Een witte Golden Circle en de droom van het Noorderlicht

17-12-2023: In ons hutje in het donkere bos luisterden we vanmorgen eerst een preek, waarna we ontbijt maakten in het kleine keukentje van de cabin. Het zwart van de nacht veranderde net in donkerblauw toen we vertrokken over de ijzige wegen en de witte contouren van de bergen werden langzaam zichtbaar. Dit konden we extra goed zien vanaf een uitkijkpunt op de Eyjafjord en Akureyri. Het is alsof je naar een nederzetting op de Noordpool staat te kijken. Alles wit onder een donkerblauwe hemel, met wat kleine gele lichtjes op de plekken waar kleine warme huisjes staan.

Na een uur door grillige, rotsachtige vlaktes en heuvels te hebben gereden, waar alles wit, zwart of groengeel was, kwamen we aan bij Goðafoss. Deze waterval, hoog en groot en als een halve cirkel, laat ijskoud water druisend naar beneden vallen, waar het vernevelt boven een lichtblauw wateroppervlak. Een machtig mooi gezicht, zeker in combinatie met de enorme ijspegels en ijsschotsen en die op en om het water heen te zien zijn.

We reden verder en de wegen werden steeds minder schoon. Eerder was het asfalt netjes zwart en van sneeuw was weinig te bekennen, en nu sloegen de buien ons om de oren. Om ons heen was nu overal een dikke, witte mist en er was geen scheidslijn meer tussen hemel en witte aarde. Alles voor, achter en naast ons was wit, als een tafelkleed dat over je heen is gegooid. Via wegen die met het blote oog niet meer te zien waren, kwamen we aan bij Myvatn. Hier gingen we de echte IJslandse experience van thermal baths beleven. Deze natuurbaden, geothermisch verwarmd - zo’n 41 graden -, lagen vandaag aanlokkelijk blauw op sneeuwige aarde. De damp kwam er vanaf, evenals de zwavelgeur. Maar die paar seconden van buitendeur tot bad, in je bikini door de sneeuw met -3 graden, maken dat geur en temperatuur onbelangrijk worden. Het water is een warme deken die zich helemaal om je heen sluit. Ons haar werd wit van de sneeuw, die overigens wel snel smolt onder deze omstandigheden.

Na een heerlijk uurtje liepen we rozig en loom terug naar de auto om onze route te vervolgen. We bleven in de damp- en hittesferen, want even verderop vind je Hverir. Een grote vlakte vol heetwaterbronnen, kokende modderpotten en hoopjes steen waar grijze rook uit spuit. Zwarte massa’s borrelen en koken in een groengrijs moeras, vervagend onder wazige wolken vol zwavellucht. Het is net een tuin voor trollen; groen, wollig, modderig, dampend en droog.

De sneeuw hield eindelijk op met vallen en opeens verscheen achter de witte massa’s die we bergen noemen een paarsige hemel, alsof een nachtelijke hemel overdag zichtbaar werd.

De hoofdweg, ringweg 1, is lang niet overal schoon. Ook nu stoven we over een witte massa, bocht na bocht. Maar toen we afsloegen naar de 862, nam het wel extremere vormen aan. Hier lag de sneeuw non-stop 10 cm hoog en de sneeuwbui die vanuit een spierwitte hemel onze wereld nog witter maakte, zou die hoogte alleen nog maar vergroten. Er was om ons heen geen enkel contrast en geen enkele kleur te onderscheiden. Alles was wit en de horizon was erin verdwenen, en dat voor 20 km lang. We parkeerden de auto aan, zo leek het, het einde van de wereld. Verder naar het noorden kon ook niet vanaf hier, want vanaf hier was de weg voor het seizoen gesloten.

Hier begonnen we aan ons wandelavontuur naar Selfoss en Dettifoss. Het pad, alleen te herkennen aan houten paaltjes aan de zijkanten, bestond uit sneeuw en ijs en voerde dwars tussen zwarte halfhoge rotsen door. Het duurde niet lang voor de bulderende realiteit van Selfoss in zicht kwam, onder een juist openbrekende hemel. Geel en roze en oranje en blauw en paars licht verlichtte het ijskoude water van de waterval, dat onder ons snel tussen ijsschotsen door stroomde. Wat onwerkelijk mooi; we leefden in een regenboog in een eentonig witte wereld. Aan de andere kant werd de lucht juist heel donkerblauw en -grijs. Juist voordat het echt donker werd, waren we tot aan Dettifoss geglibberd. Zo mogelijk nog majestueuzer en agressiever dan Selfoss: hoog, nevelig, koud als blauw en wit in de winter. Hier zagen we de avond vallen, aan het einde van de middag.

