Op een hoge rots, omringd door droog groen gras en zand en stof, uitkijkend op de langwerpige Kroatische eilanden in de zachtblauwe Adriatische Zee, zei ik ja tegen de man van mijn dromen en, niet te geloven, mijn realiteit!
Roel en ik waren samen een paar dagen op vakantie in Zagreb, de hoofdstad van Kroatië. Echter delen wij een zekere reisrusteloosheid, waardoor we eigenlijk altijd wel zoeken naar mogelijkheden om nog net een beetje meer te zien. In dit geval wilden we niet vijf dagen in de stad blijven, maar ook wat van het land zien. Dus huurden we voor een dag een auto en reden we in twee uur richting de stad Zadar, een route die ons dwars door een prachtig bergachtig natuurgebied voerde.
Een van de hoogtepunten, zowel letterlijk als figuurlijk, was Velebit. Dit natuurpark kent rotsachtige wanden die half om half begroeid zijn met donkergroene plantjes en gekroond worden door grillige toppen. Roel had van tevoren op de kaart een uitzichtpunt gevonden op de route, dus dat werd onze eerste stop.
We parkeerden de auto tussen de in het zonlicht geelgrijze bergtoppen in, vlakbij een knus houten hutje, en klommen een stukje naar boven. En het uitzicht was absoluut fenomenaal: het blauw van het water, de contouren van de eilanden, de groentinten van de omgeving, en vooral het besef in de lucht van de grootsheid van deze wereld, deze aardbol met zoveel verschillende elementen.
Nog een stukje verder, over een grindpad naar een volgende top. Wederom het prachtige uitzicht, een adembenemende omgeving aan onze voeten. Roel bood aan een foto van mij te maken. Nou, lief! Een beetje reluctant - ik vond het uitzicht eerlijk gezegd te mooi om zelf mee op de foto te gaan - ging ik staan voor, op Roels verzoek, een wegkijkfoto. Wegdromend bij de wereld die ik voor me uitgestrekt zag liggen, hoorde ik Roels stem: "Hey lieverd." Ervan uitgaande dat hij nu een normale foto van mij wilde maken, draaide ik me om.
En daar zat hij, op een knie, met de allermooiste ring ooit gemaakt in zijn handen.
"Je zegt dat het uitzicht te mooi is, maar jij past daar juist zo goed bij."
En toen kwam dé vraag, de vraag waar ik al zo lang over droomde.
"Wil je met me trouwen?"
Mijn antwoord moge duidelijk zijn! Ja, met mijn hele hart.
En nu begint het plannen, het vooruitkijken, het perfectioneren van de dag, onze dag! Het voelt als een droom maar elke keer dat ik naar mijn vinger kijk, besef ik dat dit mijn leven is. I could not be more thankful.
Reactie plaatsen
Reacties