20-12-2023: De hemel verandert hier van zwart naar blauw naar paars naar grijs als het ochtend wordt. In het halfdonker reden we eerst een klein stukje terug, naar het net boven Vík gelegen Dyrhólaey. Dit eilandje wordt gekenmerkt door haar vuurtoren, met rood kroontje als een dop op een fles, en de zwarte zandstranden om haar heen. De zee was grijs en grauw en de lucht boven haar ook, maar boven de lange scheidslijn met het zwarte strand en daarachter de witte wereld werd de hemel wit van de lichtere wolken. We zagen de bekende Keyhole Cave, angstaanjagend zwart en donker. De golven beukten woest tegen de kliffen, waar ze uit elkaar spatten als waterballonnen. De wereld was hier als een zwart-witfilm. Alle kleur was eruit verdreven. Alles was wit, zwart of grijs.
De volgende stop was Seljalandsfoss, een hoge waterval met een holle backdrop, zodat je er achterlangs kunt lopen. De paden zijn eerst ijzig en spekglad, en daarna bruin, groen en modderig. Het vernevelde water waait alle kanten op en maakt je kletsnat, maar het is het waard. De natuur laat zichzelf hier op haar mooist zien en blijft toch een mysterie.
En bij de souvenir shop in een donker houten hutje zagen we de zachtste mutsen, truien en sokken van de mooiste wol, evenals schattige kaboutermannetjes en vikingwijsheid.
De wegen werden weer witter en gladder, tot we ze niet meer zagen en alleen de paaltjes langs de weg nog aangaven dat we binnen de baan reden. Hoe dieper landinwaarts, hoe dieper de sneeuw en hoe regelmatiger de slippertjes. Maar we arriveerden veilig bij Gullfoss, terwijl het hard sneeuwde en de wereld opnieuw van top tot teen een wit gewaad droeg. Eerst maakten we weer wat beroemde grilled sandwiches boven het gasstelletje en daarna betraden we de vormeloze witte paden richting de brede waterval. Weer een machtig gezicht, compleet met ijspegels en grillige kliffen als omlijsting.
Ook hier was een gezellige souvenirwinkel met trollen, schaapjes, warme gebreide kleding en papegaaiduikers. En buiten hield een gezellige ronde sneeuwpop compleet met hoed en neus de wacht.
Slechts tien minuten verderop mengden we ons onder de mensen bij Geysir. Hier, tussen allemaal dampende en borrelende waterbronnen en stroompjes waar water van 80-100 graden heet doorheen kabbelt, vind je Strokkur, een geiser die om de drie of vier minuten water spuit als een vulkaan. De kenner zal de uitbarsting misschien zien aankomen, maar voor ons kwam het telkens als een donderslag bij een heldere hemel. Het filmpje dat Marieke maakte, toont een trillend beeld bij één van de uitbarstingen, gevolgd door een ‘ik schrik me kapot’ 😄
Het is een bijzonder fenomeen. Een nevelige wolk stijgt op als het water allang weer bij de grond is, alsof er een bom is ontploft. Het is een grijze wolk, die licht afstak tegen de inmiddels schemerig blauwe hemel.
We maakten nog een korte stop bij een horse farm, waar we harige paardjes konden aaien. Ze waren dit keer echter weinig enthousiast. Zelfs de belofte van wat horse candy deed het voorste paardje nuffig haar hoeven in de sneeuw schrapen. De beheerder liet ons weten: ‘Her name is Princess and she acts like one, too.’
En niet veel later arriveerden we bij een allerliefst houten hutje in een laag sneeuw van zeker vijftien centimeter, met licht houten binnenwanden, knusse gordijntjes, warme lampjes, een keuken, een badkamer; alles erop en eraan. Een warme en veilige haven voor de nacht.
21-12-2023: De avond was vakantie. We speelden een spelletje en keken een kerstfilm met kaarsjes aan, in ons warme houten hutje in een ijskoude wereld.
We lagen al lekker warm in bed toen de Aurora-app 25% kans op noorderlicht aangaf. Met drie seconden stond ik in pyjama met winterjas eroverheen buiten in de sneeuw en jawel, we hadden opnieuw geluk! Een schitterende groene gloed lag verspreid over de nachtelijke blauwe hemel, met sterren als glitters op een zachte huid.
