27-02-2023 Na een ochtend werken, overlegjes, afronding van een sollicitatie, laatste spullen inpakken en knuffelen met Wifi en Boyd, onze discohond, zijn we nu onderweg naar Zwijndrecht om Peter en Maurits op te halen. En dan onderweg naar Eindhoven Airport!
Wij zitten lekker te genieten van de rust en het lekkere eten in de lounge. We bedienen onszelf ruim, want waarom ook niet. De boys vinden het leuk!
We zijn klaar voor vertrek! Mau zit gezellig naast mij en Peter en Roel helemaal op de achterste rij. Over tweeënhalf uur zijn we weer verenigd en op Servische grond.
Na een rustige vlucht en een soepele busreis naar het centrum kwamen we aan bij ons appartementje in de binnenstad van Belgrado. Onderweg maakten we kennis met de eerste architecturale hoogstandjes die dit land terug herleiden naar een communistisch verleden als Oostblok-land. Wat heerlijk om zo’n totaal nieuwe omgeving op te snuiven. Juist het vervallen en afgebladderde heeft iets charmants, iets geleefds en juist dat geeft zo’n stad de historie, de ziel en het mysterieuze dat je wilt ontdekken. We slapen op een knus kamertje met twee grote bedden, een tafeltje met stoelen, tv, koelkast en keukentje waar je net je kont kunt keren, maar waar verder wel letterlijk alles aanwezig is. In het gebouw is ook een lift, die Peter en ik hebben uitgeprobeerd. Ik weet niet of we nog een keer op een wiebelig plateau in een ruimte die lijkt op het Stikhok uit Roald Dahl’s Matilda gaan staan, waar ook nog geen licht is dus je staat er met je zaklamp te zwaaien. Net nog wat late boodschappen gedaan in een klein supermarktje: melk, eieren, brood, boter en een paar kleine snacks. En nu is het tijd om te gaan dromen over al het moois dat we morgen gaan zien.
28-02-2023 Onze eerste ochtend in Servië! Hij begon met een zelfgemaakt ontbijt in ons appartementje. In het smalle keukentje maakte we scrambled eggs en zo hadden we brood met boter, kaas en eieren. Buiten was het grijs, grauw en nat, wat het al grauwe karakter van deze stad nogal versterkt. Toch zijn we geïntrigeerd door alles wat we zien. Eerst liepen we langs het National Assembly, waar behalve een Servische ook een grote Russische vlag prijkte. Verderop stond een enorm hoofdkantoor van waarschijnlijk de postservice; ik lees nog steeds het Russische alfabet en kan zo nu en dan iets afleiden uit de wirwar van het cyrillische schrift. Een paar bochtjes verder arriveerden we bij de Marcuskerk. Van buiten een interessant gebouw met alle hoekjes, koepeltjes en mooie manier van metselwerk, maar van binnen net zo goed overweldigend vanwege de hoogte, het aandachttrekkende gouden schouwspel voorin en de schreeuwende leegte van de rest van de muren en witte, kale plafonds. Via het Tasmajdanpark kwamen we weer terecht op een doorgaande weg, eentje langs het Nikola Teslamuseum en een lange rij echte Oostblokgebouwen van lang geleden. Sommigen nog okergeel, roestbruin of vaal roze, veel afgebladderd wit of vervuild crème. Maar juist dat grauwe vinden we heel bijzonder om te zien, echt helemaal weg uit de omgeving die we zelf zo gewend zijn. Waar met belastinggeld wel aan de wegen wordt gewerkt en waar de meeste huizen schoon en netjes zijn en sommigen vervallen, in plaats van andersom. We bezochten kort de Kalenic-markt, waar vooral groente en fruit onder een laag afdak lag uitgesteld met smalle paden er tussendoor, en soms een kraampje met schoonmaakmiddelen en verzorgingsproducten, zoals je die alleen in Oost-Europa hebt: in felle of schreeuwende verpakking, in mega-verpakking en/of vergezeld door de intense geuren van de