01-10-2023: De zonnige zondagochtend begon met een stokbroodje kaas en croissantjes aan het picknicktafeltje voor ons tiny house. Melkje erbij, en dat alles in zachte warme zonnestralen.
Om iets over elven waren we in de stad om aan ons nieuwe sightseeing programma te beginnen. Met de metro reisden we naar de Furnicular, waar je met je metrokaartje op mag. Deze brengt je ondergronds halverwege de hoge Montjuïc-kasteelheuvel. Gelukkig voor onze GoCity Pass ons ook tickets met de bekende Teleferic, de kabelbaan die schitterend uitzicht biedt over de enorme stad die Barcelona is. De huizen en gebouwen liggen als kleine steentjes op een groot grindstrand aan de voet van de hoge groene heuvels.
Wij vonden Montjuïc persoonlijk niet geweldig. De kabelbaanrit en het bijbehorende uitzicht waren echter fantastisch. Overigens biedt de brede kasteelheuvel meer dan een omvangrijk slot en drukbezochte uitzichtpunten. Als je afdaalt naar Jardins de Mossèn, laat je alle toeristen achter je om een paradijselijke tuin te betreden, vol exotische bomen, planten en bloemen. Als je dat allemaal zo aan je voeten ziet liggen, begrijp je wel waarom veel mensen zeggen dat God de bloemen ‘kleedt’ met schoonheid: sommigen dragen echt gele jurkjes, roze rokjes of puntige kokerrok. De tuin is gratis, overigens; echt een aanrader!
Per metro reisden we naar de alom bekende Sagrada Família, waar het inmiddels tegen lunchtijd liep. We streken neer op het terras van El Trabucaire, waar we een simpel maar lekker broodje naar binnen werkten. En op de hoek was een leuke souvenirwinkel, die door ons op klandizie werd getrakteerd.
De GoCity Pass bevatte ook een guided tour van de Sagrada Família. Daar hadden we keurig een tijdslot voor geboekt en zo stonden we om half twee tussen enorme hordes toeristen, koortsachtig op zoek naar het kleine roze parapluutje van de gids. Door earplugs van medium kwaliteit schalde de stem van onze vriendelijke gids, die het Engels en Spaans constant afwisselde, ondanks dat de tour geadverteerd was als Engels gesproken. Daardoor duurde het allemaal wel erg lang en van slenteren word je moe. Desondanks zijn we heel blij dat we deze bijzondere plek van binnen hebben mogen zien, want de enorme hoeveelheid details, symboliek en verhalende elementen die verwerkt is in de bouw en vormgeving van deze kerk is duizelingwekkend. Je hoofd tolt en je weet niet of je eerst naar de onregelmatige, zo on-kerkelijke vormen moet kijken of naar de ongelofelijke lichtinval door de glas-in-loodvensters, die een heuse brandende regenboog op het lichtgekleurde interieur van de kerk werpen.
Na de tour namen we opnieuw een metro (lang leve de 72h onbeperkt kaart) naar Passeig de Gràcia, de promenade waaraan je de mooiste architecturale hoogstandjes van Barcelona vindt. Ik heb het over Gaudí’s Casa Battló, bijvoorbeeld; het statige huis met een façade die zo uit een sprookjesboek vol onwaarschijnlijke verhalen geslopen is. Bizarre rondingen, golvende lijnen, opvallende kleuren, en toch op wonderbaarlijke wijze één perfect geheel. En dan hebben we alleen nog maar de buitenkant gezien, want wij bezochten vandaag alleen Casa Amatller, de buurman van Battló. Casa Amatller was het woonhuis van zakenman Antoni Amatller en zijn dochter. Tijdens de rondleiding zagen we hoe de architect in de lange, donkere gangen toch licht creëerde met daglicht aan beide uiteinden, geel licht uit de kleurige kappen aan de plafonds en door de gebrandschilderde ramen aan de zijkanten. De eetzaal, de slaapkamers, de woonvertrekken, alles was in perfecte harmonie met elkaar, ondanks de duizenden patronen, kleuren, materialen en vormen. Het huis was een warme haven van rust in een drukke stad, en juist het donkere karakter van de lange gangen geeft het een veilige, verborgen sfeer. Andere woonhuizen uit deze periode hebben een statiger vibe, maar juist het speelse van deze ruimtes, de cirkels, de kleuren, de nooit eindigende drukte en de daarin schuilende perfecte rust, laat zien dat de bewoners ook slechts mensen zijn die om elkaar geven en middenin het leven staan.
