Deze zomer was het weer zover. We hadden opnieuw het geluk om een week in Zwitserland te mogen vertoeven, in een prachtig wit huis op een heuvel boven een schitterend meer, genaamd de Ägerisee. Afgelopen winter verbleven we in hetzelfde huis, dat toebehoort aan het gezin waar Louise nu al bijna tien maanden au pair is. Oberägeri is een plek die we allemaal in ons hart hebben gesloten. Zo bijzonder hoe een plek die je hiervoor niet eens kende, nu niet meer weg te denken is uit je leven.
Vanuit Oberägeri reden we met de auto een uur naar het zuiden, waar we in het plaatsje Intschi een kabelbaantje pakten naar boven, naar de Arnisee om precies te zijn. Zo vanuit een gondel kijk je uit over wat Zwitserland is: groene heuvels, bespikkeld met houten huisjes, rood-witte vlaggen, bergkammen op de achtergrond en een algehele mix van groen- en blauwtinten. Het is overweldigend, zo mooi, en eigenlijk lijkt het meer een plaatje dan realiteit.
De Arnisee is een lieflijk stukje water op een plateau tussen de bergen in. Het water heeft op een relatief heldere dag als vandaag een schitterende blauwe kleur, en de bergtoppen die het geheel omlijsten maken het helemaal af. Je blijft er maar naar kijken, en met elke meter die je loopt is het perspectief weer anders. Je kunt helemaal om het meer heen lopen totdat je een stuk omhoog klimt, naar een fenomenaal uitzicht punt. De wereld van bovenaf is simpelweg majestueus, alles maakt opeens sense en alles klopt. Liggend in het gras heeft elk grassprietje zijn eigen plek, maar van grote hoogte wordt duidelijk dat het ook nog de perfecte plek is. Als puzzelstukjes passen alle lapjes in elkaar, alles hoort bij elkaar en versterkt elkaar.
Toen kwam het meest interessante stuk: de anderhalf uur durende afdaling, helemaal terug naar het gondelstation. Drie jaar geleden beklommen we op bootschoenen, platte All Stars en in zomerkleding een Noorse rots nabij de Lofoten, en deze tocht deed ons daaraan denken. In onze zomerjurkjes en korte broeken trotseerden we paden overgroeid met boomstronken, rotsachtige trappetjes, met dennennaalden bezaaide plateaus en nog veel, veel meer. Hoe divers is de natuur! Soms een uitzicht over de groene heuvels en de blauwe lucht, vaak onder de beschutting van de koele bomen. We passeerden kraantjes waaruit ijskoud water droop, beekjes met stapstenen en watervallen. Peter en Maurits lieten ons regelmatig schrikken vanachter muurtjes en rotsen. We kwamen een doosje tegen met bergkristallen die je tegen een klein bedrag kon meenemen. Die verleiding kon ik absoluut niet weerstaan, prachtig waren ze.
Een nieuwe dag brak aan. Papa, mama, Lisanne, Louise en ik stonden al om 08:00 buiten de deur, klaar om in 14 kilometer om de Ägerisee te gaan lopen. Als je loopt, zie je in je langzame tempo zoveel prachtige details! Bloemen, houtsnijwerk, schuren met rijtjes koebellen eraan, echte koetjes en kalfjes in de wei, waterlelies, hutjes waar lokale producten verkocht worden, vlinders, eendjes in het helderblauwe water en nog veel meer. We liepen door het bos, door het stille Morgarten met typische huisjes, en door het wat drukkere Unterägeri en Oberägeri.
In het prachtige Hoch-Ybrig, waar in de winter veel wintersport plaatsvindt, hebben we ons de hele dag vermaakt met fantastische wandelingen en ritjes met kabel- en gondelbanen. Overal hebben we wel een paar koeien met koebellen rinkelend zien grazen, geweldig! De glooiende grasvlaktes waar het zonlicht op danst, de zwaaiende korenbloemen, de machtige bergtoppen ver of dichtbij op de achtergrond, het is allemaal even prachtig. Maar wat het kostbaarste was, was de tijd die we met elkaar doorbrachten.
De verkleurende avondhemel achter de bergtoppen doet me verlangen naar meer. Ja, het water is blauw en het gras is groen, maar hoe is dat ergens anders? Er zal altijd een nieuwe bergtop zijn, altijd een volgend doel. Mijn ziel is rusteloos en vindt zichzelf in het altijd golvende water, de kleuren van de heuvels die mee veranderen met de ondergaande zon. Always in motion. Maar als het gras in slaap kan vallen en de bloemen kunnen rusten van hun schitterende bloei in het licht van de dag, wie ben ik dan om niet stil staan? Dit, deze plek, het is genoeg, voor nu. De wereld zal er morgen ook nog zijn en blijft wel op mij wachten. En als het niet zo is, is het ook goed. Dan is de rust voor eeuwig en volmaakt, want de bloemen zullen dan altijd bloeien.
Andere dingen die je zeker niet mag missen: Luzern, het knusse stadje tussen de meren in, met haar prachtige Kapellbrücke, bloemen op elke mogelijk denkbare plek, huizen met luiken en muurschilderingen. Brunegg, een middelhoge berg waar de koeien langs je wandelpad vrolijk klingelend grazen. Schaffhausen en de Rheinfallen, een machtig schouwspel van de kracht van water en boven dat bruisende geheel altijd wel een zachte regenboog.
Zwitserland vind ik het mooiste land van heel Europa.
Reactie plaatsen
Reacties