21-07-2023: We waren al vroeg in de weer, want we moesten halverwege de ochtend uit het huisje. Tassen en koffers werden ingepakt en naar de auto gesleept, enigszins gestrest vanwege een grote wesp die huishield in de buurt van de voordeur. Maar we kwamen veilig weg en met een volgeladen auto reden we het krappe hofje uit, de smalle straatjes door en de bredere, nettere wegen op.
In Strathcona parkeerden we de auto bij de High Level Streetcar - Whyte Ave Terminal. Hier stap je in een ouderwets trammetje, van groen gelakt hout met donkerbruine kozijnen en met een vrolijk klingelend belletje. De tram rijdt op en neer naar het centrum van Downtown Edmonton, over het dakje van een grote overdekte industrie brug over de North Saskatchewan River (hence the ‘High Level’). Het was een gezellig ritje en vanaf de bruinleren bankjes keken we uit de hoge raampjes naar alles wat de vriendelijke conducteur met de deftige pet aanwees.
Na het ritje stapten we in de auto en begonnen we aan de tocht van vierenhalf uur naar een plek waar we al lang naar uitkijken: Fort McMurray!
Ik bracht de eerste anderhalf uur van de reis slapend door, en met het openen van mijn ogen was al het stadse opgeslokt door weidse weilanden vol hooibalen en bruine koeien. De gehuchten die we passeerden waren schaars en bestonden meestal slechts uit een handvol huisjes en een verzameling boerenmachines. De wegen zijn lang en zonder zichtbare horizon.
Het is op een van deze wegen dat Lisanne afsloeg naar links, naar een houten huisje met brede veranda, verscholen tussen de bomen en enkel te herkennen als stopplekje door de grijze pick-up truck die op de zanderige open plek ernaast geparkeerd stond. Dit huisje was een gift shop, en hoewel de meesten van ons vooral op zoek waren naar een toilet (gelukkig aanwezig), bleek dit plekje een ware schatkist te zijn. Sommigen zouden het een bak vol rommel noemen, maar zij zien niet de schoonheid en de verhalen van spullen met een ziel. Een rieten mand vol oude spoelen met de mooiste linten. Oude schilderijtjes met lieflijke tafereeltjes. Een houten attribuut met een vergeeld blokje papier waarop ‘Messages’ staat, bedoeld om naast de telefoon te hangen en doorgegeven boodschappen op te schrijven. Porseleinen servies met sierlijke patroontjes. Een oude huiskamer met leren banken, bruinstoffige cowboy boots onder een houten bankje, een ijzeren teil en oude platen aan een zandkleurig geverfde muur.
Het meisje achter de kassa schreef in een register mijn aankoop op - de eerste van de dag. En zo stond ik buiten op de krakende houten veranda, omringd door paarse en gele bloemetjes voor de houten balustrade, met twee van de mooiste linten uit de rieten mand. Een unieke schat, vergaard op een uniek plekje. Want nergens onder de zon vind je net zo’n huisje en net zo’n verzameling spulletjes als hier in Kinikinik, zoals de gemeenschap - je kunt het zelfs geen dorp noemen - heet.
We vervolgden onze weg richting het noorden, over de stille, rechte wegen. In het dorpje Grassland kwamen we langs het mededelingenbord van een school waarop stond: ‘Dear parents. Tag - you’re it.’
In Wandering River kochten we wat snacks bij een 7-Eleven. Verder was er niet veel, dus we maakten de laatste 200 kilometer naar het noorden, door massa’s bossen en over grootse vlaktes, alles leeg en rustig en verlaten. Je kunt hier uren rijden zonder iets tegen te komen.
Maar daar was het langverwachte bordje: Welcome to Fort McMurray. Ver in Alberta’s noorden; vanaf hier kom je ‘s zomers niet veel verder noordwaarts, je kunt de weg nog ongeveer anderhalf uur verder berijden.
