is het 01:00, dus tijd om te slapen en hopelijk is de jetlag morgen verleden tijd!
De dag begon in het droge, rustige oosten van Las Vegas. Bij Denny’s, onze all time favorite American diner, aten we onze buikjes meer dan rond. Pancakes, scrambled eggs, bacon, toast; wat wil een mens nog meer op een frisse en heldere Amerikaanse ochtend in de grote stad?
Las Vegas is een reuzenpretpark. Woorden kunnen deze stad niet beschrijven en foto’s eigenlijk ook niet. Op elke hoek is wat te zien, de kleuren en geluiden overweldigen en niets is te gek. Als je denkt dat het niet gekker kan, kom je een cake-automaat, een Hummer-limo, een badschuim-milkshake of een pretpark in een hotel tegen. We begonnen bij het beroemde Welcome to Las Vegas-bord, waar we in een lange rij keurig op onze beurt wachtten om foto’s te maken. Daarna was het Mandalay Bay, Exacalibur Hotel (gestyled als middeleeuws kasteel), New York New York Hotel (met een achtbaan eromheen) en zo The Strip op. We hebben zoveel moois en groots gezien vandaag. Maar ook in de kleine dingen zit geluk, zoals ons bezoek aan Nectar; een winkeltje met de mooiste badproducten in de vorm van cupcakes, donuts, eenhoorns en dus badschuim-milkshakes. Onze handen ruiken er nog naar, na de behandeling met zowel schuim, shampoo, scrub en lotion.
We bezochten het Caesar Palace Hotel, met grootse kroonluchters, fonteinen en mozaïeken in de vloer. Het Palazzo met de prachtige koepels. Het Venetian met de true size gondels in ogenschijnlijk lichtblauw water, Italiaanse architectuur en gebouwen waardoor je je in Florence of Rome waart. Maar het allermooiste was het Wynn Hotel. Zo over de top maar toch ook zo mooi om te zien. Het kronkelende wandelpad naar de ingang, terwijl er door de speakers in de bosjes muziek kwam; de bladeren leken wel te zingen. Dan binnen: bomen, planten, een draaimolen met glinsterende paarden, een terras aan het zogenoemde Lake of Dreams met draaiende parasollen erboven, kleurrijke mozaïeken in de vloer. En zoals je op de plattegrond kunt zien, is dit nog maar een klein deel van wat zich allemaal afspeelt in deze wereld binnen een wereld. Roel wist te vertellen dat dit wereldwijd het best beoordeelde resort is.
Als laatste bezochten we Circus Circus, misschien wel het gekste hotel van allemaal. Je hebt er een indoor pretpark, live circusshows en zelfs een trouwkapel. Wat een gekte, wat een wereld. De Deuce-bus terug, die over de hele Strip rijdt, kwam niet opdagen. Er is vandaag een football wedstrijd en van iemand anders hoorden we dat veel buschauffeurs zich daarom hebben ziek gemeld; dit schijnt vaker te gebeuren. Dus liepen we in veertig minuten terug naar de Bellagiofontein, waar we nog naar een prachtige show keken.
En we sloten de avond af met een heerlijk Denny’s diner! Zoals je kunt zien had ik ook nog een beetje kip bij mijn saus. We hebben vandaag extreem veel gelopen omdat de bussen dus niet zo regelmatig reden, en daarom waren we compleet uitgeblust toen we uiteindelijk weer op de hotelkamer kwamen. Toen ik eenmaal begon met het inpakken van onze spullen, leefde ik weer helemaal op; opruimen, inpakken, ik hou ervan.
Na een vroege ochtend en een lange busrit zitten we nu in onze zelf uitgekozen huurauto. Roadtrip here we come!
Onze eerste stop vanmorgen, na ontbijt van de Walmart vanuit de kofferbak: de Seven Magic Mountains. Een kwartier onder de gekte van Las Vegas staan zeven torens van felgekleurde rotsen, op elkaar gestapeld. Ze vormen een intens contrast met de droge en dorre woestijnomgeving. Een soort brug tussen het kleurrijke van de grote stad en de rust van de vlakke natuur. Ik hou van kleur en hoe het het mooiste van de aarde naar boven brengt. Op deze plek werd de kracht van kleur versterkt. Het was echt gewoon ontzettend leuk, dat is het juiste woord ervoor! Heel mooi, heel indrukwekkend, maar ook vooral genuine fun. Via de lange, rechte highway en langs de Hoover Dam passeerden we vele uitzichtpunten over de ruige, ruwe omgeving; een enorm contrast met het bruisende Vegas. De oneindige vlakten dienden zich aan en we genoten van het eindeloze land dat zich voor ons uitstrekte. Drie mensen die in stilte hun dromen voor hun ogen uit zien komen.
