We begonnen de dag vanmorgen in het Adler Planetarium. Veel interessante exhibitiestukken, zoals letterlijke stukjes van de maan en van Mars; oude kompassen en weergaven van het zonnestelsel, info over de recentere space endeavors van de mens, en natuurlijk de shows in het omniversum-achtige theater. En eenmaal buiten konden we ons hart ophalen aan die schitterende skyline van Chicago, zo mooi zichtbaar vanaf hier. Een droom!
We namen de metro naar Hull House, het beroemde social work-programma van Jane Addams. Hier heb ik tijdens mijn studie college over gehad, dus een bezoekje mocht natuurlijk niet ontbreken aan ons programma. Helaas was het juist vandaag dicht… Maar toch oog in oog gestaan met wat iets meer dan honderd jaar geleden een groundbreaking project was, opgezet door een vastberaden vrouw die immigranten wilde helpen.
Daarna slenterden we nog eens door het bruisende centrum van Chicago. Het verveelt nooit! De kleurrijke doorkijkjes, schattige bakkerijtjes, denderende metro’s en zich immer voortbewegende massa’s mensen die elkaars pad voor even kruisen en elkaar daarna wellicht nooit meer zien.
Lunch, wederom bij Subway, was vandaag extra lekker: ik kreeg van Roel een white chocolate + macadamia cookie en het was hemels. Ik uitte zelfs de ondenkbare zin: ‘Dit koekje is lekker dan een wafel.’ Prompt haalde Roel voor mij een pack met zes koekjes! Ze zullen niet lang in ons midden zijn, denk ik.
Eten bij Denny’s! Onze all-time favorite diner in Amerika. Heerlijk en gezellig, en de borden liggen altijd goed vol voor een zacht prijsje. Op mijn bord ligt een heerlijke Wild Alaska Salmon, met corn and wavy fries on the side.
Onze laatste avond in de stad. Tot en met vandaag hebben we ons steeds heel veilig gevoeld in deze grote, gezellige en mooie stad. Helaas kwam daar vanavond voor even verandering in.
Op onze weg terug naar de stad vanaf Denny’s werden we in de metro aangesproken door een man, die om geld vroeg om iemand te kunnen bellen. Vreemd verhaal natuurlijk, maar we gaven hem ons laatste muntgeld wat we toch niet meer nodig hadden. Nadat hij het in zijn hand telde, smeet hij het over de vloer en beet ons toe dat we hem nu meteen twintig dollar moesten geven, ‘cuz I know you have it.’ Het verhaal ging over in ‘give me your phone, I need to call someone. Give it NOW. If you don’t give me twenty dollars, I will call the police and you will spend ten years in jail and have babies there.’ Het zou een grappig en lachwekkend verhaal zijn, als hij niet direct daarna onder zijn trui had gegrepen en had gezegd: ‘I will count to twenty and if you don’t give me money by then, I will blow both your brains out.’ Had hij echt een pistool? Dat weet je in deze stad en in dit land niet. Grote kans dat het bluf was, maar wij zaten daar niet heel relaxed meer. Aan de andere kant van het metrostel zaten gelukkig nog een paar mensen. We zijn opgestaan en bij hen gaan zitten totdat we moesten uitstappen. Wat een ervaring; we waren blij toen we zojuist de kamerdeur veilig achter ons konden sluiten! Het is goed om oog te hebben voor een ander en te geven wanneer je iets kunt missen. Maar na vandaag geven we geen geld meer weg aan mensen in een metro. A lesson learned the hard way.
Reactie plaatsen
Reacties