30-06-2023
Gisteravond heb ik ons huis helemaal vakantieklaar gemaakt. Roels overhemden gewassen, de koelkast leeggemaakt, enzovoort. En vanmorgen stonden we vroeg op, want Roel bracht mij naar Zwijndrecht.
Daar stonden alle Van Houdtjes bepakt en bezakt in het zonnetje op het witte bruggetje. Alle koffers gingen in de Suzuki, want Roel bracht ze voor ons naar het station.
Op het stationsplein namen we afscheid van Roel en Annelie, die bleven zwaaien tot we de trap naar het spoor opliepen en daarmee de hoek om waren. Het avontuur is nu echt begonnen! Zeven koffers, zeven rugtassen, zeven gelukkige harten en een hele hoop enthousiasme!
We zitten er klaar voor! Na lange rijen bij de security en paspoortcheck (en een loungebezoekje en Amex-loungeboxes zodat iedereen wat te eten had), vermaakten we ons nog even bij gate D22. We konden al vrij snel het vliegtuig in. Hier zitten we naast het toilet en de nooduitgang, en met elkaar op rij 24 en 23. Oma’s eerste keer vliegen! We gaan nu op vliegtuigstand ✈️
De vlucht was lang, maar relaxed en ging snel voorbij. Er werden sudoku’s en woordzoekers gedaan, filmpjes gekeken en heerlijk gegeten. We hadden fijne plekjes en staken zo heel soepel de oceaan over.
Op Montréal werden we met een marswagentje (aldus de captain) naar de terminal gebracht voor alle checks. De boarding pass moest zeker tien keer getoond worden. Maar dat is allemaal deel van het avontuur waarin we verzeild zijn en het is zo leuk om met z’n allen door de smalle, brede, drukke en lege gangen te lopen met koffers en excited voor alles wat er komen gaat.
En nu begint de wachttijd op de volgende vlucht.
We vermaken ons hier goed. Er worden lekkere maaltjes gehaald (warme broodjes, snackjes en lekker koud water), werpen verlekkerde blikken op de Reese voorraden en zien hoe vliegveldpersoneel op de tarmac TikTok’s opneemt vanuit zijn wagentje.
De vier uur van Montréal naar Calgary waren zwaar voor ons ritme; ondertussen was het in Nederland 03:00 en niemand van ons kon z’n ogen nog openhouden. In een roes beleefden we de uren aan de nachtelijke hemel, met in de verte een lichtroze horizon, hangend in onze stoelen. We verlangden zeer naar ons bed.
Maar om 23:30 landden we eindelijk op Calgary. Een ruime en schone luchthaven waar alles makkelijk te vinden is. Ondertussen waren we van uiterst moe in uiterst melig veranderd en alles was grappig. Het piratenlapje van Sannie, ofwel haar slaapmasker dat wel leek op de gezichtsuitdossing van de Zware Jongens. Het beenhambroodje van papa Timo, dat eerder vlees met brood was. De slaperige kopjes en slaaphoudingen van deze en gene. We hadden veel pret.
Papa en opa renden richting de car rental center en wij haalden de ruimbagage op. Alles ging vlot en voorspoedig en voor we het wisten, zaten we in onze 7-zits Dodge op weg naar de airbnb, wat een knus en typisch huisje in Canadees-Amerikaanse stijl bleek te zijn. De kamers werden verdeeld - de ene kamer die overbleef voor de laatste van de negen was al in het vliegtuig geclaimd - en Bernhard, Glitterpony, raspaard, Botje en Boeli hadden zo’n ontzettende trek dat papa Timo ze in vijf minuten naar de drive thru van A&W reed. We namen allemaal een English Muffin Bacon & Egger, plus hashbrowns en frietjes. Met de maagjes gevuld gleed de moeheid van ons af. Toch gaan we nu maar eens slapen, want het was een lange reisdag
01-07-2023
De ochtend begon voor velen al vroeg vanwege de jetlag. Al om 05:00 drentelde ik in de kale maar op een bepaalde manier toch gezellige woonkamer met uitzicht op de lege, al met daglicht verlichte straat. De huizen met hun houten façades, allemaal uniek, stonden stralend onder de al blauwe hemel.
Langzaamaan druppelde iedereen binnen vanuit de slaapkamers boven en beneden in de kelder. Halverwege de ochtend stapten we (eindelijk, want op dit punt konden we wel een maaltje gebruiken) in de auto’s. Via de brede straten en met uitzicht op de skyline van Calgary reden we in een paar minuten naar een IHOP. Ons geduld werd helaas nog even op de proef gesteld, want er was niet meteen plek. De wachttijd werd gedood in de nabijgelegen Walmart Supercentre, want dat is al een uitje op zich. Er werden hoeden gepast, spelletjes gespeeld met knuffeldieren en genoten van het diverse aanbod.
