De jurk hangt klaar. De locaties weten van je komst. De garage raakt met de week voller vanwege alle aangeschafte pampaspluimen, vazen, lampjes en lantaarns. De fotograaf is geregeld, binnenkort een proefkapsel, de afspraak voor een trouwpak is gemaakt. Een halfjaar geleden leek het of deze weken nooit zouden aanbreken. De weken van het aftellen, de laatste decoraties aanschaffen, echt aan de slag met de details. Toen keek ik alleen maar als in een droom naar de ring om mijn vinger, en dacht natuurlijk wel aan het resultaat van mijn antwoord op de grote vraag, maar zag die dag nog niet voor me. En nu staat ze voor mijn neus, bijna dan.
Er komen mooie pakketjes binnen met gelofteboekjes, de allermooiste bedankjes voor de gasten; we schrijven de kerkliturgie af, de ringen komen binnen; we halen alle vaasjes en potjes voor de decoratie uit de garage naar boven om alles met aandacht af te wassen, terwijl de grote dag zich in onze gedachten onder het oog van al dat glaswerk afspeelt. De huwelijksreis wordt geboekt, de bruidstaart wordt besteld, en ondertussen gaan we ook door met de tafel, de stoelen, de kast, de bank en zoveel meer voor ons eigen paleisje in Mechelen.
In mijn hoofd neem ik elke dag een beetje afscheid. Van thuis, van het leven dat straks compleet anders zal zijn. Elke week gaan er een paar spulletjes uit mijn kamer mee naar België. Het vaasje verdwijnt uit het kastje, de boeken uit de kast, de mandjes van de planken. Nog niet teveel, ik wil dat het tot het laatste moment als thuis voelt. En toch glipt het met elk item een beetje uit mijn handen.
Nog 71 dagen. Dan zal al onze moeite, al onze voorbereiding, beloond worden met de mooiste dag van ons leven. En onze geliefden zullen erbij aanwezig zijn. Ik kan er niet bij hoe bijzonder dat is!
Reactie plaatsen
Reacties