Vanmorgen dreef een vuurrode wolk door de donkerblauwe lucht, een bijzonder verschijnsel. We zagen het weer licht worden: paars, roze, rood en oranje verdreven het overwegende blauw boven ons hoofd, terwijl we ons over de besneeuwde wegen voortbewogen. Soms een bos met naaldbomen, al hun naalden donkergroen met een wit streepje bovenop, en hier en daar een heel klein ‘dorpje’: een handvol huisjes, verspreid over de aarde zoals je zout strooit, allemaal met warmgele kerstlichtjes rondom hun dakgoten. Allemaal gezellige kerstdorpjes.
Onze eerste stop van de dag was Kerið Crater. Er loopt een wandelpad rondom de hele krater, die normaal vol water staat maar nu met ijs bedekt is. Halverwege het rondje kijk je uit over een groot bos en daarachter de bergen als dikke witte reuzen.
En zo ongeveer voor het eerst deze reis verkenden we een gezellig stadje. Selfoss staat vol met nordic huizen, rood en blauw en groen, en alle vensters zijn versierd met kersttakken, strikken en lichtjes. Alles ademt er warmte, terwijl het buiten -10 is.
De wegen waren steeds dikker besneeuwd op weg naar ons volgende doel. Onderweg kwamen we een witte weide vol allerliefste IJslandse paardjes tegen, wit en grijs en zachtbruin. Witte manen en bruine staarten wapperden glinsterend in de ijskoude wind. De paardjes duwden hun warme brede neuzen tegen ons aan terwijl we ze aaiden. Echt een magisch dierenmomentje.
Via een afgelegen weg onder zeker twintig centimeter sneeuw glibberden we richting een bekende woongrot, maar zo’n 300 meter voor onze bestemming zat de auto zó diep in de sneeuw dat we besloten verder te lopen. Haast strompelend - soms kniediep in de glinsterende sneeuw - bereikten we de blauwe deurtjes in een groot grijs rotsblok. Enigszins eng maar ook indrukwekkend; om ons heen slechts sneeuw, paarsblauwe lucht en wind, en geen enkel teken van leven, behalve dan onze eigen voetsporen in de sneeuw.
En zo reden we Thingvellir National Park binnen. Lage naaldbomen markeerden de vormen van de wegen, en achter hen strekten de besneeuwde gebergten zich opnieuw uit. Bij het visitor center bereidden we weer een heerlijk maaltje op de parkeerplaats en daarna genoten we van het machtig mooie en bijna panoramische uitzicht over de grote meren van het park. Het was alsof je twee werelden zag: eentje gekenmerkt door een blauwe hemel, die haar kleuren kopieerde naar het landschap onder haar, en eentje gedomineerd door een paarsige lucht vol donkere wolken en een onhoudbaar stukje zonlicht dat erdoorheen scheen. Boven de bergen kwam de maan al op, fel afstekend tegen de namiddagblauwe lucht.
In het laatste daglicht reden we nog naar Thorufoss. Het water van deze waterval was meer bevroren dan in beweging en de hele wereld eromheen was zo wit dat het haast pijn deed aan je ogen. Ook hier zakten we weer tot onze knieën weg in de sneeuw. Nog nooit ben ik in een land geweest waar de macht en de kracht van de natuur zo overweldigend zichtbaar wordt.
Voor alles is een tijd, en het was tijd om terug te gaan naar de plek waar het allemaal begon. We tankten onze geweldige 4x4 af, die ons zo goed en zo veilig op alle plaatsen heeft gebracht waar ons hart naar verlangde. Geheel in stijl begon het ook juist weer te sneeuwen.
De auto werd ingeleverd en we werden met een shuttlebusje naar Keflavik Airport gebracht. Een internationaal maar klein vliegveld, dus we zaten al snel aan een lekker bordje eten.
Onze vlucht is vertraagd vanwege de storm, maar vanwege stevige tailwind zullen we waarschijnlijk maar twee uur over de vlucht doen!
Reactie plaatsen
Reacties