Het heeft iets spannends, deze ogenschijnlijk uitgestorven en afgelegen wereld vol uitdagende natuurlijke omstandigheden. Als je stilstaat, hoor je echt helemaal niets, behalve soms het ruisen van de wind. Onder je is alleen maar sneeuw en wat er dus écht onder je is, weet je niet. Je staat hier onder een grillige hemel die constant verandert en de aarde onder haar weinig licht gunt. Maar echt bang? Dat hoeven we niet te zijn. Ook in deze afgelegen vlaktes, waar water het machtigst is, is God. Hij heeft het immers allemaal gemaakt.

En nu zitten we op een leren bank in een volledig houten huis. De wanden van geelhouten balken lijken zacht als kleedjes. Er zijn zes kamers maar wij zijn vandaag de enige gasten. Zodoende kunnen we privé genieten van het knusse karakter van dit plekje. Overal staan interessante snuisterijen: vintage ski’s, kaplampjes, beeldjes, belletjes, schilderijtjes in gouden lijstjes, videobanden. We aten een vol bord aardappeltjes, falafel/balletjes en bloemkool met mais en een eitje. De verwarming snort, de open haard staat aan, buiten de houten wanden raast de wind door de hopen sneeuw, en wij spelen spelletjes en kleine filmpje.

Ps. Bij aankomst werden we begroet door twee lieve springende, likkende hondjes met vachten zo zacht als een fleecedekentje.

18-12-2023: We werden wakker onder een koningsblauwe hemel, in een warm huisje dat van buiten vol hing met kerstverlichting. In dit soort gebieden is kerstverlichting het enige wat gebouwen zichtbaar maakt in het duister. Buiten was de wereld angstaanjagend groot en koud en weids, maar binnen was het behaaglijk.

Het eerste deel van onze reis ging door de massa sneeuw die de aarde hier bedekt. Overal ligt het hoog en dik en de hele wereld wordt erdoor verstopt. Het is indrukwekkend om te zien hoe overweldigend de natuur kan zijn. We stonden in de sneeuw op een parkeerplaatsje, helemaal alleen langs de ringweg, de vlaktes en daarachter de bergen wit maar eigenlijk blauw, de kleur die de ochtendhemel afgaf, en er was letterlijk niets.

Maar naarmate de ochtend vorderde, kreeg de wereld plotseling kleur. De sneeuw werd dunner, veranderde in kleine hoopjes en dunne laagjes. Het land kwam er weer onder vandaag: grauw, groen, zwart, bruin. Nu weet je waar aardetinten vandaan komen.

Via een steil en kronkelende en volledig in ijs veranderd weggetje kwamen we bij Studlagil Canyon. Deze kloof staat bekend om de indrukwekkende basaltblokken en -staven. Maar wat het ‘s winters nog specialer maakt, zijn de in bolletjes bevroren watervallen en enorme ijsschotsen. Ongelofelijk hoe water elke mogelijke vorm zo gracieus, angstaanjagend, indrukwekkend en kunstig kan aannemen.

De mooie wegen bleven elkaar opvolgen: we dansten met de auto langs de bergwanden, tussen de toppen door, over hoge passen en lage bruggen. En steeds meer liet IJsland ons haar kleurrijke gezicht zien. Stadjes met huisjes met rode en blauwe daken, een heus bos met groene bomen, grijsgroene rotsen en bruingele weilanden.

Net voorbij Egilsstaðir vonden we langs de weg een picknicktafeltje. We laadden ons gasstelletje en tas vol boodschappen uit en bereidden heerlijke tosti’s en grilled cheese boven het bruisende pitje. Een warme maaltijd in de vrieskou, is er iets fijners?

Ons doel was ringweg 1 langs de oostelijke fjorden berijden. Bij het maken van de eerste kilometers langs Reyðarfjörður werd al duidelijk dat dit de beste keuze ooit was. Wat een machtig mooi gezicht, de steeds veranderende kustlijn, grillig en ruig, terwijl we bocht na bocht namen. Ergens in de heuvels stond een klein rood huisje. De glooiende bergwanden, hier begroeid met droog groengeel gras, lagen vol met grote en kleine rotsblokken, alsof ze er als zaadjes gezaaid waren. Bij een zwart steenstrand nam Marieke een ijsduik, onder het toeziend oog van een met hooibalen beschut hutje en rotsachtige bergflanken aan weerszijden. Echt een bikkel!