Eenmaal in onze booths in de IHOP bladerden we stormachtig door de menukaarten. De keuzes werden snel gemaakt; een hongerig gevoel bevordert absoluut de besluitvaardigheid. En even later werden onze tafels gedekt met de allerlekkerste heerlijkheden: ei, worstjes, bacon, pancakes met fruit, hashbrowns, veel maple syrup en grote drankjes. We aten ons hier zó vol dat menigeen langzaam zuchtend in elkaar zakte, genietend maar ook treurig dat niet de volledige inhoud van de borden in onze maagjes paste.
Na een korte tweede stop bij de Walmart zetten we per auto koers richting het zuiden, naar het centrum van Calgary.
Op een werkelijk fenomenaal viewing platform, ergens aan de rand van een voorstad van Calgary, hielden we een heuse fotoshoot. De skyline van een grote stad wordt als klein ansichtkaartje op je netvlies gepropt. Wij kijken ernaar en worden overweldigd door de enorme grootsheid van de wereld, en onze aanwezigheid daarin, zowel nietsbetekenend als bijzonder. En hoe mooi is het als je juist op zo’n prachtig plekje herinneringen met familie kunt vastleggen.
Met de auto reden we naar Calgary’s Downtown, waar het gezellig druk was vanwege Canada Day vandaag. Overal vlaggetjes, rood en wit, en natuurlijk veel mensen op de been. Met het buitenkomen uit de parkeergarage rolden we zo een openluchtconcert in, en een goed concert ook! De warme klanken en volle tonen van de steengoede zangeres en basgitarist gaven onze voetstappen vleugels.
Twee blokken verder arriveerden we bij de Calgary Tower, sinds gisteren precies 55 jaar oud. Het is de blikvanger van de stad, met haar metershoge ranke hals en roodgrijze observatiedek. Het is net een hoge, grijze paal waar een roodborstje met een echt dieprode borst op is gaan zitten.
We moesten lang in de rij voor de lift naar boven staan. Ondertussen viel er op de wanden informatie te lezen over vergelijkbare torens over de hele wereld. En papa, Sannie en Lou haalden een heerlijk koel drankje bij de Starbucks, waar de portier ons allemaal een ‘happy Canada Day’ wenste.
Per lift zoefden we naar boven, waar we het 360-view in ons opnamen en op de glazen platen tientallen meters boven de grond stonden, kijkend naar de auto’s en bussen niet groter dan onze duim. We zagen de puntige toppen van de Rockies in de verte en het middelgrote stadscentrum van Calgary, een mix van hoge nieuwbouw en lage historische panden. Eenmaal weer terug beneden, wandelend over de drukke en brede stoepen, zagen we die mooie combinatie pas echt goed en van dichtbij. Nieuw met oud staat vaak wat misplaatst, maar hier lijkt het bij elkaar te horen.
In een krappe en volgestouwde souvenirwinkel - deze werd trading post genoemd en verkocht snowglobes met Mounties erin - liepen we aandachtig langs de schappen, op zoek naar de mooiste pareltjes. Een paar kaarten, sleutelhangers en magneten later stapten we weer in de auto op weg naar ons volgende plannetje.
We spendeerden de verdere middag in CrossIron Mills, een mega mall met airco; zeer welkom met de 31 graden die het buiten was. De jongens leefden zich uit in de Levi’s, Nike Store en de H&M. Er werd chocola geproefd en gekocht bij Lindt, we gingen op een halve safari in de enorme outdoorwinkel Bass Pro met beren, elanden, ijsberen en vissen (slechts die laatste waren nog in leven) en vishengels waaraan lantaarns bungelden als verlichting, we bezochten een mega bookstore met quotes op de muren (knowledge is power). Het was leuk maar vermoeiend, zoals winkelen eigenlijk altijd wel gedefinieerd kan worden. Rond etenstijd liepen we daarom rondjes in de cirkelvormige food court met haar Taco Bell, Muchos Burritos, Barbecue St Grill, Jimmy the Greek en meer. Iedereen koos een eigen maaltje en met elkaar aan een grote tafel werd alles verorberd. En bij het verlaten van het winkelcentrum zwaaide Peter met zijn Canadese vlaggetje, gekregen bij de Bass Pro, vrolijk uit het autoraam terwijl hij iedereen een fijne ‘Canada daaaaay’ wenste.
Er restte ons nog één laatste activiteit en dat was boodschappen doen. Papa, mama, Lisanne en ik togen naar de Walmart en gooiden drie mandjes vol met ontbijt, lunch, diner en snacks. Papa vond de sla nog wat karig en zat eens te denken wat daaraan nog zou kunnen worden toegevoegd. Mama vermeldde maar alvast, deels vanwege haar schrik van de hoge prijzen: ‘Er hoeft geen kip in, hoor.’
