Road trippen is iets waar ik al van droomde toen ik nog in de schoolbanken zat. Tijdens de les geschiedenis droomde ik weg in fantasieën over het leven on the road; vrij en gelukkig met je auto op weg naar een nieuwe bestemming, het liefst elke dag opnieuw. Elke bocht iets anders, iedere avond een nieuwe stad, elke dag een totaal verschillend avontuur. Ik ondernam toen ik vijftien was al eens een mini road tripje met een paar vrienden, richting Luxemburg en Frankfurt. Dat smaakte al naar zoveel meer, maar ik had zelf nog niet eens een rijbewijs, laat staan geld en ervaring. Aan beiden valt gelukkig wat te doen. Een heel aantal road trips en duizenden herinneringen en pieces of experience verder stapten mijn road trip maatje Marieke en ik halverwege juni in het vliegtuig naar Sofia, de hoofdstad van Bulgarije. Daar hadden we voor de hele week een auto gehuurd voor een epische road trip.
Op het vliegveld van Sofia werden we bij de Hertz-balie te woord gestaan door drie jonge Bulgaarse mannen, die het allemaal wel interessant vonden: twee jonge meiden op avontuur door het zuidoosten van Europa. Ze waren erg behulpzaam en na ongeveer een uur reden we weg in onze Mercedes, over de krakkemikkige Bulgaarse wegen, op weg naar de grens met Noord-Macedonië, zo'n twee uur rijden naar het westen.
Onze ervaring bij de grenspost was op z'n zachtst gezegd interessant. Drie keer moesten we ons paspoort laten zien, en ook onze green card, die we gelukkig nog op de valreep hadden aangeschaft op het vliegveld. De green card heb je nodig als je met een huurauto van Bulgarije naar bijvoorbeeld Noord-Macedonië wilt rijden. Een netjes geklede douanebeambte bestudeerde onze paspoorten in een gammel hokje waar geen licht was, waardoor hij gedwongen was een zaklamp te gebruiken. Toen we voor de derde keer werden stopgezet, leek het alsof de beambte ons een goede reis toewenste en ons vriendelijk door wilde laten rijden. Ik riep al vrolijk 'thank you', maar blijkbaar was het de bedoeling dat we uitstapten en de kofferbak lieten checken. Bij mijn aanstalten om weg te rijden, stonden er opeens tien zaklampen op onze auto en ons gezicht. Snel lieten we onze kofferbak inspecteren, en daarna mochten we eindelijk doorrijden.
We werden begroet door de heftige Macedonische wegen. Ik moet zeggen dat het verder in het land allemaal redelijk geregeld is qua wegdekkwaliteit, maar het eerste stuk na de grens was dramatisch. Geen straatverlichting en het werd al donker; zonder enige vorm van waarschuwing opeens een stuk wegdek dat overging in grind en zand, of opeens een hoge hobbel vanwege wegwerkzaamheden. Een bocht naar links of rechts, zomaar uit het niets. Honden op de weg, die pas wegschieten als we een paar meter van tevoren ons groot licht aanzetten. Het was wel avontuurlijk, dat moet gezegd worden. Toen we eenmaal op de wat gangbaardere snelweg richting de Macedonische hoofdstad Skopje terechtkwamen, verbeterde het wegdek en reden we iets relaxter.
We wisselden van plek bij een rustig maar toch enigszins netjes onderhouden tankstation, terwijl we in de verte al de zee van lichtjes van Skopje konden zien. The thrill & excitement were real en ik werd helemaal warm vanbinnen. De lucht voelde fris en breekbaar op mijn gezicht en ik luisterde naar de stilte van de zachte wind in een donkere, stille wereld. Een nieuw land, en bijna een nieuwe stad.