In Kingman stopten we even bij een Walmart Supercenter; Louise had de markeerstiften al snel gevonden ♥️ En daarna maakten we onze eerste kilometers op Route 66. Ergens in de anderhalf uur die volgden betraden we een andere tijdzone, maar we merkten het niet. We wisten niet meer hoe laat het was en het maakte ook even niet uit, met zulke ruime vergezichten over gele vlakten met groene bosjes als stipjes in het dorre gras, waar zo nu en dan een kudde zwarte koetjes stond de grazen. Rotspartijen doemden op en verdwenen, maakten plaats voor verder gelegen bergen aan de horizon. Bij het Route 66-bord maakten we foto’s tijdens een hysterisch gezellige fotosessie; er zitten echte pareltjes tussen 😄 Het werd juist golden hour en met een hart vol geluk keek ik om me heen: onze auto aan de kant van de weg, het goudgele gras en de lichte gloed over deze machtig mooie aarde.
Seligman, een gehucht vol Route 66 memorabilia. Heerlijk om even doorheen te wandelen, overal is wel iets te zien! Cafés, saloons, houten huisjes vol souvenirs, kleurrijke terrasjes en oude auto’s. En weer door. Onder een roze-paarse lucht vervolgden we onze weg naar de slaapplek voor vanavond, terwijl het daglicht alvast langzaam plaatsmaakt voor de avond.
Van zonder jas over The Strip naar ijs en sneeuw en warme sjaals en mutsen. We zijn in Williams en het is hier koud! We slapen in een knusse Super 8 by Wyndham, op een ruime en warme kamer. Die verlieten we vanavond even om te eten bij Pine Country Restaurant, een heerlijk Amerikaans restaurant in een echt Hallmark-cute straatje. En wat was het lekker 🤤 En dat alles onder het genot van countrymuziek op de achtergrond. Getankt, gegeten en nu lekker bijkomen op ons fijne kamertje.
De dag begon om 2:00 vannacht. Toen werd ik gebeld door de Belgische makelaar met het bericht dat wij een huisje hebben! De dag voor vertrek naar Amerika hebben we een knus en gezellig huisje bezichtigd. Diezelfde avond stuurden we onze aanvraag op, biddend en in vertrouwen afwachtend. We hadden allebei een goed gevoel bij dit huisje, al was het de eerste die we bekeken hadden. En we hebben het! We zijn heel blij, heel enthousiast en vooral heel erg dankbaar. Zelf heb ik amper nog een oog dichtgedaan tot 8:00, toen we opstonden om op de kamer te ontbijten. Het geeft niet, ik teer goed op minder slaap! We trotseerden de sneeuw en het ijs op de gladde parkeerplaats en stapten in de auto. Ons doel vandaag: de Grand Canyon.
Mather Point, Yaki Point, Grandview, Hopi Point, South Rim Trail. Vanaf deze uitzichtpunten bewonderden we ademloos de adembenemende en spectaculaire Grand Canyon. Er zijn geen woorden om de grootsheid van dit wonder te beschrijven, geen enkele mogelijkheid om haar schoonheid te vatten in illustraties of te vangen in blikken. Wat overblijft is het gevoel van overweldiging, de wind en de lucht tussen jou en de duizelingwekkende rotsformaties. De koude windvlagen die tegen je gezicht beuken terwijl je deze onwerkelijkheid in je op probeert te nemen, herinneren je eraan dat er niet langer iets tussen jou en je droom instaat. Je bent er nu deel van. Hoe dan ook, soms is het beter om een foto te laten spreken. Verder zagen we overigens nog een allerliefst sneeuwpopje, diertjes op de weg (♥️) en hele bijzondere native crafts in Hopi House.