Wat volgde was het eveneens langverwachte weerzien met Gejanne, Matthias, Arthur en Eleanor. Ze wonen in een mooi en ruim vrijstaand huis met een basement, knusse kamers en een mooie speelkamer voor de kinderen, plus een grote, kindvriendelijke tuin. Heerlijk! Je krijgt er spontaan een vakantiegevoel.
Matthias gooide een flink aantal hamburgers op de barbecue en gaf ze een barbecuesausbehandeling. Er werd sla, ui en tomaat gesneden. Binnen no time zaten we buiten in de zomeravondwarmte aan een heerlijk broodje hamburger. Arthur en Eleanor graaiden zo nu en dan een stukje vlees of tomaat van hun bordje en kletsten een eind met hun grote neven en nichten weg, zittend in het frisgroene gras. Arthur gaf de sprietjes water en bestreek mijn jurk met losgetrokken gras. Er vielen een aantal sprietjes op mijn bordje, maar dat was niet erg, want ‘jij kunt wel gras eten’. Wat heerlijk en bijzonder om zo bij elkaar te zijn als familie, aan de andere kant van de oceaan.
Na het eten reden we de drie kilometer naar onze Airbnb aan de Millennium Drive. Een schitterend huisje met meerdere verdiepingen, allemaal even knus met hoogpolige vloerbedekking. Een grote keuken en woonkamer, ruime slaapkamers met eigen badkamers. Wat een luxe en wat een zegen dat we zo vakantie mogen vieren.
En toen gingen we nog even terug naar Gejanne en Matthias om gezellig te kletsen op het dek, zoals ze dat noemen. Lekker buiten onder de parasol, totdat het buiten donker werd.
22-07-2023
Het was een late avond en een vroege ochtend. Lisanne en ik keken vanuit ons bed naar Fixer Upper, behaaglijk tussen de dekens en kussens en soms onderbroken door reclames voor bijvoorbeeld BBQ Brawl, een barbecue competitie. En deze ochtend begon al om 7:30, want we gingen met z’n allen ontbijten.
Gejanne en Matthias + kids en opa en oma zaten al bij Cora’s toen wij aankwamen. Cora’s is een Canadese breakfast hut met de heerlijkste ontbijtcombi’s, fruit en yoghurt. We genoten er van borden vol pancakes, havermout, fruit, bacon en ei. Een goede en rijke bodem waarop we tot het avondeten konden teren.
Na het ontbijt reden we in twee auto’s richting het ruige, lege noorden. In dit gebied leeft het overgrote deel van de mensen van de oliebusiness en we gingen daarom kijken bij de oil sands en de plekken waar Matthias dagelijks werkt. Onderweg passeerden we de Bridge to Nowhere en dat is wel accuraat: je staat hier op de rand van de bewoonde en onbewoonde wereld. Uitkijkend over de uitgestrekte afgravingen waar men dag in, dag uit zand dat olie bevat afgraaft, vandaag onder een heiige sluier, besef je dat je hier inderdaad op het randje van de wereld staat, het einde van civilisatie. Aan beide kanten van de asfaltweg ligt droog en soms gebarsten land, versierd met witte en paarse bloemetjes en een beestje hier en daar.
Mijnland wordt overigens uiteindelijk weer ‘reclaimed’: er wordt gezaaid en er komen weer planten, bloemen en bomen op. We kwamen enkele van deze gebieden tegen op onze weg.
De weg heen en terug was identiek. We sloegen kort af naar Fort McKay, veelal bewoond door First Nations. In Canada gelden allerlei privileges voor indigenous people. Zo wordt er op universiteiten altijd ruimte gereserveerd voor hen, hoeven ze minder tot geen belasting te betalen en mogen ze langer jagen.
Bij Giants of Mining bewonderden we enkele van de massieve werktuigen die eerder betrokken waren bij het werk in de mijn en de afgravingen, zoals dragline buckets en een reclaimer. Zo zie je pas hoe klein je eigenlijk bent.
