29-09-2023: Hallo Brussels Airport, we zijn er weer en we hebben de minuten afgeteld! Vanmorgen de laatste was gestreken en weggewerkt, laatste restjes uit de koelkast opeten, stofzuigen en vuilnis naar buiten; zo komen we straks thuis in een haven van rust en letterlijke schoonheid.
Op de fiets naar de parking aan de Zandpoortvest, in twintig minuten naar de TUI-parking en het enthousiasme over nieuwe reisjes deed ons haast zweven naar de terminal. Roel gaat op Zaventem eigenlijk nooit door de reguliere security, maar dit keer draagt hij voor de verandering geen pilotenpakje en dus is hij gedegradeerd tot plebs. Maar na de checks doken we meteen de lounge in, dus dat compenseert weer ;) We genoten van een lekker hapje tikka masala, broodjes en bier. Nu in een luie stoel uitbuiken, het is tenslotte vakantie en voor Roel is dat voor het eerst sinds de huwelijksreis!
Een rozerode supermaan stond laag aan de hemel, achter de kerktoren van Steenokkerzeel, toen we eindelijk richting take-off taxieden. Ik realiseerde me hoeveel geschiedenis hier al ligt voor ons; de spottersplek net buiten de baan, waar we in het hoge gras de mega kisten van Emirates machtig zagen overvliegen, even verderop het slaperigere Erps-Kwerps waar Roel een jaar in B&B De Engel woonde tijdens zijn training, Zaventem zelf wat je, als piloot worden een universitaire studie was, Roels alma mater zou noemen. Ik herinner me die dagen nog als gisteren, wat zijn we snel gegaan de afgelopen jaren. Nu wonen we hier, tussen de vlakke dorpjes en weilanden en grote steden in, die we lang als heen-en-weer rijdende, vluchtige half-inwoners verkend hebben. Het ezeltjesweitje, de maïsvelden, soms als uitstapje Brusselse wafels op de Grote Markt, boodschappen bij de Delhaize op het kerkplein. En nu maken we hier herinneringen als Nederlanders met een Belgisch verblijfsdocument ;)
De vlucht was kort en met iets minder dan anderhalf uur streelde ons reispad al de Spaanse kustlijn. Duizenden gele lichtjes, sommigen puntig verlengd in het donkere water van de Middellandse Zee. Het heuvelachtige karakter van Catalonië was ook duidelijk zichtbaar door juist het gebrek aan die mooie lichtjes. Onmiskenbaar was daar opeens de zee van licht die Barcelona heet. De Sagrada Familia rees op boven de gelijkvloerse bebouwing, die als een tegelvloer met gaatjes en hobbeltjes één uitschieter kent in de grillige torens van de wereldberoemde kerk.
Dalend richting El Prat vlogen we laag over het havengebied. Lange vrachtauto’s met containers erop stonden als kleurige, rechthoekige blokjes in schuine strepen op geasfalteerde parkeerplaatsen. Eenmaal geland zaten we helaas nog drie kwartier op onze plek omdat de jetbridge niet kon worden aangesloten. Enigszins vertraagd vonden we dus onze weg naar de aankomsthal, waar we meteen onze driedaagse onbeperkte Hola Barcelona travel card kochten.
Een Cabify-taxi bracht ons naar het niet veel verderop gelegen Camping Tres Estrellas. Bij gebrek aan betaalbare accommodaties in de stad zelf, zijn we hier beland. Maar we slapen niet in een tent (zover ben ik nog niet gezonken ;) maar in een cute en knus tiny house! 😍
30-09-2023: We werden wakker op een zonovergoten camping; met één stap sta je op het zachte lapje kunstgras buiten ons huisje, onder het grasgroene bladerdek van de zomerse bomen en hier en daar roze eye-catchers in de bloemenstruiken.
Op een kwartier afstand zit de bushalte waarvandaan je met de bus (en metro) naar het centrum kunt reizen. Daar stapten we rond tienen uit op de Ramblas, meteen vol in het massapubliek. De halve wereld loopt hier langs de bloemen- en krantenstands, in de halve schaduw van de bomen aan weerskanten van de straat. Meteen weet je je omringd door het Catalaans modernisme van de vele façades, een kleurrijk en mystiek feest vol art noveau en neogotische invloeden. Het zijn straten waar eigenlijk nog paarden en wagens doorheen zouden moeten kachelen, door een kille, grijze mist; alles ademt een spannende samenleving, waar er onder je voeten zomaar een oude kelder vol stoffige boeken kan zitten en waar er lange, interessante verhalen achter de mozaïeken op de muren in de smalle, bruine straatjes schuilen.
Onze eerste stop was Barri Gotic, of the Gothic Quarter. De steegjes zijn er net ondergrondse gangen, smal en zo hoog dat het onbestaande plafond toch op je afkomt in de vorm van bruinstenen muren. Maar regelmatig stap je in het licht van één van de vele pleinen, zoals Plaça de Sant Jaume en Plaça Nova. Beiden staan vol met toeristen, maar er is er eentje die schijnbaar onontdekt tussen de stegen en straten schuilt. Plaça de Sant Felip Neri is een haven van rust met als middelpunt een verbleekte stenen fontein. Hoge boomtakken werpen een vlekkerige schaduw op het kleine plein, en via een klein straatje loop je zo tegen de muur van de machtige Catedral de Barcelona aan. Een majestueus en indrukwekkend gebouw, met een enorme neogotische voorgevel vol torentjes, spitse puntjes en hoge, puntige boogvormen. Het plein onder de trappen naar de kathedraal stond vol met mensen en duiven. Een straatmuzikant speelde Spaanse melodieën die het hele plein vulden met warme, alles doordringende klanken.