Maar papa keek verlicht op en zei: ‘Oh ja, kip. Lekker.’
Met een beetje creativiteit in je interpretaties kun je ver komen ;)
En nu liggen we allemaal moe en uitgeteld en lichtelijk overprikkeld in ons bed. Het was een fantastische eerste dag, en wat het nog beter maakt is een huisje om thuis te komen en een bed om in te kunnen slapen.
02-07-2023
De koude ochtend vond zijn weg door het openstaande raam van onze slaapkamer en deed ons nog even behaaglijk wegkruipen onder de dikke dekens.
Maar om half acht stond ik eitjes te bakken en brood te roosteren en mama dekte de tafel met onze boodschappen van gisteren. We genoten van de warme bagels en knapperige boterhammen met boter, jam, pasta, ei en kaas. En natuurlijk een glaasje melk!
We bezochten de Bethel United Reformed Church, twintig minuten oftewel een aantal glooiende weilanden en heel wat hoogteverschillen verder. Hier en daar stond een rood schuurtje onder de schaduw van de groepjes bomen in de heuvels en in de verte vormden de Rockies een grillige skyline.
De dienst was mooi en we zongen prachtige hymnes. Eenmaal weer buiten was de strenge kou verdwenen en verwarmde een waterige zon onze koude blote benen. We verlieten de weidsheid en verruilden het weer voor het stedelijke.
Op onze weg naar de stad passeerden we ruime suburbs met mooie houten huizen en brede lawns, brede straten met grote auto’s en ondernemingen zoals Mr Lube - we are number 1 when your oil looks like number 2. De auto’s werden geparkeerd onder een lange rij hoge en volle bomen en daarvandaan stonden we met twee stappen in Prince’s Island Park.
Dit park beslaat een volledig eilandje net boven Downtown Calgary, helemaal omringd door de Bow River. Het is een sprookjesachtig geheel van slingerende paden langs bloemperken vol rode, gele en roze bloemen, hoge en dichtbegroeide bomen in allerlei vormen en prachtig gevulde bloembakken aan de romantische lantaarnpalen. Het is net één grote bruiloft.
Aan de oever van de Bow en daarmee aan de voet van Calgary’s skyline schoten we foto’s die net zo goed in een groot natuurpark genomen hadden kunnen zijn.
Na een heerlijke wandeling tussen de bloemen, bomen en zonnestralen liepen we via het centrum op het vasteland weer terug naar de auto’s. Met twintig minuten waren we terug in ons knusse huisje en een halfuur later stonden er hamburgers, hashbrowns en een bak sla op tafel. Yum 😋
We brachten de middag door in huis. Buiten regende het opeens knetterhard, dus we vermaakten ons op bed of op de bank. De druppels tikten agressief tegen de ruiten en dat maakte alles extra behaaglijk.
Aan het eind van de middag stapten we weer in auto en in twintig minuten reden we naar de Calgary Free Presbyterian Church. De kerkdienst was niet drukbezocht maar de mensen waren uitermate vriendelijk. Gelijk bij binnenkomst werden we al begroet door een vriendelijke meneer, die zijn best deed onze namen uit te spreken maar na ‘Tjitske’ gaf hij het op.
Er werden prachtige hymnes gezongen tijdens de dienst. Samen zingen over Jezus en Zijn liefde en kracht verbindt, zelfs met wildvreemde mensen die je nog nooit hebt gezien. Precies diezelfde liefde is wat van deze mensen broers en zussen maakt.
En nu zijn we weer lekker in het huis en we eten tosti’s terwijl we op de bank hangen. Heerlijk, vakantie!
03-07-2023
In het huis aan Sandstone Drive klonken vanmorgen al vroeg de geluiden van het dichtritsen van koffers en het wegwerken van de laatste afwas. De ochtend was licht en koel en heerlijk fris.
Papa en ik brachten opa en oma naar het vliegveld, waar we ze hielpen met het inchecken van de koffers en ze naar de security brachten. We zwaaiden ze uit en reden terug naar huis, waar ondertussen alle koffers en tassen klaarstonden op de oprit. Alles ging in de achterbak van onze Dodge en daar gingen we, on the road.
Het stedelijke van Calgary’s buitenwijken veranderde heel snel in uitgestrekte weilanden vol bruine en zwarte koeien en paarden. Heuvels werden bergen: we naderden Banff National Park.
De ingang bestond uit een handvol houten hutjes van waaruit de parkwachters tickets verkochten. Met het passeren van het checkpoint keken we onze ogen uit: de ruige rotswanden, sommigen hoekig en strak en anderen grillig en puntig. De naaldbomen staken hun spitse kruinen omhoog, trots en in veelvoud, in duizend tinten groen.