koopwaar. Hierna kwam het absolute hoogtepunt van onze dag tot nu toe: de Savakathedraal. Vergelijkbaar met de St. Pieter in het Vaticaan, en als je die woorden te groot vindt, kijk dan maar naar de foto’s. Rondtollend probeer je alles in je op te nemen, elk detail op de plafonds en in de koepels, in de zijpanelen, op de vloer; de patronen, de schilderingen, de mozaïeken, en de overweldigende kleuren om je heen. Echt geweldig, en dat in zo’n oogverblindend wit bouwwerk met een spierwit pleintje eromheen. Er werd geluncht bij een Maccie in een mooie vestiging. Daarna liepen we via het treinstation en een bijzonder monument naar een enorm winkelcentrum, waar de jongens zich konden vergapen aan allerlei mooie sneakers en waar Peter een chachiboy trui kocht 😄 Bij een lokale supermarkt haalden we nog wat lekkers. We zagen daar een poster boven het groente en fruit met de contouren van Servië, waarschijnlijk zo’n ‘van eigen land’-poster. Saillant detail is dat Kosovo in deze illustratie bij Servië hoort. Spanningen en tegenstellingen zijn duidelijk aanwezig in de stad. Je ziet veel Russisch sentiment, maar bij de Poolse ambassade hing een grote Oekraïense vlag. Er wordt overigens slecht Engels gesproken. De dame bij de kassa deed ook niet eens haar best en herhaalde met een stalen gezicht haar Servische abracadabra toen we haar vroegen de totaalprijs te herhalen. Zo maak je van alles mee op zo’n eerste ochtend in een nieuwe stad.
En zojuist aten we een lekker hapje bij Pomodoro. Genieten! Wel wordt hier overal volop gerookt binnen; er was geen enkel tafeltje zonder sigaretten of sigaren. Toch hebben we genoten van onze heerlijke pasta’s en pizza. 😋
01-03-2023 Om half 7 ging vanmorgen de wekker in ons knusse appartementje. We bakten weer eitjes in de soeppan en stapten net wat te laat de deur uit, waardoor we hard moesten rennen om de bus te halen. Zigzaggend crossten we door het al vroeg drukke centrum van Belgrado, en net op tijd stapten we hijgend in bus 72 richting het vliegveld. Langs de communistische architectuur van Belgrado aan de andere kant van de rivier reden we dit keer bij daglicht dezelfde route als maandagavond. De grote, identieke blokken flats stonden triestig en een beetje vies onder de mistige, grijze hemel. Langs het hoofdkantoor van LUKOIL, waar een grote Russische vlag hing. Talloze gokhokken in de vorm van glitterende zwarte eenverdiepinggebouwtjes. Er was weer van alles te zien. We hadden onze auto gehuurd bij AutoUnion, een aanrader! Goede service, fijne auto’s en zeer aangename prijsjes. Om 09:00 reden we in onze Kia Stonic de parkeergarage uit. Eerst op weg naar Djerdap National Park, op de grens met Roemenië. We reden Belgrado uit en verruilden na een uur de steeds minder bevolkte snelweg om voor kleine dorpen, verlaten weggetjes, weilanden en scherpe bochten op half geasfalteerde wegen. We hadden al een heel stuk langs de Donau gereden toen we in Golubac aankwamen. Hier ligt, pal aan de rivier, een enorm fort. Geweldig! Zo mooi om te zien, echt heel indrukwekkend. Een paar van de acht torens waren open ter beklimming. Dit uitje stond niet eens op de planning, maar zo zie je maar dat spontane dingen vaak de leukste zijn. De rest van het park was helaas mistig, grijs en nat, evenals de route verder langs de rivier. We besloten dus om te keren en de nummer twee van Servië, na Belgrado, te bezoeken: het alom geprezen Novi Sad, het ‘Athene van Servië’. Op de laatste foto’s zie je Belgrado, nu gelukkig in het zonnetje, in de verte liggen, terwijl we op weg waren naar Novi Sad. En wat een knappe boys hè!
