28-12-2023: Al om 7:00 reden we richting de zonsopkomst, die Sattel, Brünnen en alle andere stadjes een oranjerode backdrop gaf. Terwijl het licht werd, reden we naar het zuiden, en hoe hoger we kwamen, hoe hoger de sneeuw lag.
Bij Realp pakten we de autotrein onder de dichte Frukapas door. Zo raasden we op een stalen constructie onder de bergen door in een stilstaande auto.
Bij Täsch parkeerden we de auto, en hier namen we het treintje naar het autovrije Zermatt. Daar aangekomen bleek het een druk, toeristisch en typisch Zwitsers bergdorpje te zijn met bruisend centrum vol chalets en houten pandjes vol winkeltjes, hotels en restaurants.
Nu begon onze lange tocht met meerdere gondels richting de 3900 meter. De Matterhorn was al die tijd in zicht en we bleven maar klimmen. Skiërs zoefden onder ons door en de bomen maakten plaats voor rotsen. Onze adem stokte even toen we zó hoog kwamen dat we plotseling over de weidse Alpen uitkeken. Wat hebben we genoten en gelachen met elkaar, die 40 minuten op weg naar de top!
Die top was Matterhorn Glacier Paradise. Je hebt hier een prachtig panoramisch uitzichtpunt op de Matterhorn en omringende toppen, maar ook een heus ijssculpturenpaleis in de onderliggende gletsjer en futuristische ei-stoelen in de silent cinema.
We vermaakten ons hier de verdere middag. Koud was het wel, -12, maar hoe bijzonder is het om de toppen van de aarde te bezoeken. Plekken waar het lijkt of je niet verder kunt. Schijnbare eindstations. En eerlijk is eerlijk: op die uitkijktoren sta je ook even even op het einde van de wereld. Niets boven je dan lucht en niets om je heen dan bergtoppen op ooghoogte.
De weg naar beneden ging opnieuw per gondel en was weer minstens zo leuk, een belevenis op zich. Halverwege gingen we stil omdat er op het station wat gondels werden ingevoegd en de wind deed ons dansen boven het wit en grijs van sneeuw en gletsjers.
In Zermatt leefden we ons uit in de souvenirwinkels. Ook papa Timo en mama Tjitske vonden er iets van hun gading. Kaartjes, herinneringen, hebbedingen, cadeaus; bepakt en bezakt reisden we weer terug, per trein, naar de auto’s.
Omdat het Lisannes verjaardag is, mocht zij als feestbeest kiezen wat we zouden eten. Ze koos voor een Burger King en daar hebben we dan ook een heerlijk maaltje naar binnen gewerkt.
Op weg terug naar Oberägeri was het zo donker dat de sneeuw licht gaf. We passeerden weer de haarspeldbochten en de dorpjes als gele lichtpuntjes aan de donkere meren. En eenmaal terug binnen gaven we eindelijk de jarige haar cadeautjes. Zij vond dit een spectaculaire verjaardag!
29-12-2023: Vanmorgen was een slow morning. Louise schreef zich uit, we schilderden bloemetjes en brachten Peter begin van de middag naar Zug. Hij gaat Oud en Nieuw met vrienden in Nederland vieren.
Op de terugweg deden we nog wat inkopen bij Otto’s. De 40-pack chocoladerepen namen we niet mee ;)
Aan het eind van de middag reden we door de glooiende groene heuvels met bruine huisjes en met uitzicht op het dal vol dorpjes naar Brunnen. Daar liepen we over de boulevard en genoten we van het uitzicht op de bergen en de Vierwaldstättensee. Magisch mooi, de witte toppen onder de rozerode hemel, en het rustig kabbelende water op de voorgrond. Er meerde juist een bootje aan.
Roel is nu ook gezellig bij ons! Kan papa zijn culinaire inslag nog een beetje extra delen ;) ze haalden gelijk maar een kaffee (wel zonder kuchen) op weg terug naar de auto.
Reactie plaatsen
Reacties