In Banff-stad parkeerden we de auto om het typische Hallmark-stadje te gaan verkennen. Het is net Zwitserland, maar stoerder. In de outdoorwinkels koop je vishengels, camouflagekleding en cowboyhoeden. De gevels zijn laag en van donker- of geelbruin hout, in een driehoekje.
In The Spirit of Christmas, de meest hysterisch-knusse winkel op aarde, dwaalden we langs de rekken vol ornamenten, kerststalletjes en stockings. Wollen flamingo’s en varkens met lichtjes eromheen, honden op kerstsledes en zelfs een western-hoek met boots, barns, tractors en zadels. Ballerina’s, gingerbread, biljartballen; bedenk het, ze hadden het voor in je boom.
Een grijze poedel met een hoog kopje en volle, bolle pootjes betrad nuffig de gladde stoep. Onder een parasolletje konden honden verkoeling krijgen met plantenspuiten, de Hot Dog Cool Zone. Candy shops, Canadian ice cream speciaalzaken, allesomvattende souvenirwinkels, hoedenspeciaalzaken, Cow Cow waar alles een koeienprint bezat; de tijd vloog voorbij terwijl we deze veelvoud aan vermaak verkenden.
We reden verder het park in, onderweg naar Lake Louise. De natuur was weer verbluffend, maar uit het niets passeerden we een bosbrand die zich kenbaar maakte door een dikke rookwolk.
Vanaf een grote parkeerplaats namen we een vooraf geboekte shuttlebus die ons in tien minuten naar de parking vlakbij het beroemde Lake Louise bracht. Je hoeft je hier nooit eenzaam te voelen, want het ziet er zwart van de mensen.
Het meer heeft een schitterende lichtblauwe kleur, zelfs op een grijze dag als vandaag. De bergtoppen omringen het water als poortwachters. Langs bosachtige paden wandel je voorbij de lieflijke oevers, en onderweg kom je chipmunks, bloemen en leuke details tegen, zoals het zwartstalen hek van het Fairmont Hotel.
En met een klein stukje lopen laat je de massa achter voor een uitzicht dat niet wordt gedomineerd door mensenhoofden. En dan leef je voor even in een ansichtkaart.
Via een uitzichtpunt op de Spiral Tunnels (een uniek stukje treinspoor, waar je dezelfde trein op drie verschillende plekken kunt zien rijden vanwege de aanlegwijze van de tunnels) reden we in een uurtje naar Golden, waar we vannacht zullen verblijven. Het was overdag nogal grijs geweest, maar de zon brak eindelijk door en zo reden we het stadje binnen alsof de dag ervoor gemaakt was.
In Island Restaurant, letterlijk op een smal eilandje vlak boven het centrum, hadden we een heerlijk maaltje in een echt Noord-Amerikaanse tent met dito serveerster. De tafel stond vol en zorgde voor volle magen, en in het champagnekleurige avondlicht reden we via het oude centrum - met haar vintage bioscoop, rechtszaal, medical facility aangeduid met een houten bord en gevestigd in dito huis - naar Best Western Golden. Hier liggen we vannacht in heerlijke bedjes bij te komen van de dag en van de jetlag.
04-07-2023
We sliepen heerlijk in het Best Western Mountainview en genoten lekker vroeg van het gratis ontbijt. Verse pancakes en wafels, ei, bagels, yoghurt, melk; voor ieder wat wils.
Voordat we Golden verlieten, volgde er een korte shopping spree bij de plaatselijke supermarkt en de Dollar Store. Er werden Nerds, Reese’s en andere essentiële boodschappen ingeslagen, terwijl papa op een bankje van het ochtendzonnetje genoot.
Er werd nog even (goedkoop) getankt en een vriendelijke achtervolger deelde ons per claxon enkele minuten lang mee dat ons tankdopje nog niet dicht zat. Na deze valse start konden we eindelijk op weg naar Wapta Falls.
Over weggetjes waar de autobanden stofwolken veroorzaken waar zandstormen jaloers op zijn, bereikten we de parkeerplaats. Daarvandaan was het ruim twee kilometer lopen naar de grootste waterval in de Kicking Horse River, in Yoho National Park. Aan het begin van het pad werden we al gewaarschuwd voor de aanwezigheid van beren vanwege berry season, dus we waren op onze hoede. De route was hoe dan ook prachtig: ranke boomstammen met puntige groene toppen, dichte bossen, zachtgroen mos, fragiele bloemetjes en andere mooie details, zoals de verse doorsnede van een dikke boomstam, zwemmende Sint Bernards of een zwarte specht met een rood kopje op het dikke, bruinzwarte schors.
De waterval is zo krachtig dat je de mist die bij de val loskomt al voelt terwijl je nog tussen de beschutting van de bomen loopt. Eenmaal beneden, waar het water weer bedaart, liggen ronde, platte stenen in het heldere water, afgewisseld met kleiachtige bodems en modderige graslanden op het kleine eilandje in het midden van de rivier. Hier laat de natuur haar kracht zien en er valt niet met haar te spotten.