Verder bezochten we nog het Oil Sands Discovery Center, waar wordt uitgelegd waaruit het zand is opgebouwd, welke werkzaamheden worden uitgevoerd en hoe dat proces van begin tot eind verloopt.
Daarna scheidden onze wegen, want de Van Houdt-kids trokken zonder ouders naar de Landmark Cinema om daar de nieuwe film Oppenheimer te bekijken. Gewapend met een hoge bak butter popcorn zakten we weg in de enorme leren stoelen, die zelfs achterover gezet konden worden met een voetensteun omhoog. Het was ultieme relaxation.
Na de film streken we neer bij Montana’s voor een lekker stuk vis, vlees, macaroni, tortilla’s en salade. Achter ons stond de football en baseball aan op de tv’s en het hele interieur was van hout; gezellig en warm, ondanks de benauwde en rokerige warmte die buiten als een verstikkende deken over alles heen lag.
Bij Coles shopten we wat boeken in de aanbieding en bij de Real Canadian Superstore deden we nog wat boodschappen. In zo’n enorme winkel duurt het even voordat je alles gevonden hebt, het is net een speurtocht. Maar het lijstje werd weggestreept, in een kwartier reden we terug naar de Millennium Drive en nu zitten we op de diepe, zachte banken te genieten van echte vakantierust.
23-07-2023
Vanmorgen woonden we een levendige kerkdienst bij in All Nation Church, met goede nummers en een nog betere band. We dronken koffie bij Matthias en Gejanne en trokken daarna met twee auto’s, twee geweren en een doos kogels naar een afgelegen vlakte in de bossen, buiten Fort McMurray. Hier kregen we alle zeven een schietlesje, eerst met een .22 en toen met een shotgun. Er werd een papieren doelwit aan een dode boom gehangen en we gingen los: de 9 en 10 werden regelmatig geraakt. Zelfs papa Timo en mama Tjitske waagden een schotje.
Lisanne en Peter schoten daarna nog op kleiduiven en maakten een paar mooie treffers. Het was broeiend heet en de krekels tjirpten hard, door onze oordopjes heen. Ook de muggen wisten ons goed te vinden. Helemaal bezweet en moe van de hitte en inspanning reden we over de gravel road terug naar huis.
Later die middag namen we nog even een kijkje bij het oude huis van Matthias en Gejanne in Abasand. Dit is een hoger gelegen wijk en er was een uitzichtpunt over de stad, de snelweg en de rivier, ver onder ons. De kinderen speelden in de speeltuin en wij reden naar huis om even op te laden.
Vanavond streken we weer neer rond de barbecue: smakelijke stukjes kip, dipjes voor de komkommer en paprika en knapperige stukjes brood.
Nu zijn we terug in onze Airbnb om even bij te komen en straks lekker vroeg te gaan slapen.
24-07-2023
Lisanne was er vanmorgen al vroeg uit om boodschappen te doen voor een bakproject, maar de rest van ons sliep lekker uit. Tegen half elf kwamen Gejanne, Matthias + kids en opa en oma op de koffie in onze Airbnb. De hosts hadden ons getrakteerd op een aantal cups Tim Hortons-koffie. Die konden nu mooi gebruikt worden. We hadden een paar gezellige uurtjes op de zachte zwarte banken en fragiele grijze barkrukken, kletsend over van alles en nog wat.
We lunchten bij Matthias en Gejanne. Gejanne maakte twee grote schalen vol French toast en wat was dat lekker! Een flinke plens maple syrup maakte het helemaal af.
‘s Middags trokken de Van Houdtjes naar de Peter Pond Mall om even te shoppen. Er bleken veel leuke kledingwinkels te zijn en menigeen sloeg zijn slag. Papa Timo streek lekker neer in de food court om zich met nuttiger dingen bezig te houden.