Op de hoek van één van de op het plein uitkomende straten vind je Hotel Colon. Als je naar binnen loopt met een zelfverzekerd air als dat van een gast en de lift neemt naar de zevende verdieping, kom je op een prachtig rooftop terras met gratis uitzicht over Barri Gothic. Vergeet niet het extra trappetje omhoog te nemen voor een nóg beter uitzicht.
Op weg naar een plekje om te eten kwamen we langs allerlei leuke winkeltjes. De mooiste boekwinkels, met planken vol oude boeken in een bordeauxrode of diepblauwe kaft; speciaalzaken met artsy ansichtkaarten; en: een prachtige vintage kledingwinkel genaamd Vintage Kilo. Voor €59 koop je hier een kilo kleding. Alles natuurlijk tweedehands en helemaal in het American vintage thema: cowboy boots, stoere denims en een groot kermis-like Freakshow-bord boven de paskamers met groenfluwelen gordijnen.
We lunchten bij Gallo Nero aan de Ramblas: een lieflijk, donker maar warm en knus eettentje waar het plafond vol hangt met kunstbloemen en de muren met ruwhouten planken waarop boeken, beelden en lampjes staan. Het is een soort chique grot. We kregen er allebei een lekker broodje voorgeschreven met serranoham, ei, tomaatjes en meer. Het smaakte best! 😋
Niet ver bij de Ramblas vandaan staan La Boqueria, de bekende en levendige markthal. Rumoerig en veelvoudig volgen de mensen, de geuren en de kleuren elkaar op. Kazen, worsten, grote stukken vlees, fruit, tapashapjes, empanadas; overal overweldigden de heerlijke geuren van vers vlees, verse smoothies en gebakken uitjes, kip en spinazie je. Alleen de visafdeling ruikt wat minder smakelijk.
Via Plaça Catalunya liepen we naar El Born, een gezellige wijk met leuke winkeltjes, gezellige straatjes en veel balkonnetjes, de een gevuld met donkergroene planten en de ander met een overhangende waslijn vol kleurige kleding. Bij La Fàbrica, een hippe empanadabar, haalden we een empanada to share met spinazie, ui en kaas. Yum 😋 zeker in combinatie met het verse melkje uit de Carrefour!
Om twee uur stonden we in de weelderige hal van Palau de la Música Catalana. Voor €16 per persoon mag je anderhalf uur ronddwalen in dit prachtige gebouw, samen met de andere mensen die hetzelfde tijdslot geboekt hebben. Je bestijgt de haast Koninklijke trappen naar de eerste verdieping, waar je de tribunes op de begane grond van de buitenwereldse concertzaal betreedt. Aangezien hier ieders mond al openvalt, dromt het volk zich naar binnen en de houten vloer kraakt onder het driftige, opgewonden geloop. Hier volgt dus onze tip van de dag (zelf kwamen we er bij toeval achter): loop meteen door naar boven, de tweede set trappen op! Daar bereik je via een houten deur met vaag glas de bovenverdieping van de tribune en deze biedt een werkelijk schitterende overview van de concertzaal. Plus: er is (in het begin) nog niemand. De eerste paar minuten liepen wij hier helemaal alleen en dat leverde prachtige foto’s op! De concertzaal is haast een tastbaar paradijs op aarde. Op het plafond zitten geglazuurde stenen bloemen in pastelkleuren, de pilaren zijn bekleed met mozaïek in alle kleuren van de regenboog en de groene en paarse glas-in-loodramen maken de uitstraling af. De honderden houten klapstoelen zijn bekleed met zachte rode stof en de klanken van de pianostemmer, eenzaam op het podium, dansen door de gele gloed van de zaal. De omgekeerde koepel, ook glas-in-lood, is net een enorme zon die het geheel (letterlijk) verlicht. Waar ter wereld vind je nog meer bloemen die boven je hoofd hangen als in een omgekeerde vaas, pilaren als suikerspinnen en vliegende, witstenen paarden?
Na dit absolute hoogtepunt trokken we de stad weer in. We snoven de geur van oude wijsheid en verhalen op in het kleine, maar tot de nok toe vol met boeken op de hoge planken, Llibreria del Palau. Met de metro reisden we naar de hoge, roestbruine Arc de Triomf van Barcelona. Nog een paar metrohaltes verder gingen we op in de massa die de Sagrada Família wilde zien. Daar komen we later deze reis nog terug. Voor nu was het mooi geweest; we haalden war boodschappen bij een Carrefour en reisden toen in anderhalf uur terug naar de camping.
Uitgeteld en warm ploften we neer op bed in de airco en we waren het er al snel over eens dat we lekker lui eten gingen bestellen. Zo zaten we met etenstijd aan een KFC-bucket en twee maïskolven. Vakantie ☺️ En om het af te maken, namen we vanavond nog een duik in de zee. Die is hier namelijk op een steenworp afstand vandaan. Het strand veranderde in goud terwijl de zon onderging en we zagen hoe zon, zee en zout een prachtige paarsblauwe hemel en een glinsterde vitrage over de aarde creëerden.
Reactie plaatsen
Reacties