15-12-2023: Onder een donkere winterhemel verruilen wij vanmorgen Nederlandse bodem voor nieuwe, koude grond. De trein bracht ons naar Schiphol en daar konden we na een vlotte security check plaatsnemen in de ontspannende omgeving van de lounge 😋
En nu aan boord van een overvol Transavia-toestel. Het kindje in de rij naast ons ontdekt alvast de wereld van het vliegtuig! Elk knopje wordt betast onder een blik van pure bewondering en een overtuigend lachje van zijn mond met vierenhalve tand.
Misschien wel de mooiste zonsopgang ooit tijdens deze vlucht. Duizend ringen roze, omlijnd met gele, blauwe en paarse lijnen. Eén pastelkleurig bad, warm en verwelkomend. Hoe verder de vlucht vorderde, hoe grauwer, blauwer en donkerder de wereld werd. De zon laat zich op dit deel van de aarde in de winter maar weinig zien en we lieten haar licht steeds verder achter ons. Op Keflavik Airport waaide het zó hard dat de plassen water als zwevende schotels over de tarmac vlogen. Het stilstaande toestel wiebelde als een schommelstoel. Maar in IJsland verandert het weer heel snel en zo is er opeens sneeuw, dan een blauwe lucht en dan storm.
We haalden onze stoere huurauto op bij IceRental, maar al na vijf minuten leverden we die weer in na een ongelukje met één van de deuren. Gelukkig konden we toch op pad met een tweede exemplaar. Dwars door het ruige maanlandschap, langs hoopjes sneeuw en restjes ijs in de berm, en veel loods-achtige huizen en kantoren. Van buiten lijken ze ongezellig, maar de ruiten en vensters stralen met hun kerstverlichtingen.
Bij onze eerste IJslandse supermarkt deden we inkopen voor onze ontbijtjes en lunches. Het pakje bacon voor zestien euro lieten we maar liggen. De supermarktketen, Bonus genaamd, maakt zichzelf herkenbaar met een gezellig rond en knalroze biggetje.
Het was half vier en de schemering zette in toen we Reykjavik binnenreden, tegen een decor van bruinwitte bergtoppen onder een grauwe blauwe hemel. Regen, hagel, sneeuw en droogte wisselden elkaar in rap tempo af, terwijl wij ons via het bekende Laugavegur met haar mooie houten huisjes met raampjes met roeden, wit of rood of zalmroze, naar de eveneens bekende Hallgrimskirkja begaven. Deze schitterende kerk is net een grillige ijsschots van beton, en binnen kun je schuilen van de striemende wind onder de hoge, witgrijze gewelven die groen als het noorderlicht verlicht worden.
Aan de oevers van het vrieskoude water namen we een kijkje bij de Sun Voyager, een vikingschip-sculptuur dat door de maker werd ontworpen als de belofte van onontdekt terrein. We warmden weer op door de knusse doorkijkjes in de oergezellige huiskamers met geel licht, kasten vol boeken, lampjes, plantjes en meer gezelligheid. In verschillende souvenirwinkels kochten we onze eerste schatten. En we aten bij ROK, een echte IJslandse mix tussen klasse en comfort, waar we risotto, zuurdesembrood, vis en asperges aten voor een aanzienlijk bedrag (maar lekker was het wel, en aan het plafond hingen geen lampjes maar Notenkrakers).
Het was tijd om de laatste etappe af te leggen. Die ging over onverlichte, gladde wegen, terwijl grote sneeuwvlokken woest tegen de auto beukten. Reflecterende paaltjes wezen ons als glazen potjes gevuld met waxinelichtjes de weg. Het was enerverend. Maar we kwamen veilig aan in Fossatun, waar we slapen in een knus houten hutje onder warme dekens. De sneeuwbuien razen hoorbaar langs het hout en hagel tikt soms tegen de kleine ruitjes. Maar wij zijn veilig aangekomen en daar danken we God voor.