Tegen het einde van de middag ontmoetten we Matthias en Gejanne weer bij Mr. E’s Solve-It-Torium. Hier splitsten we op in twee groepen om twee verschillende escape rooms te doen. Lisanne, Louise en ik versterkten de immer slimme Matthias ;) in Mr. E’s Magistery. Beginnend in een smalle kamer bekleed met houten pakhuiskisten puzzelden we met sleutels en letters, waarna we een weg vonden naar een Chinese tempel met magnetische cijfers in zandbakjes. Het avontuur eindigde met vier volwassenen die de longen uit hun lijf schreeuwden tegen een plastic fontein aan de muur, zodat het voortgangsbalkje oplichtte tot onderaan en de diamanten eindelijk op de juiste plekken geplaatst konden worden.
We aten bij New York Fries de heerlijkste loaded hot dogs en frietjes. Het geheel werd getopt met een DQ Blizzard.
De avond wordt afgesloten bij een vuurkorf in de tuin, met s’mores en onder een zachtblauwe zomeravondhemel. En eenmaal terug in ons huisje kletsen we de avond met elkaar weg op de bank.
25-07-2023
Vandaag was een rustdag. Papa en mama gingen naar Gejanne en Matthias om te helpen met schoonmaken en opruimen, terwijl wij een gat in de dag sliepen en de halve ochtend en middag Ultimate Beast Master keken, hangend op banken en stoelen. Wafeltjes en broodjes gingen in de broodrooster, werden besmeerd met maple syrup en boter, en buiten onweerde en stormde het.
Aan het eind van de middag wilden sommigen van ons nog even de deur uit. De boys wilden lekker hangen, terwijl wij naar Heritage Village reden. We hoopten in dit gezellige houten huis met hoge veranda wat leuke souvenirs te vinden, maar tevergeefs.
Daarna namen we nog een kijkje op het vliegveld van Fort Mac. We waren de enigen in de aankomsthal; het was er rustig en leeg. Verderop bij de check-in balie was wel wat activiteit, maar ook hier heerste een slaperige sfeer.
Op de derde verdieping zat een observation deck met wat informatieborden over verschillende toestellen, motoren, types en de codes van het phonetic alphabet. De tarmac, goed te zien vanaf hier, was leeg. Er zijn vijf gates, maar de eerstvolgende arriverende vlucht was pas over een uur. Toch was het leuk om eens te zien hoe een klein vliegveld met weinig activiteit eruitziet. Overzichtelijk, netjes en schoon.
Vanavond zijn we gezellig uiteten geweest met Matthias en Gejanne bij Montana’s. Het bruine papier werd weer vrolijk versierd met de kleurrijke krijtjes en de volle borden voedsel smaakten ons best.
We praatten nog even na in ons huisje aan de Millennium Drive en zonet zwaaiden we Matthias en Gejanne weer uit. Morgen is het weer een reisdag, dus daar gaan we nog het een en ander voor voorbereiden.
26-07-2023
Alles werd weer ingepakt en iedereen stapte weer in de auto. Eerst naar Matthias en Gejanne, om afscheid te nemen van hen, Arthur en Eleanor, en opa en oma. De midweek hier was voorbijgevlogen en met het uitrijden van de straat leek het alsof de reis net twee minuten geleden begonnen was.
We reden dezelfde weg terug naar het zuiden, richting Calgary. Niet alleen passeerden we weer uitgestrekte weilanden, bossen en vlaktes met koeien, paarden en ongetwijfeld veel andere beesten, ook reden we langs eenzame tankstations waar fishbait en fireworks werden verkocht, het ons bekende Edmonton en, iets verder naar het zuiden, Red Deer. De totale reistijd naar Calgary bedroeg 7 uur, maar als reistijd een gevoelstemperatuur had, was die in dit geval een heel stuk lager. De kilometers glipten onder ons door als zand door een zandloper met een brede nek. Af en toe werden de benen gestrekt, maar uiteindelijk kwamen we slechts een kwartier later dan de oorspronkelijke ETA aan bij de Days Inn in Balzac, net boven Calgary (de naam is geen piratenverhaal; zoek het maar op op de kaart).
