Van de vlucht zelf hebben we weinig meegemaakt, al voor het taxiën sliep ik als een blok en zelfs Roel heeft geslapen. Bij het dalen was ik weer wakker om wat foto’s te maken van onze eerste blikken op Sri Lanka. Wat heerlijk, zoveel groen! De massa’s palmbomen en andere tropische begroeiing liet het landschap er fris en vol levensadem uitzien. We zagen al verschillende theeplantages liggen, althans dat denken we; dat wordt hier veel verbouwd. Bandanaraike International is kleurrijk en ruim opgezet, een feest om doorheen te lopen. Alles ging relatief vlot: de paspoortcontrole, de bagage pick-up (we hadden de koffers gratis ingecheckt) en ook het pinnen van contant geld. Roel heeft een levensreddende app gedownload: hij kan er taxi’s en tuktuks mee reserveren met een vooraf vastgesteld bedrag! Echt fantastisch. De taxirit van Negombo naar Colombo was dan ook zorgeloos. We reden langs rijen palmbomen die onder hun lage bladeren huisjes en hutjes met veranda’s verstopten. Er reed een wit busje langs met op de achterruit het opschrift ‘Jesus Christ is Victorious’. Even later kwam de skyline van Colombo in zicht. Zo anders dan we verwacht hadden! Dit land is totaal niet wat India is. Het is ruimtelijk, relatief netjes (in elk geval op de hoofdwegen), overheersend groen en de stoffige laag die over alles in India lijkt te liggen - wat ook zeker charme heeft - lijkt hier vooralsnog te ontbreken. Maar goed, we hebben natuurlijk nog maar weinig gezien. Vanmiddag gaan we het meemaken! We slapen een nacht in het Radisson, pal aan de oceaan. Op de elfde verdieping kijken we puur uit over water, golven en een blauwe horizon. Een droom! En ze kwamen net ook nog een lief bordje met complimentary hapjes brengen, omdat we op huwelijksreis zijn 🥰 Roel zet dat bij elke boeking die we maken in de notities en het opent deuren voor je! Vroege check-in, late check-out, op de valreep mee mogen doen aan het ontbijtbuffet. Wat worden we gezegend! Ps. Ik vind dat ze hier heel schattig geld hebben.
Er stonden een aantal dingen op de planning vanmiddag. Eerst bestelden we een tuktuk naar een wat verder gelegen wijk van de stad, waar we in een winkelcomplex ons treinticket voor morgen konden verzilveren. De mensen zijn hier vriendelijk, behulpzaam en relatief geduldig. Het straatje naast de ingang van het pand werd veelal overdekt door grote, lange, dichtbegroeide boomtakken. Het geeft schaduw en gezelligheid aan de omgeving. Religie is hier een onmisbaar deel van het straatbeeld. Talloze kleine tempeltjes, grote en kleine kleurrijke beelden, tempelomheiningen versierd met zandstenen olifantenkoppen inclusief witgeverfde slagtanden, en natuurlijk de grotere tempels die boven alles uitsteken. Wij bezochten Sri Kailawasanathan Swami Devasthanam, en zoiets heb ik echt nog nooit gezien. Een terrein vol beelden, richels met beelden, shrines en minitempels plus natuurlijk de blikvanger: een opeenstapeling van gekleurde figuren, de goden van het hindoeïsme. Wij vonden dit eigenlijk haast een pretpark, een soort kermis. Er is zoveel te zien, duizenden poppetjes, dieren (koeien, olifanten, paarden), sommigen bij het grappige af. Deze nuchterheid is denk ik ook waarom ik dit soort plekken durf te bezoeken; het kan overweldigend zijn je opeens temidden van zo’n andere ‘geestelijke’ wereld te bevinden. Maar ik zie in deze beelden niets echts, het is iets wat niet leeft. Ik weet me beschermd door God, mochten er machten zijn die deze plekken zouden willen gebruiken ten kwade. Maar bang voor wat ik zie, ben ik niet; iets wat dood is, kan mij niets doen. Jezus heeft de wereld overwonnen, ook deze wereld. En ik vind het bijzonder om op deze manier kennis te maken met als het ware het heiligdom van een ander volk. Je hoeft het absoluut niet met elkaar eens te zijn; sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat deze mensen iets fundamenteels missen. Maar met respect en gesprek zul je altijd verder komen dan met het negeren van wat er in de wereld leeft. Dit is deel van een cultuur, deel van een enorm geheel op onze aarde. Ik wil weten hoe het werkt, het waarom en hoe. Ik wil zien hoe mensen het integreren in hun dagelijkse leven. Niet omdat ik mezelf erin wil vinden, ik ben gevonden door Jezus; maar omdat ik in de wereld leef en leer en altijd wil blijven leren. En buiten stond bij terugkomst een tuktuk met op het raam een opschrift: God bless you. Ten eerste bijzonder, ten tweede een wonder: zelfs bij zo’n opzichtige hindoetempel laat Hij zich zien. Hij is machtig, oppermachtig. We reden hierna naar de Floating Market van Pettah, winkeltjes op houten vlonders in een smalle baai met felgroen water. Een mooi gezicht, zeker met de weerspiegeling van de houten gebouwen in het stilstaande water. Roel voelde zich niet helemaal fit, dus met een andere tuktuk reden we langs de kust van de Indische Oceaan terug naar ons hotel.
