In een grijs en grauw Athene begonnen we vanmorgen onze dag, op weg naar de Akropolis. Maar kleur is niet altijd nodig om te schitteren.
Op de eeuwenoude heuvel keken we uit over de hele stad en omgeving. De witte en crèmekleurige gebouwen, een mengelmoes die van bovenaf net een onregelmatig patroon van fragiele huisjes lijkt, het groen van het National Park, het uitstekende puntje van Lycabettus Hill, de zee, en meer. We waaiden bijna weg, en wanneer je je hand net over de rand plaatste, zweefden je vingers zo omhoog. Maar het was het waard. Het Parthenon, de tempel van Nike, alles even indrukwekkend en onze ogen en harten vullend.
Via de Areopagus en de gezellige smalle straatjes richting de Plaka, met een hoog verdwaalgehalte, kwamen we uiteindelijk bij het Panathenaic Stadium, het oude olympische stadion. Wederom onder de indruk van het oude marmer en de voelbare geschiedenis om ons heen. Binnen hingen toortsen en posters van voorbije Spelen. En de jongens deden een wedstrijdje op de baan.
We genoten van de palmbomen, bloemperkjes en beekjes onder de sinaasappelbomen in de National Garden. We verbaasden ons over de routines en dansachtige wisseling van de wacht, in de blauwe jurkpakjes met glanzende, goudkleurige knopen en rood-zwarte pompom-schoenen. We verkenden meer straatjes, met geuren, marktwinkeltjes, geluiden en duiven.
En we keken naar de zonsondergang op Lycabettus Hill.
Onder een langzaam rozekleurende hemel zagen we de zon achter de bergen verdwijnen, terwijl achter ons het witte kerkje met lichtblauwe torentjes stond te schitteren in de laatste zonnestralen van de dag.
En zo dansten we het zigzaggende pad terug naar beneden af, omringd door Athenes uitzichten en cactussen, lage boompjes en uiteindelijk weer de huizen in de steile straten.
Reactie plaatsen
Reacties