Bij de CrossIron Mills, twee minuten hier vandaan en ons ook al bekend van drieënhalve week geleden, aten we een lekker maaltje; iedereen haalde iets bij een ander tentje. De Griek, de KFC, de Taco Bell, het kon allemaal.
Er werd voor de laatste keer wat ingeslagen bij de onder menigeen geliefde Ralph Lauren en daarna reden we nog even naar Downtown voor een laatste uurtje sightseeing. Er werden nog wat laatste souvenirs gekocht en we lieten ons nogmaals overweldigen door de hoogte, de diepte, de kleuren en geuren van een bruisende stad.
We zijn nu terug in het hotel, hebben het zwembad een uurtje onveilig gemaakt (de woeste slagen van Peter hebben ongetwijfeld een aantal medezwemmers naar de hot tub verjaagd) en chillen nu gezellig met elkaar op een van de twee kamers. ♥️
27-07-2023
Onze laatste ochtend in Canada begon al vroeg, in de ontbijtzaal van het hotel. We werkten de Canadese heerlijkheden rap naar binnen, want de huurauto moest worden ingeleverd. Het weer was bewolkt maar toch zonnig, overeenstemmend met onze gevoelens: ergens wel blij om weer naar huis te gaan en geliefden te zien, maar ook triest omdat de tijd zo snel gegaan is.
Op Calgary doodde het inleveren van de auto, het inchecken en de security redelijk wat tijd. We konden dan ook vrij snel aan boord van het eerste vliegtuig. De take off was prachtig: het was een dans door zachte stukjes wolk, verspreid in het luchtledige. De zon maakte van de farmlands groen goud.
De uren boven de wolken brachten we door met een slaapje en een filmpje. Zodra we het zuiden van Canada in haar lengte gepasseerd waren, doemden de eerste meertjes, lake houses en zeilschepen op. Op een groot appartementencomplex lagen mensen in een aanlokkelijk blauw rooftop zwembad. Een klein roeibootje veroorzaakte een enorme rimpeling in een groot een weids meer.
Na een turbulente vlucht volgde een enigszins turbulente landing. We hebben ons weer verbaasd over het lage gehalte intelligentie waarmee sommige mensen gezegend zijn: nog tijdens het taxiën staat men al op om uit te stappen. Zeker als je op rij 30 zit heeft dat vast veel zin; het is niet alsof die mensen op rij 29 tot en met 1 eerst zullen uitstappen. Een strenge stewardess maakte korte metten met dit domme gedrag, tot ons gniffelend genoegen. (Ja, dit is een frustratiepuntje)
Op Montréal brachten we vijf uur wachttijd door. Er werden Subwaybroodjes, drankjes en snacks gehaald. Ik nam mama nog even mee naar de lounge voor wat kleine hapjes (en gratis cakejes). De tijd vloog om, en nu zitten we in het tweede vliegtuig, bijna klaar voor de laatste etappe richting Nederland.
Home sweet home!
Er was nog even lichte paniek op Schiphol omdat Peter zijn paspoort in het vliegtuig had laten liggen. Gelukkig waren we nog niet heel ver weg. Een aardige steward ging het voor ons halen.
In de aankomsthal wachtte ons een leuke verrassing: Wessel en Marijke met Lars en Luuk als welkomstcomité! Wat een gezelligheid. We genoten van een klein hapje en drankje bij de Starbucks en stapten toen op de trein naar Zwijndrecht, waar Roel ons opwachtte. ♥️
En nu zijn we weer gezellig samen thuis, in Mechelen, aftellend naar de volgende reis!
Reactie plaatsen
Reacties