Casa Amatller is top. Niet alleen omdat het je tijd waard is, maar ook omdat het minder drukbezocht is. De rijen bij Casa Battló zijn lang, maar hier liepen we zo naar binnen.
Bij de McDonalds aan de overkant haalden we een snelle snack (dat was hard nodig op dit punt 🥵). Daarna vervolgden we onze weg ondergronds, want het programma was nog niet afgedraaid.
Een paar metrohaltes verder, weg van al het toeristische gedruis, staat middenin een relatief smalle straat met Spaanse appartementen een enorm uit de toon vallend gebouw: het Catalaans modernistische Casa Vicens. Wederom een kunstwerk van Gaudí. Ongelofelijk dat dit soort bouwwerken - ik zeg het met eerbied: bakstenen circustenten - in de negentiende eeuw gebouwd werden, dat lijkt echt surreëel. Casa Vicens is een verzameling kamertjes met smalle houten deuren in een bouwplan dat er van bovenaf als een soort vierkante sinaasappel uit moet zijn: allemaal partjes die uitkomen bij één hart, één klokhuis. De muren zijn betegeld met rode, groene of oranje bloementegeltjes, of de kamer is een blauw paleis met een plafond als een druipgrot. Alles is warm en knus, en hoe mooi en kundig is het als je een geheel kunt creëren uit zoveel verschillende dingen. Hoe bijzonder als je zo met lichtinval kunt spelen en met hoeken, bogen en ramen.
Na dit hoogtepuntje - wederom een absolute tip; het is hier best rustig, blijkbaar weten toeristen dit minder makkelijk te vinden - namen we de metro naar Plaça d’Espanya. Aan een enorme rotonde staat een net zo grote arena, die nu als winkelcentrum fungeert. De bovenste verdieping is een rooftop walkaround. Gratis 360-uitzicht! We aten een burgertje bij Abrassame, waar de tafels felrood gedekt zijn; vurig zoals Spanje. Daarna zoefden we met de glazen lift naar beneden, terwijl we uitkeken op de bedrijvige rotonde en bij de stoplichten een super dikke teckel zagen.
Er restte ons nog één activiteit en dus stapten we voor de zoveelste keer vandaag in de metro. Al veel gekke dingen gezien vandaag - een duidelijk zwervende meneer in de McDonalds die restjes van maaltijden en drankjes confisqueerde (ook van mensen die nog niet klaar waren) en een jongeman die middenin een drukke metro met een open gulp zat te krabbelen op plekken waar geen daglicht komt - maar nu zagen we iets geks in de categorie ‘zo leuk dat ik moet huilen’. Een meneer gaf zijn hond een flesje. Niet om mee te spelen; nee, zoals je een baby voedt. Er zat zelfs een soort slabbetje van kunststof onder. Heeft er ooit iets schattigers bestaan dan dit?!
De avondhemel begon al te vallen als een mistige vitrage over de stad toen we bij Mirador Torre Glòries aankwamen. Als je een ei kon uitrollen met een deegroller, had het de vorm van dit gebouw gehad. Met een supersonische lift zoefden we in dertig seconden naar de dertigste verdieping, waar we wederom een 360-view over Barcelona ontvingen. De terrarood-met-witte mix van deze stad voelt als een warm bad waar je zo in wilt duiken. De perfecte plek om onze onbeschrijfelijke dag te eindigen ☺️ De terugweg ging helaas niet heel soepel, maar twee metro’s, een bus en een taxi verder kwamen we twee uur later toch veilig aan op de camping 😄 Hopelijk gaat dat morgen beter!
Reactie plaatsen
Reacties