Een korte stop bij Rogers Pass, waar we binnen tien minuten getuige zijn van het stralende zonlicht op de toppen, een fikse regenbui uit donkergrijze wolken, en opnieuw verschijnende zonnestralen die de witbesneeuwde toppen veranderen in reflecterende vlakjes.
De souvenirwinkel was ingericht als ouderwetse mercantile en verkocht de mooiste vintage ansichtkaarten. Een top-stopje!
Na onze korte pauze bij het gezellige bezoekerscentrum van Rogers Pass reden we door naar het bosgebied rondom Loop Brook. Een ruig riviertje vol rotsblokken en omringd door met bomen begroeide bergflanken stroomt hier door een gebied wat ooit werd gedomineerd door de spoorlijn, gebouwd op hoge stenen pijlers. Het spoor is nu weg, maar een wandelpad leidt je langs viewpoints waarvandaan je de pijlers, die staande zijn gebleven, op een rij ziet staan. Achter deze lange, imposante rij strekken zich bergtoppen uit, die een grillige horizon vormen. We schreven onze naam in het gastenboek, beschermd tegen weer en wind in een houten kastje, en stapten weer in ons bakbeest voor de laatste kilometers.
Onderweg overschreden we de grens naar een nieuwe tijdzone. Met een uur extra kwamen we dus aan in Revelstoke, omringd door bos en bergen en vooral veel grootsheid: de parking, de straten, de voertuigen. Het McDonalds-sign was haast groter dan de vestiging zelf.
Het hotel heeft een grote hot tub waarin we het tien minuten volhielden. Hijgend en licht in het hoofd van het warme water zakten we neer op de witgelakte houten bankjes. Maar wat een luxe om zo vanuit je kamer even in dat heerlijke water te kunnen neerstrijken.
We aten bij Denny’s, mijn absolute favoriet in Noord-Amerika! Lekkere fried chicken, zalm en nachos, en natuurlijk grote drankjes. We kregen ook nog 20% korting vanwege een dealtje (♥️) en dat maakte de maaltijd extra lekker.
En als je daar dan zo zit, aan een tafel vol eten middenin de Canadese bergen, in een ruim en rustig dorpje onder een schitterende zomeravondhemel, besef je des te meer hoeveel er is om dankbaar voor te zijn.
We liepen nog een rondje door de rechte blokstraten van het stadje, genoten van de vintage stijl van de huisjes, winkels en restaurants en van de country/live muziek. Avondlucht draagt elk geluid dieper en verder. De tonen waren verzengend en vervulden het hele dorpje met haar tien straten met een zoele, warme zomeravondsfeer.
Terug in het hotel zaten we nog even gezellig met elkaar op een van de twee kamers, en nu wordt het langzaamaan tijd om te gaan slapen. Morgen weer een dag vol nieuwe plannetjes.
05-07-2023
We ontbeten vanmorgen in een knus eetzaaltje met de allure van een balzaal. Schitterende gebrandschilderde raampjes met informatie over de werking van oude stoomschepen, donkergroene leren bankjes in de boothes en een gevarieerd menu: bagels, breakfast pizza, wafels, cereals, cookies, worstjes, ei en koude melk uit een hoge, koele kan.
Voor de eerste stop hoefden we niet ver te rijden. Zestien haarspeldbochten bij ons hotel vandaan parkeerden we de auto op de flanken van Mount Revelstoke, omgeven door muggen die we met wolken Deet succesvol te lijf gingen.
Het pad naar de panoramapunten was ruim een kilometer lang en voerde ons door sprookjesachtige bergbossen. De stoffige rotsachtige paden werden aan weerskanten versierd met rode, paarse en gele bloemen, groene bosjes en lange, dunne bomen. Af en toe dunde de boomgrens een beetje uit, als een licht kalend hoofd, en bood een doorkijkje op de blauwgrijze toppen, verdrinkend in de kleur van de horizon die dezelfde kleur aannam. De witte topjes en het iets donkerder postuur van de flanken verraadden hun aanwezigheid.
Aan de top van pad, op 6360 ft, stond het bekende witte hutje met het groengrijze leidak. Binnen lagen oude kaarten op een donkerbruin gelakt tafeltje, een oude telefoon hing aan de muur en boven stond een groot kompas.
En tijdens het afdalen passeerden we weer de kleurrijke begroeiing, weidse vergezichten en zachte zonnestralen die tussen de takken door op het stoffige pad vielen.