Novi Sad, een charmante mix van Oostblok-steegjes, straatjes en perkjes, maar ook kleurrijke art niveau en rijkelijk gedecoreerde voorgevels. Van dat eerste heb ik helaas geen foto’s, van dat tweede wel. Je weet niet waar je moet kijken. Vooral het centrale plein is een pareltje met vele kanten, in voornamelijk pasteltinten. Ik was op slag verliefd op dit buitenwereldse plekje en had er nog wel langer willen blijven dan de karige anderhalf uur die we hier spendeerden. Maar na de burgers en pizza’s was het donker buiten en werd het tijd om weer richting Belgrado te trekken. Maar niet voordat we bij een enorme outlet center in de stijl van Bataviastad (maar mooier) hadden rondgesnuffeld. Een brusjestripje is nooit compleet zonder outletsessie! En nu zijn we weer lekker binnen. Het inleveren van de auto en de busreis terug verliepen soepel. Morgen gaan we weer lekker de stad in!
02-03-2023 De dag begon met een heerlijk en megagroot ontbijt bij Grmec, een charmant restaurant hier vlakbij met roodgeblokte tafelkleedjes. Voor 3,50 kreeg ik vier enorme sneetjes French toast, die niet opkwamen. En natuurlijk een lekker glaasje melk. De jongens hadden pancakes en Roel een omeletje. Omdat het regende, besloten we eerst een bus te nemen naar het Museum of Yugoslavia. Het bestond uit een lange galerij met talloze curiositeiten, cadeaus aan Tito, de bekende Joegoslavische leider die in 1980 overleed, kranten, wapens, ‘gewone’ dingen uit het normale leven, posters en kaarten, alles wat je kunt bedenken. Ook hele bijzondere dingen, zoals een rekenrobot; cadeautje van een schoolklas aan Tito. Dan had je nog het House of Flowers, het mausoleum van Tito. Er is een replica van zijn werkkamer en allerlei eerbetonen uit de tijd van zijn overlijden, zoals tekeningen, geborduurde kussentjes en originelen van kranten van die dag. Tito slaagde er nooit in de immer groeiende verschillen tussen de ethnische groepen in Joegoslavië het hoofd te bieden. De informatiebordjes noemen dat de belangrijkste reden dat het land na zijn dood steeds verder uit elkaar viel in de landen die we nu kennen. Ik vraag me af wat hij er ten diepste aan had kunnen veranderen. Met zoveel wezenlijke verschillen in de bevolking van een land dat eigenlijk vanaf het begin al een lappendeken was, was het uiteenvallen van Joegoslavië onvermijdelijk. Ik vind het een heel interessant stuk geschiedenis, en ook heel schrijnend. Terug in de stad dompelden we onszelf onder in de Stari Grad, ofwel de oude stad. De burchtheuvel met het uitzicht over de Sava en het westelijke deel van Belgrado, de drukke en mooie winkelstraten, het bohemian Skadarlija, de mooiste kerken, anti-NAVO/EU graffiti en meer street art. Er werden souvenirs gekocht, er werd geluncht bij een Maccie en daarna werd er even gerust op de kamer. Rond zessen togen we naar Vapiano in het centrum, waar we heerlijke pasta en pizza aten voor weinig geld. Nog even een Zara in en de mooiste boekwinkel ooit, met houten panelen en trappetjes en een prachtige stenen vloer met patroontjes. Over het donkere Plein van de Republiek, weer op bekend terrein richting ons appartement. We hadden nog 240 Dinar over, daarvan kochten we in een kleine food mart Skittles, popcorn en een pakje melk. Onder het genot daarvan kijken we nu Ajax op de kamer.
03-03-2023 Na een lange dag reizen zijn we weer thuis! Take-away van vandaag: vlieg niet met WIZZ. We hebben dat jaren gedaan maar na de intense scam van vandaag (€200 lichter omdat we niet online hadden ingecheckt en dus op het vliegveld moesten inchecken, maar online check-in was niet beschikbaar op deze bestemming, wat WIZZ zelf ook wel weet), is de maat echt vol. Desondanks hebben we super fijne en gezellige dagen gehad met elkaar! En nu weer heerlijk aan het werk en orde op zaken stellen.
Reactie plaatsen
Reacties