Zo reden we langzaamaan de bewoonde wereld van Skopje in. De wegpiraten waren ook hier ruimschoots vertegenwoordigd, maar wij kwamen veilig aan op een rustig en vrij leeg parkeerterrein, waar we onze bolide welterusten zeiden. We liepen in vijf minuten naar het centrum van de stad en daar was ook gelijk ons ruime appartement, pal aan het centrale plein. Skopje is een bruisende stad met de meest megalomane standbeelden, gebrouwen en stijlen. De geschiedenis houdt de wacht over het heden in de vorm van al die pittoreske beelden van ooit belangrijke mensen die duidelijk veel aanzien genoten. Maar vanaf de Stone Bridge keken we uit over de stad en zagen we boven alles uit een groot, wit, lichtgevend kruis. Mensen kunnen doen, zeggen en maken wat ze willen, maar er is altijd Iemand die groter, mooier en machtiger is. God houdt de wacht, over ons in deze vreemde stad, over mensen over de hele wereld, altijd en overal; in dit kruis werd ons dat extra visueel duidelijk gemaakt.
We konden op dit gekke tijdstip gelukkig toch nog ergens een hapje te eten scoren. Voor welgeteld €4,91 peuzelden we twee mega-improvisatieburgers op, zittend op het grote plein. De burgers werden voor onze ogen gemaakt en bestonden uit friet, sla, mayonaise en andere supplementen die meer op het broodje werden gegooid als ware het een kommetje waar je vla in doet. Na dit volwaardige diner trokken we naar ons gehuurde appartementje op een bovenverdieping van een bedrijvenpand, in een zijstraat van het wit geplaveide centrale plein.
De volgende ochtend spendeerden we in de stad bij daglicht. Wat een schitterende plek is Skopje, en tegelijk ook verraderlijk: de rest van het land is namelijk niet te vergelijken met deze schone, opgeruimde, witte stad. Het is ruimtelijk, grotesk en sfeervol, van de grote en kleine pleintjes tot de fonteinen met emotievolle beeldhouwwerken tot de Griekse Plaka-achtige wijk met heuvelachtige straatjes, houten overkappingen en kleine winkeltjes met souvenirs, tassen, kleding en typische producten. De donkere houtkleuren en knusse straatjes brengen een gezellige atmosfeer mee en ze verschillen als dag en nacht van de lichte uitstraling en de ruimtelijke opzet van het centrale plein.
We haalden de auto van het shady parkeerplaatsje en reden richting de natuur: na een klein stukje snelweg - waarop we paard en wagen, onwillige zwerfhondjes en meer geks passeerden - sloegen we af naar het zuiden, eerst door een paar slaperige dorpjes die steeds dunner bevolkt waren naarmate we verder richting de groene bergen reden. Lush green was de wereld waarin we reden, en met elke bocht was er weer iets anders te zien. Een ander bosje, een nieuw huisje, een hogere berg, een groenere bergkam.
Onze bestemming was de Matkakloof, een prachtig stukje Macedonische natuur. Een relatief brede kloof, aan beide kanten omlijst met ruige rotsen met diepgroene begroeiing. Je kunt er kanoën, suppen, of met een boottochtje mee. Wij kozen voor het laatste. Voor vier euro per persoon voeren we een halfuur door de canyon, genietend van het verkoelende water om ons heen, de kleuren op de rotswanden en het zachte gezoem van de boot. We waanden ons in Thailand, wat je misschien wel zult begrijpen als je de foto's bekijkt. De kleurrijke bootjes, de puntige rotsen en de diepe tinten groen. Het was simpelweg magisch.