We bleven nog even hangen in Revelstoke, want ons volgende uitstapje was de Revelstoke Dam. Deze dam wekt stroom op voor bijna een miljoen huishoudens in British Columbia. Emilie, onze gids, legde uit hoe de kracht van het water de energie opwekt, hoe het van hier in een woonhuis komt, waar het restwater naartoe gaat en nog veel meer. Ze vertelde dat het water met zoveel kracht door de sluizen stroomt, dat deze sluizen in slechts zes seconden een olympisch zwembad zouden kunnen vullen. Verder zijn de sluizen zo breed dat er twee schoolbussen naast elkaar doorheen zouden kunnen rijden. Dit valt allemaal niet op als je het van een afstandje bekijkt, wat maar bewijst hoe intens groot dit gevaarte eigenlijk is.
Na dit interessante en leerzame bezoek maakten we een flink aantal kilometers naar het zuiden. Velen van ons brachten deze slapend door, want de jetlag is wel op zijn retour, maar nog niet helemaal verdwenen.
Met het passeren van Sicamous, een gezellig dorpje en boerengemeenschap, viel ons oog opeens op een grote, rode schuur met witte letters op de gevel: Dutchmen Dairy. Zowel het knusse karakter als het woord ‘Dutch’ had een onweerstaanbare aantrekkingskracht op ons, al waren het voor papa waarschijnlijk vooral de twee groot afgebeelde ijsjes die lonkten.
Dutchmen Dairy verkoopt hagelslag, kaas, stroopwafels en melk in dikke glazen flessen met zwarte koetjes op de voorkant. Daarnaast scheppen ze wat de kranten het beste ijs in British Columbia noemen. Gewapend met enorme bollen rumraisin-, mango- en aardbeienijs in een hoorntje of bakje betraden we een pas vacant prieeltje met comfortabele stoelen. In het gras en aan de picknicktafels genoten mensen van hun snack, de schaduw en het lekkere weer, met de grote rode schuren en stallen als decor.
Tegenover de Dutchmen Dairy vonden we een parel onder een hoog wit tentdoek: een farmers market met de naam Fruit World. Op tafels en in rekken stonden abrikozen, bessen, groenten, augurken en wortels in potten, tientallen soorten maple syrup en jam, megaflessen verse appelsap, bakjes met tomato jumble - snoeptomaatjes in verschillende kleuren - en nog veel meer. Een waar feest om naar te kijken! Wat geeft God veel door de aarde heen en wat bijzonder eigenlijk, dat dit allemaal door hardwerkende en getalenteerde mensenhanden van boer tot bord komt.
De rest van de reis ging door verscheidene dorpjes zoals Enderby, waar cafés ‘food booze music’ beloven en de Royal Canadian Mounted Police een hoofdkwartier heeft. We zagen zelfs een heuse drive-in bioscoop: een groot wit scherm met daarachter de bergen, dit moet wel de mooiste en dromerigste drive-in bios ter wereld zijn.
De Holiday Inn in Vernon heeft een heerlijk zwembad en aangrenzende gym. Beiden zijn uitvoerig door ons geütiliseerd. Zelfs mama heeft wat calorieën verbrand op de fiets en is totaal gemotiveerd geraakt om geen Canadese autosnackjes meer te consumeren. En Peter heeft wat gewichtjes gelift.
Bij Value Village, een enorme kringloopwinkel, hebben we een fantastische scavenger hunt gehouden. Mama en Lou kwamen er weg met een leuk jurkje, die in een verlaten hoekje gepast waren. Je komt zulke leuke dingen tegen in zo’n winkel; 100% uniek en vaak zeldzaam grappig, gek of bijzonder. Dingen in een kringloop hebben een ziel en dat maakt ze nog bijzonderder.
We aten bij Boston Pizza: mac and cheese, pizza, kip met verse parmezaan, en natuurlijk grote glazen vocht. Boven onze hoofden hingen grote tv-schermen die honkbalwedstrijden uitzonden.
En na nog een laatste shopsessie bij de Walmart gingen eindelijk de kamerdeurtjes van de Holiday Inn dicht.
06-07-2023
Hoewel we ‘s nachts ondertussen grotendeels doorslapen, waren we allemaal wel om 5:00 of 6:00 wakker. Er werd wat gewerkt, geschreven en gelezen. Tegen 07:00 zaten we in een nog rustige ontbijtzaal te genieten van onze yoghurt, melk, muffins, pancakes en geroosterd brood.
De eerste etappe bracht ons van Vernon naar de bergen onder Kelowna. Langs allerlei fruittelers en boomgaarden vol appelbomen - en gezellige ondernemingen als Friendly Farmer Grumpy Wife Fruit & Vegetables - arriveerden we bij de fietsverhuur van Myra Canyon. Op een grote, stoffige parkeerplaats aan de start van Myra Canyon Trail verhuurt men vanuit kleine cabines en stallingen donkerblauwe fietsen, waarmee je het 11 km lange pad kunt afleggen.