16-12-2023: Vanmorgen werden we wakker in een witte wereld onder een nachtzwarte hemel. Na wat ritjes heen en weer naar het toilet- en keukengebouw, waar we een lekker maaltje prepareerden, was diezelfde wereld opeens gehuld in een diep donkerblauw gewaad, waartegen de geelhouten hutjes fel afstaken. Een prachtig gezicht.
Het begon langzaam lichter te worden toen we om 9:30 vertrokken uit Fossatun. De wegen waren lang, uitgestrekt, en bedekt met sneeuw en ijs. Maar wij zweefden ongestoord langs de ruige bergkammen, grillige toppen, besneeuwde vlakten waar het wuivende gele gras bovenuit stak en sneeuwheuvels waar harige paarden en pony’s stonden te grazen bij een hooimijt. De zwarte, bruine en grijze vachtjes kwamen aangedraafd toen wij ze bij het hek langs de weg begroetten. Ze lieten zich graag aaien. En als je daar midden op een ijzige IJslandse weg staat en helemaal stil bent, praat de stilte terug.
Door een wirwar van gladde bochten, licht slippende banden, sneeuwstormen, de mooiste heldere vergezichten en dikke mist arriveerden we bij Hvitsekur, een ruige rotsformatie in het ijskoude en diep donkerblauwe water van de Húnafjord. Het was juist weer begonnen met sneeuwen toen we met de auto het steile, spierwitte weggetje naar beneden waren afgedaald en aan onze wandeling begonnen. Dikke vlokken werden door de harde wind kleine kogeltjes die insloegen op onze wangen en handen. Maar zo plotseling als ze gekomen was, zo snel verdween de storm ook weer en een mengeling van blauwe, roze en paarse hemelen stond achter de wit besneeuwde bergen en het klotsende water.
We worden enthousiast van het lichtspel op dit eiland, evenals de spectaculaire vergezichten, gebergtes en avonturen die ermee gepaard gaan. Na een tijdje glibberden we weer over de uitgestorven paden richting de hoofdweg voor meer must sees.
Highway 1 vervoerde ons door witte bergen en dalen naar een woeste, lege paardenwei waar de wind de baas was. We parkeerden onze auto om in een kwartier over de stijf bevroren grond naar Reykjafoss te lopen. Als de wind niet zou waaien, zou je gewoon het geluid van het woest neerstortende water kunnen volgen. IJsschotsen en ijspegels vormen het toneel van deze hoge waterval, waarvan het schuimende water terechtkomt in een ijzige grot. Daarvandaan stroomt het verder in een kronkelend riviertje. Onze sjaals en jassen wapperden agressief mee op de wind en kleine hagelsteentjes sloegen op onze wintervachtjes in, terwijl we dit machtige natuurschouwspel bewonderden. De macht en kracht van de natuur lichten een tipje van de sluier van Gods macht op.
Soms kom je een uitzicht tegen dat zó mooi is dat je de auto halsoverkop stilzet en zonder jas de vrieskou inrent, dwars door 30 cm diepe sneeuw en snijdende wind. Zo’n plekje kwamen wij tegen, juist onder een lichtblauwe hemel en vlak voordat de zon weer uit IJslands bereik verdween. De bevroren weilanden, de witte bergen, de oneindige hemel; het was dan wel vrieskoud, maar van zo’n vergezicht kun je alleen maar heel gelukkig worden.
Het begon langzaam donker te worden terwijl we richting het oosten koersten. We passeerden een lief nordic kerkje van rode baksteen en donkere houten balken. De wereld werd weer donkerblauw en bij gebrek aan straatverlichting kwam het enige licht van de spierwitte gebergtes die we nu doorkruisten. Aan het begin van de avond kwamen we aan in Akureryi, waar we een snel kijkje namen bij de kerk en in een warm en kleurrijk winkeltje vol dure souvenirs. We deden boodschappen voor het avondeten, boden een lokaal tankstation een rib uit ons lijf en reden toen de laatste twintig minuten naar een smal en verborgen bosweggetje in Hjalteyri, waar we vannacht slapen in een rood boshutje. Hier hebben we vanavond een lekker Hollands maaltje gekookt en nu liggen we onder het knusse houten dak in een warm bedje.
Reactie plaatsen
Reacties