De schitterende kustlijn zette zich voort. Majestueuze bergtoppen, grauw wit vanwege alle nog zwarte stukjes, als een cornetto; de prachtigste vergezichten dankzij het feloranje licht van de verdwijnende zon; glooiende rotsachtige heuvels met rotsblokken als die van een blokkentoren als kroon op hun kruin. Het was allemaal te mooi en teveel om te bevatten. Na elke bocht leek de wereld steeds ietsje mooier te zijn. Het begon donker te worden en met het inzetten van de schemering deden wij een verontrustende ontdekking: met nog 90 km te gaan naar de accommodatie ging het tanklampje branden, en het eerste tankstation was… 3 km bij de acco vandaan. Lichte stress zette in, maar we bleven optimistisch met samengeknepen billen. Dat we halverwege de route een stervende zwaan op de weg zagen liggen, die Marieke in haar goedheid van de weg wilde duwen, wat weer een boze claxon en groot licht van een vrachtwagenchauffeur achter ons veroorzaakte - dit joeg ons de stuipen op het lijf - droeg absoluut bij aan de feestvreugde. Gelukkig eindigde deze zeer spannende rit veilig en met een luttele druppel benzine over in de tank bij een pomp, waar we elkaar in extase in de armen vielen. We hadden nu wel een schandalig ongezond avondmaal verdiend. Bij Kaffi Hornid in Höfn stopten we ons vol met pizza, friet en vis, terwijl we genoten van alle gezellige kerstkabouters in de houten vensterbanken. We slapen in een guesthouse dat ver en verlaten op een open vlakte staat. Er zijn vijf kamers boven de keuken, eetzaal en smalle gang. De hosts zijn hier niet, alleen om schoon te maken, en er zijn vandaag geen andere gasten, dus het huis is helemaal voor ons. We hebben zelfs een balkon, waarvandaan we de heldere sterrenhemel en de lichtjes van Höfn kunnen zien.

De schitterende kustlijn zette zich voort. Majestueuze bergtoppen, grauw wit vanwege alle nog zwarte stukjes, als een cornetto; de prachtigste vergezichten dankzij het feloranje licht van de verdwijnende zon; glooiende rotsachtige heuvels met rotsblokken als die van een blokkentoren als kroon op hun kruin. Het was allemaal te mooi en teveel om te bevatten. Na elke bocht leek de wereld steeds ietsje mooier te zijn.

Het begon donker te worden en met het inzetten van de schemering deden wij een verontrustende ontdekking: met nog 90 km te gaan naar de accommodatie ging het tanklampje branden, en het eerste tankstation was… 3 km bij de acco vandaan. Lichte stress zette in, maar we bleven optimistisch met samengeknepen billen. Dat we halverwege de route een stervende zwaan op de weg zagen liggen, die Marieke in haar goedheid van de weg wilde duwen, wat weer een boze claxon en groot licht van een vrachtwagenchauffeur achter ons veroorzaakte - dit joeg ons de stuipen op het lijf - droeg absoluut bij aan de feestvreugde. Gelukkig eindigde deze zeer spannende rit veilig en met een luttele druppel benzine over in de tank bij een pomp, waar we elkaar in extase in de armen vielen.

We hadden nu wel een schandalig ongezond avondmaal verdiend. Bij Kaffi Hornid in Höfn stopten we ons vol met pizza, friet en vis, terwijl we genoten van alle gezellige kerstkabouters in de houten vensterbanken.

We slapen in een guesthouse dat ver en verlaten op een open vlakte staat. Er zijn vijf kamers boven de keuken, eetzaal en smalle gang. De hosts zijn hier niet, alleen om schoon te maken, en er zijn vandaag geen andere gasten, dus het huis is helemaal voor ons. We hebben zelfs een balkon, waarvandaan we de heldere sterrenhemel en de lichtjes van Höfn kunnen zien.

Een droom die uitkomt: vanavond zagen we het noorderlicht! Al dagen checken we in een app de verwachte zichtbaarheid en sightings, en nu was het eindelijk onze beurt. Wijde witte Melkweg-wolken bleken dit gifgroene licht te verstoppen. Wat een natuurwonder!