Het pad ligt op de plek waar ooit een spoorlijn van de Canadian Pacific Railway lag. Je fietst tussen de bomen, door hoge uitgehouwen tunnels, en over zestien houten spoorbruggen, ook wel trestles genoemd, die naar verse beits ruiken. In de grasbermen stonden margrieten, boterbloemen en soms korenbloemen. Het pad is geen zogenoemde loop, maar loopt wel in een halve cirkel en dus zie je bij het oversteken van brug 4 brug 12 al liggen aan de overkant van het ravijn.
Het was warm, 30 graden, maar daar voel je niets van terwijl je fietst. De verplichte fietshelmen bieden verkoeling aan je hoofd en de warme wind zorgt dat de hete zon op je armen en benen niet oncomfortabel is.
Na 22 km - 11 heen en 11 terug - stapten we in een vreselijk hete auto en rolden zo de berg weer af, richting Kelowna. Hier ging een langgekoesterd verlangen van Lisanne in vervulling: een blizzard bij de Dairy Queen. Het is een McFlurry, maar dan beter. En als je hem niet op de kop kunt houden zonder dat de inhoud eruit valt, krijg je gratis een nieuwe. Overigens hield ik het bij een frietje want mijn toetjes-smaakpapillen zijn niet zo verfijnd als die van de rest.
Vanaf Kelowna begon onze lange etappe naar het zuiden. Ter hoogte van Penticton reden we langs een smal riviertje waarin de halve stad lag te dobberen op opblaasvlotten, zo groot als een vierpersoonszitter en zo gek als een hysterische haan met een grote rode kuif. Het was een vrolijk gezicht. Men dreef met de stroom mee, genieten van koele drankjes en soms een horde eendjes aaiend, die er onverstoorbaar tussendoor zwom.
In Olalla, een klein gehucht tussen de bergflanken waar het overgrote deel van de bevolking in cabins, mobile homes of kleine houten huisjes woont, bezochten we Crazy Zack’s Trading Post. Op de houten veranda van de donkere hut stonden oude blikken maïs, nummerplaten, een oud kacheltje, melkemmers en meer curiositeiten uit vroegere jaren, langer of korter geleden. Het is alsof iemand random pagina’s uit het geschiedenisboek heeft gescheurd en er zelf een boek van heeft gebonden. Oude kappersstoelen staan als zithoek voor een rondvormige houten hut, waar een zestiger jaren hippe spiegel op vast is getimmerd. Tientallen jaren oude kinderfietsjes staan naast een verroeste zaag en rieten sneeuwschoenen zo groot als ski’s. Something Special, stond er groot op de voorgevel. Dat is een toepasselijke slagzin.
Een dorpje verder, in Keremeos, reden we tegen Bear’s Fruit & Vegetables aan. Een donkerbruine houten schuur in Western style, vol lokale producten, bewerkt en onbewerkt. Bakken vol abrikozen, bessen en tomaten, flessen maple syrup, appelsap en potten honing, flessen limonade in een grote koelkast en verse groenten in de helderste kleuren. Aan de houten gevels hingen bloembakken vol kleurrijke bloemen en in de verre omtrek was bijna niets te zien dan de silhouetten van de bergen in de verte.
Via het kleine dorpje Princeton, waar alles plat en recht maar toch gezellig is, kwamen we aan in de bossen van Manning National Park. We hadden al gegeten in Princeton (souvlaki, salades en zalm) en konden vanuit de knusse, houten lodge zo het zwembad nog even in. Het is hier kouder buiten en dan is zo’n hot tub best wel lekker! En als je dan weer buitenkomt na een tijdje borrelen in het hete water, is de frisse bos- en berglucht ultiem geluk.
07-07-2023
Terwijl we vanmorgen onze spullen stonden in te pakken, dartelde een lief zwart hondje een van onze kamers binnen door de openstaande deur. Na een korte snuffel was hij ook zo weer weg, voor sommigen tot teleurstelling en voor anderen tot blijdschap.
Zo’n tien minuten omhoog vonden we per auto het Cascade Lookout Point. Vanaf hier zie je het grootste deel van Manning National Park, al haar dennentoppen, de takken en bekleding als duizenden groene jurkjes. De bergtoppen en hun flanken hullen zichzelf in mysterieuze blauwe tinten, hoe verder hoe lichter, totdat ze net zo licht zijn als de sneeuw op de toppen. Vanaf hier zie je Amerika in de hoogste toppen, die een paar kilometer verder liggen, net over de grens.