Na onze tocht door de Grand Canyon verkenden we nog even Williams, het dorp waar we nog een nachtje verblijven. Een heerlijk western Route 66 stadje, met typische etalages vol cowboylaarzen en riemen, schappen vol pittige sauzen, billboards met bikes, babes and beers, en nog veel meer. Genieten! En als avondeten haalden we deze monster doos bij de PizzaHut. Amerikaanser kan haast niet, zou ik zeggen. Vol en verzadigd brengen we de rest van de avond lekker rustig door op de kamer, Wie is de Mol? terugkijken en foto’s uitzoeken.
Om 7:00 verruilden we de koude bossen van Williams voor de steeds verder kalende vlaktes van Navajo Nation. Regelmatig rolde er wat tumble weed over de weg vanuit het dorgele gras, en toen we in Tuba City aankwamen voor wat boodschappen was het landschap van groen en geel veranderd in rood en bruin, met hier en daar een asgrauw-groen bosje. Af en toe zagen we wilde paarden in de graslanden, regelmatig een kleine nederzetting van cabins op de roestbruine stofgrond. Dit is het gebied van de Navajo’s en al lijkt het vaker uitgestorven dan bewoond, hier leven nog veel mensen. Het gebied is zo uitgestrekt dat je dat alleen niet merkt.
En daar reden we Monument Valley binnen. Een verzameling rijkrood gesteente, omringd door roestbruin stof en zand. Via de Tribal Loop van 17 mijl rijd je rondom de grootste en hoogste rotspartijen, of buttes zoals ze hier heten. Regelmatig stonden we stil om uit te stappen, foto’s te maken en te luisteren naar de stilte of naar de zingende vogels, wiens geluiden weergalmden tussen de rotswanden. Soms kwamen we wat zwerfhonden tegen op de roestkleurige zandwegen. En waar je ook keek was het uitzicht schitterend, onbegrijpelijk mooi gevormd. Het is haast onwerkelijk, de wereld op deze plek. Het lijkt wel een droom als je oog in oog staat met de rode massa, vanuit elke hoek uniek en majestueus. Op de randjes, de wind vangend, op de vlaktes, jezelf verliezend in de eindeloze vlakten van Amerika. Wat een ongelofelijk land is dit, het land met ontelbaar veel gezichten en zoveel geschiedenis. Je ervaart het als je de rode aarde betreedt. Het stof waait met alle winden mee, is hier al zoveel langer, vertelt de verhalen op het ritme van de wind en in letterlijke geuren en kleuren. Je kunt niet anders dan er ademloos naar luisteren en zoveel mogelijk in je opnemen voor zolang als het duurt, want voor je het weet laat je het kleurige rood en de zingende vogels weer achter je, om opnieuw de uitgestrekte wegen te betreden, op weg naar een nieuwe plek.
De weg van Monument Valley naar Page was adembenemend mooi! Ik reed er een deel van en deed daarom mijn best om zoveel mogelijk sights krampachtig in mijn hoofd op te slaan. Het was de regenboog op aarde: gele vlaktes met donkergroene ronde bosjes, rood zand en stof ertussendoor, in de verte een rode gloed op de canyons en trapvormige bergen, waarvan de treden langzaam overgingen in paars en blauw en daarmee in de namiddaghemel, waarin zachte wolkjes dreven. Eentje was lang en leek wel gekruld te zijn met een krultang. En toen gebeurde het: ik zag een pikzwart wild paard, galopperend over de vlaktes, dwars door het prairiegras en de groene bosjes, omlijst door de roodgloeiende horizon. Het toonbeeld van een adembenemende vrijheid, gejaagd maar niet gevangen door de wind, de constante thrill van verandering en een nieuwe horizon. Ik was zo onder de indruk en kon aan niets anders meer denken. In mijn gedachten blijft het paard maar rennen en rennen, eindeloos, rust vindend in de rusteloosheid.
En nu zijn we in Page. We slapen in de Knights Inn, een echt motel aan de rand van de weg. In de straat achter ons hebben we maar liefst tien kerken geteld. Nu eerst eten bij Denny’s want we zijn hongerig. Met een volle maag zijn we weer terug in ons motel, terwijl het buiten stormt. De regen tikt agressief op het platte dak en de wind slaat tegen de deur. Onderweg vloog er een grote bol tumble weed tegen de auto aan, waar we nogal van schrokken. Op de blurry foto zie je enigszins hoe groot het geval was. Er is getankt, en Roel kocht als verrassing white chocolate macadamia cookies voor mij 😍
Reactie plaatsen
Reacties