Terug naar de hoofdweg was nogal een toer. De auto stond strak geparkeerd op een helling en was ingebouwd door een muur plus hek aan de ene kant, en auto’s aan de andere kant met net genoeg ruimte ertussen om erlangs te rijden. Het liep dood en keren leek onmogelijk. Maar achteruit van die steile helling af, over losse stenen en centimeters diepe kuilen, vonden we ook geen goed idee. Een aantal mannelijke omstanders die ons eerder allerlei ijsjes, drankjes en andere ongein hadden aangeboden, boden nu hun hulp aan in de vorm van auto’s verplaatsen en aanwijzingen geven. Maar hoe vaak ik het ook probeerde, ik kreeg de auto niet gekeerd (tot vrolijk vermaak van de omstanders). Uiteindelijk nam een vriendelijke man plaats achter het stuur en binnen een minuut was de auto gekeerd, dankzij een manoeuvre die we zelf niet hadden bedacht. We kregen high fives en knuffels en werden onder luid geroep en gelach uitgezwaaid.
In het noordwesten van het land ligt het stadje Tetovo. Een lieflijk stadje, met vriendelijke mensen, een bizar mooie moskee met bijzondere zijplaten en schilderingen, en heel veel historie en cultuur. Lieve fruitwinkeltjes met ouderwetse weegschalen tussen de kratten met kleurrijk fruit, koele parkjes en stoffige straatjes. Een welkome onderbreking van onze autorit.
De volgende stop was Mavrovo National Park. Onderweg kwamen we weer meerdere zwerfhonden tegen, zowel langs als op de weg. Ook stonden er regelmatig koeien in de berm of zelfs half op de weg. Eentje stond met twee poten op de weg en twee poten in de berm te grazen van het sappige felgroene gras. We stopten bij een lieflijk uitzichtpunt, een groot, heuvelachtig veld begroeid met hoog, lichtgroen gras en grote margrieten, uitkijkend over het Mavrovomeer. In de buurt lag een goudbruin hondje in het gras te chillen, die zich als een fotomodel naar ons toedraaide voor een foto.
Die avond sliepen we in Ohrid, het stadje aan het gelijknamige meer. Als de zon ondergaat en de hemel babyblauw geschilderd wordt met zachte roze strepen als decoratie, is het een magische plek. Je wandelt er over de promenade langs het water, hoort de zacht kabbelende golven tegen de lage kade, ziet de pastelkleuren weerspiegeld in het water en aan de overkant rijzen langzaam de lichtjes van kleine Albanese dorpjes op. Terwijl je richting het centrum van het stadje loopt, zie je hoe de witte huisjes met rode daken tegen de heuvels op een kunstige combinatie van kleur en structuur vormen. Diepgroene bomen en struiken volmaken het geheel. De straatjes zijn belegd met unieke, platte tegels; geen enkele is hetzelfde. Wanneer het avond wordt, zijn de lichten zachtgeel en de wind wordt lauw. Overal hoor je het wazige geluid van onhoorbare gesprekken.
Maar ook overdag is Ohrid een geweldige plek. In het stadje zelf kun je de leukste souvenirtjes kopen, meestal in schelpenthema. Sieraden, magneetjes bezet met minischelpjes, doosjes belegd met de meest lieflijke schelpjes in gebroken wit, crème en zandkleurig. In de zomerzon loop je over de houten pier, waarvandaan je in het heldere water vissen kunt zien zwemmen en zo nu en dan een heuse slang. Ohrid is een beetje Italië, maar dan in zuidoost Europa.
Op onze laatste dag in Noord-Macedonië vertrokken we richting de Griekse grens. Maar niet voordat we nog een paar van de meest mooie stukjes natuur in het land hadden bewonderd. Ten zuiden van Ohrid heb je namelijk de meest fantastische bossen, kronkelende bergweggetjes, bloemenvelden en verzameling van duizend kleuren groen in één oogopslag.
En zo maakten we kilometers, omringd door bomen, struiken, bloemen en hier en daar een zwerfhondje of een rustig dorpje. Als je eenmaal bent ingespeeld op de kwaliteit van de wegen, is Noord-Macedonië een geweldig land; een plek om op te laden, een plek om jezelf te verwonderen over de schoonheid van deze aarde, en een plek om erachter te komen hoeveel je eigenlijk nog niet gezien hebt.
Reactie plaatsen
Reacties