Enkele kilometers verder naar het noordwesten parkeerden we de auto bij de Rhodondendron Flats. Ze waren ondertussen uitgebloeid, maar het slingerende bospad tussen de hoge, dunne bomen en in het doorsijpelende licht van de witgouden ochtendzon zag er verleidelijk uit. De dennenappels knerpten onder onze voeten en onze stappen op de zachte bosgrond maakten doffe geluiden. Twee minuten na het startpunt hoorden we opeens een luide, grommende donder. Of was het simpelweg gegrom? Het was ver weg, maar toch angstaanjagend dichtbij, en aan de blauwe hemel was geen wolkje te bekennen; geen onweer dus. De dapperen volgden uit consideratie de angstigen die acuut rechtsomkeert naar de auto maakten.
Voordat we Manning Park verlieten, stopten we nog eenmaal in een hoog en dicht bos met dikke cederbomen. Achter de brede stammen vonden we een klaterend riviertje, dat muziek maakte door elke kei en steen andere te beroeren en daardoor steeds verschillende tonen te creëren.
Vanuit de natuur rolden we het stedelijke weer in. In Hope, een klein stadje waar meerdere hoofdwegen elkaar vinden, genoten we van een doos vol donuts en bakjes kip, sandwiches en bacon grilled cheese melt bij een Tim Hortons.
Een dik halfuur verder lag Chilliwack, een groter stadje waar veel mensen Nederlandse roots hebben. We slenterenden door het pittoreske Thunderbird Lane, een pittoresk winkelstraatje vol hippe winkeltjes. De panden zijn lieflijk en knus, de straten nieuw en schoon. De façades zijn van hout, geschilderd in diepe, warme en heldere kleuren. Er zijn terrasjes, omheind met sierlijke zwartmetalen lage hekjes. Bij de hippe winkeltjes kochten we mooie matte stickers en bij Spruce Collective, verreweg de mooiste winkel van allemaal, werden we ondergedompeld in een wereld van vintage, artistiek, kleurrijk, knus, avontuurlijk en uniek. Schitterende postkaartjes, wanderlust-stickers, handgemaakte interieurverrijking, geurkaarsen in mooie minimalistische verpakkingen, wereldkaarten, enzovoort.
Bij The Book Man, een grote tweedehands boekwinkel waar de paden zo smal zijn als de breedte van één gezet persoon en de ruimte tot de nok toe gevuld is met boeken in lichtbruine houten boekenkasten, struinden we langs de lange rijen kleurrijke en geurende ruggen van de boeken. De winkel had een huiskat, El Guapo, die met zijn dikke, zachte, oranjegele vacht de onderbenen van verschillende verraste bezoekers streelde.
Bij de plaatselijke Dairy Queen haalden we een koude snack: milkshakes, ijs en blizzards. Dat laadde ons op voor het uitstapje naar het Holland Shopping Centre, een paar honderd meter verderop. Deze winkel stond vol met hagelslag, drop, pepermunt, kaas, stroopwafels en natuurlijk een snoepschepwand. De jongens maakten er dankbaar gebruik van.
Weer een halfuur verder, in Abbotsford, bezochten we de fantastische Lepp Farm Market. Deze boerenwinkel verkoopt abrikozen, aardappels, frambozen, appels en uien in grote houten kisten. Binnen staan sla en radijzen staand uitgestald in de koeling en verse vis ligt klaar voor verkoop. Wederom geweldig om te zien wat God ons door het land heen allemaal biedt.
Via de boerenlanden van Abbotsford reden we verder naar het westen. We passeerden lieflijke landhuizen achter white picket fences, brede veranda’s, statige balkons en uitgestrekte landerijen vol gewassen, boomgaarden, koeien in de schaduw van hoge bomen en een enorme springshow op een grote stoeterij met misschien wel honderd stallen en nog meer paarden. Hier lijkt de wereld misschien nog wel groter dan in een wereldstad, tussen alle wolkenkrabbers en de massa’s mensen. Daar voel je je weinig, als een van velen, maar in deze velden, met huizen die alle aandacht krijgen die ze verdienen, voel je je pas klein. Want hier valt het grote, het extreme, pas echt op. Nu zie je pas de verte, daar waar alles plat en rustig is.
De landerijen gingen over in ruime suburbs met mooie woonhuizen achter keurige groene lawns. En plotseling was daar ons eerste uitzicht op de skyline van Vancouver. Er zaten nog een half dozijn voorsteden tussen, maar de skyscrapers lieten zich zelfs op deze afstand al zien.
De komende paar nachten slapen we in een Airbnb. We huren de basement van een keurig en strak woonhuis in een ruime, nette straat, waar al even keurige boompjes en struikjes in de voortuinen staan. Sommige tuinen zijn minder netjes, maar hebben daarentegen wel de charme van een tuin vol wilde bloemen: een confettiregen van gele, roze, paarse en witte stipjes in een zee van groen.
Vanavond genoten we van een heerlijk maaltje bij Denny’s en een late night groceries haul bij de Walmart. En nu gaan we lekker slapen in ons eigen paleisje op -1 in deze mooie suburb onder de rook van Vancouver.
Reactie plaatsen
Reacties