19-11-2023: Al om half zeven stonden we naast ons bed, want om zeven uur zouden we worden opgehaald voor onze tour naar de demilitarized zone (DMZ). Deze strook van vier kilometer breed ligt langs de gehele grens tussen Noord- en Zuid-Korea. Met een paar tientallen andere reizigers plus aardige tour guide Henry tegen we eerst naar Imjingak Park. Hier zijn niet alleen verschillende oorlogsmonumenten en -voertuigen te zien, maar ook een lang hek met prikkeldraad bovenop waaraan Zuid-Koreanen boodschappen achterlaten op groene, paarse en witte linten. De oudere generatie heeft vaak familie in Noord-Korea, van wie ze door de oorlog gescheiden zijn. Ook vind je er het momument voor ‘missing families’, waar regelmatig oudere Zuid-Koreanen komen om hun familieleden over de grens te gedenken. De jongere generatie, zo vertelde Henry, heeft meestal geen familie meer in Noord-Korea en voor hen is unificatie dus niet altijd meer een hoog doel zoals het dat is voor oudere generaties. De jongere generatie vindt dat er teveel verschillen zijn tussen beide landen: economisch gezien, maar ook het communisme versus liberale democratie is problematisch. Toch zijn er ook wel jongvolwassenen, zoals Henry, die wel unificatie nastreven. Dat zou het bijvoorbeeld een stuk makkelijker maken om te reizen, bijvoorbeeld met de trein. Nu kunnen Zuid-Koreanen alleen het land uit per vliegtuig of boot.
We stapten weer in de bus en passeerden de checkpoint, de DMZ in. Langs Dorosan Station, het laatste Zuid-Koreaanse treinstation op weg naar de grens; dit station heeft aan de zuidkant geen ramen, zodat Noord-Koreaanse soldaten er in geval van invasie weinig aan hebben.
Onze paspoorten werden gecheckt door een van de soldaten op de post. De bus vervolgde zijn weg over de Bridge of Freedom en de steile heuvel op. Langs de weg staan hier overal waarschuwingsbordjes voor landmijnen, die nog verspreid liggen in de berm en de bossen.
Bovenop de hoge heuvel staat Dora Observatory. Op het dak staan een twintigtal verrekijkers, want slechts enkele kilometers verderop zie je het meest gesloten land ter wereld liggen. Vandaag op een geelbruine aarde, onder een heiige, maar ook zonnige hemel. Ten oosten staat een hoge, groene vlaggenmast waaraan een Zuid-Koreaanse vlag wappert. Ten noorden staat een nog hogere, blauwe mast met een Noord-Koreaanse vlag. De mast van het noorden is het hoogst; Noord-Korea wil altijd winnen en bleef hun mast verhogen tot de Zuid-Koreanen daarmee aan hun eigen kant stopte. Recht voor ons, misschien op anderhalve kilometer afstand, staat een Noord-Koreaanse wachtpost. Door de verrekijkers zagen we er een soldaat op wacht staan en rondlopen. Zo zie je ze dus beiden liggen. De twee Korea’s; tot voor kort nog zo gelijk aan elkaar. Tot families ruw van elkaar gescheiden werden door een ondoordringbare grens en het leven twee drastisch andere kanten opging. Je ziet kleine dorpjes en in de verte het grotere Kaesong met hoge flats; zoveel mensen die daar op ditzelfde moment in een openluchtgevangenis wonen. Het is een droge, dorre, koude, verre, onwerkelijke werkelijkheid.
Onze volgende stop was de Third Infiltration Tunnel. Noord-Korea heeft verscheidene van deze tunnels gebouwd onder de demarcatielijn door, met als doel een gecoördineerde inval in Zuid-Korea. De tunnels zijn echter ontdekt en je kunt deze dus bezoeken als toerist. Al je spullen gaan in een kluis, een gele helm gaat op en je daalt steil af naar beneden via een 350 meter lange gang. Daar bereik je de tunnel, naar ik meen ongeveer 73 meter onder de grond en zo’n 1,60 meter hoog en dus alleen te betreden met gebukt lijf. Dat ga je wel voelen na een aantal meter. De rotswanden zijn nat van het water en je hoort het in smalle stroompjes onder je voeten door lopen. De tunnel is natuurkijk dichtgemaakt en aan het einde ervan sta je op zo’n 170 meter van waar de landen boven de grond gescheiden worden door de grens.
Boven de grond vind je een tuin, met een vijver vol karpers, beeldjes van dieren en een nepgrens, voor het onmisbare fotomoment. De DMZ is een tragische plek, maar volgens het promofilmpje dat we daarna in de theaterzaal bekeken staat de DMZ ook voor de hoop op unificatie, bewustzijn van het belang van nationale veiligheid en het leven van tientallen (bedreigde) diersoorten in dit gebied.
Op de terugweg reden we door Unification Village. Dit dorp staat onder toezicht van de VN en is dus veilig, ondanks its close proximity to de grens. Er is een basisschool, met in elke klas ongeveer drie kinderen. De gehele gemeenschap bestaat uit boeren; op verschillende velden staan vatten vol sojabonen. Even verderop vind je een artistiek rijtje beton: een rijstkorrel, een sojaboon en ginseng. Je vraagt je misschien af waarom iemand hier zou willen wonen. Dat heeft te maken met twee grote voordelen: je hoeft geen belasting te betalen en als man heb je geen dienstplicht.
Terug in Seoul was het tijd om onze GoCity Pass verder uit te buiten. We bezochten het Color Pool Museum: een handvol kamers, van elkaar gescheiden met deuren in de vorm van roze automaten, een telefooncel en papier-mâchéslingers. In de ene kamer een enorm pastelroze zwembad vol felroze plastic ballen, inclusief glijbaan. Dan een kamer met een enorme flamingo-zwemband en een eenhoorn met regenboogmanen. Donutslingers, een levensgrote watermeloen, alles staat in het teken van zeer kleurrijke fantasie. Hier kun je zweven op een gespikkelde donut en zwemmen in roze water. Echt een aanrader, dit is een stukje hysterisch Korea zoals je het hoopt te zien!
We haastten ons met de bus en te voet naar de Namsan-kabelbaan. De rij was daar echter veel langer dan we hadden gedacht, dus uiteindelijk kwamen we net na zonsondergang aan bij de N Seoul Tower. Het hinderde niet, want eenmaal op het observation deck hadden we het mooiste uitzicht over een mysterieus nachtelijk Seoul. Een wereldstad onder de rook van de voorbijgegane dag. Verlichte straten, huisjes en ramen, zo ver als je kunt kijken. Ruim 8000 kilometer hier vandaan ligt Nederland. Daar is de dag juist begonnen. Wat is de wereld groot. En toch voelt die 8000 kilometer ook weer niet zo heel ver weg. Nu we beide kanten van die 8000 kilometer kennen, lijkt afstand relatief.
Voor het avondeten begaven we ons naar de bekende pancakehut. Onderweg zag ik een wereldkaart, waarop Europa en Amerika aan de zijkanten liggen en Azië in het midden. Leuk om die compleet andere outlook en een nieuw referentiekader ‘in het wild’ te zien.
De pancakes smaakten ons best. Op Gwanghwamun Square, onder het restaurant, was juist de grootse finale van League of Legends bezig op een groot scherm. Duizenden mensen hadden zich eromheen verzameld. Ook in het restaurant zaten meerdere mensen het spel live te volgen op hun telefoon.
En nu zijn de koffers weer ingepakt, ze staan al klaar bij de deur. Morgen gaan we weer naar huis, en dat betekent vliegen dus het avontuur is zeker nog niet voorbij! Want laat dat nu net het onderdeel zijn waar wij beiden misschien nog wel het meeste plezier in hebben ;)
20-11-2023: Seoul was vanmorgen licht en bruisend. We zijn van deze stad gaan houden en bij ons beiden staat Seoul in onze top 5 leukste steden.
Met het afdalen naar het City Hall metrostation vervaagden de stadsgeluiden. We kochten een enkel ticket voor ons ritje naar Seoul Station. Je krijgt dan een kaartje met één rit erop, waarvoor je 1000 won (ongeveer €0,80) borg betaalt. Op je bestemming kun je naar een refund kiosk om je borg weer terug te krijgen bij het afgeven van je kaartje. Bij het uitchecken klinkt zelfs uit het poortje: ‘Don’t forget to retrieve your refund.’ De refund kiosk staat pal naast de ticketautomaat. In Nederland zouden ze zoiets ver weg in een hoekje neerzetten; makkelijk verdiende tachtig centen ;)
Incheon Airport is ruim, licht en schoon. De rijen zijn lang, maar duren niet lang omdat alles met efficiëntie beweegt. En als het ruim aanwezige luchthavenpersoneel je even niet te woord kan staan, is er wel een robot die je wegwijs maakt. We hadden een lekker maaltje in de lege lounge, waar de wereld aan keus was en de prachtige organische vormen van vloer en plafond plus de rustige kerstmuziek voor een ontspannen sfeer zorgden. Zo kunnen we die vlucht van 14 uur wel aan!
De safety demonstration video aan boord is gemaakt in samenwerking met de K-pop band SuperM en KakaoFriends. Koreaanser dan dit ga je het niet vinden.
Na een reis van zo’n 24 uur zijn we weer thuis in ons knusse penthouse in Mechelen ;) De reis voerde ons over Chinese bergen, Kazachse meren, de turbulente Zwarte Zee en Europa, dat opeens een speelgoedcontinent lijkt vergeleken bij het nooit eindigende Azië. 14 uur vliegen, drie keer in-flight services, Koreaanse snackjes, halve dutjes, films en series; en dan sta je weer op Europese grond.
Met de trein van CDG naar Brussel, halverwege nog overstappen omdat dit nu eenmaal geen Zuid-Korea is maar Frankrijk, een stoptrein naar Mechelen, een kwartier lopen en de voordeur ging achter ons dicht. Op naar wat welverdiende en broodnodige slaap!
Reactie plaatsen
Reacties