We deden een middagdutje van 15:00-17:30. Allebei nogal gesloopt van de gebroken nacht 😄 Helemaal uitgeteld deed ik ‘even’ mijn ogen dicht en zo word je 2,5 uur later wakker. We maakten daarna kennis met het prachtige rooftop terras van het hotel. Het uitzicht vanaf hier over Colombo is fenomenaal! De zon ging juist onder en zo zagen we de wereld eerst in vol licht en toen steeds een beetje meer onder een rozerode avondsluier, terwijl de klamme en vochtige zeewind ons haar vet maakte en we genoten van een koel drankje. Vrijwel gelijk daarna namen we plaats in het restaurant om wat te eten. Mooi uitzicht op een stad vol lichtjes en lekker eten voor je neus, wat wil je nog meer? Ik heb vanavond lekker opgeruimd; zo’n kamer wordt in een mum van tijd een bende. De koffers even opnieuw ingedeeld en ingepakt etc. Voor mij is het immers ook vakantie ;) en nu gaan we lekker vroeg slapen want we voelen dat nachtje doorhalen nog steeds wel zitten!
14-05-2023
Vanmorgen genoten we eerst weer van het heerlijke breakfast buffet in het hotel, met uitzicht op de oceaan. Het had flink geregend, dus met de eerste stap buiten voelden we de luchtvochtigheid al op ons neerdalen. En op de camera; het beeld ging plotseling grijs en grauw. We poetsten de lens een paar keer op, maar hij leek echt even niet te willen. Jammer, want we waren net aangekomen in Pettah, een druk, levendig en kleurrijk wijkje in het centrum van Colombo. Overal schreeuwerige uithangborden; dat is wat dit straatbeeld typeert. Er gebeurt van alles op straat. Er wordt geroepen, gehandeld en mensen ontsnappen ternauwernood aan zigzaggende scooters en ronkende tuktuks. Er is een stoffig boekwinkeltje waar allerlei boeken en schriften op hoge stapels op de planken liggen. Even verderop, op de lokale markt, liggen ananassen in bergen op de grond, net als zakken aardappels en manden vol harige kokosnoten. Het is een realiteit waarvan je bijna geen deel lijkt te zijn, een wereld die je een soort van detached aan het beleven en ervaren bent. We wierpen bewonderende blikken op de Jama ul-Alfarmoskee, een schitterend gebouw dat lijkt te bestaan uit rode en witte blokjes, en natuurlijk bruine houten venstertjes met sierlijke punten. Een feest om naar te kijken. Met een tuktuk reden we daarna naar een souvenirwinkel. Roel had er via Maps eentje gevonden (we waren er nog geen één tegengekomen in al die drukke straatjes). Maar deze was dan ook meteen perfect! Drie verdiepingen vol magneten, vlaggen, gewaden, thee, mandjes en meer. En lage prijzen; we gingen met drie volle tasjes weg en hadden omgerekend net €10 betaald. De mensen zijn er ook ontzettend aardig; alle werknemers droegen traditionele kleding en één mevrouw ging ons heel geduldig uitleggen hoe de nationale vlag in hun eigen taal heet, maar we waren moeilijke leerlingen. Ik had gevraagd of ik binnen wat foto’s mocht maken en dat vond men geen probleem. De lieve kleurige olifantjes moesten er vooral aan geloven 😍 We liepen nog een rondje door het Viharamahadevi-park. Dat hebben we gemist in India! Groen in de stad. Nou, daar ontbreekt het hier niet aan. Heel fijn groen gras aan beide kanten van de wandelpaden, veel palmbomen en andere bomen met dichte begroeiing. Er lopen paarden los door het park en aan verschillende takken bloeien oranje, gele en roze bloemetjes. Sommigen zijn afgevallen en liggen als confetti in het heel lichtgroene gras. Het was tijd om terug te gaan naar het hotel, om uit te checken en de koffers te pakken. Onderweg zag ik nog een tuktuk rijden die was ingericht als mobiele bakkerij: op netjes aangebrachte houten planken lagen allemaal lekkere broodjes uitgestald, een smakelijk gezicht.
Na het uitchecken lieten we ons terug vervoeren naar het centrum van Colombo. Het treinstation, Colombo Fort, was rustig vergeleken met de stations in India, maar nog steeds bedrijvig en levendig. Ook hier zaten de treinen lekker vol, vooral in de derde klassen. Mensen staan en zitten er in de deuropening van de wagons (de treinen rijden met open deuren). Wij hadden wederom eerste klas geboekt, voor een rit van bijna drie uur betaalden we niet meer dan €8 per persoon. Het instappen ging echter niet vanzelf. In India hebben de wagons namen (S1, B2, A3) en boven de perrons hangen kleine zwarte borden waarop wordt aangegeven waar je moet staan voor welke wagon. Zo wisten we steeds precies waar onze wagon zou stoppen. In Sri Lanka bestaat dat niet en is het dus een gok waar je het beste kunt gaan staan. Bovendien is het niet meteen duidelijk welke wagon je moet hebben, want ook dat is minder duidelijk aangegeven. Bij aankomst van de trein renden we dus eerst 3 wagons op en neer als kippen zonder kop, door de drukte en duwende mensen, om onze plek te vinden en niet in een al rijdende trein in te hoeven stappen 😂 Maar het lukte! We zaten op een heerlijk plekje bij het raam en in de airco. De enige smet op wat een relaxte treinreis moest worden, was een verwend jongetje van vier dat in drie seconden heel hard kon huilen, heel hard kon lachen en heel hard kon schreeuwen. Met heel hard bedoel ik oorpijnlijk hard. Dat + ouders die niet corrigeren is een dodelijke cocktail. Roel had zijn noise canceling oordopjes in en ik stoorde me niet heel erg aan het feestgedruis achter ons, want er was buiten zoveel te zien. Ik zat wel enkele keren rechtop in mijn stoel door een plotseling oergeluid uit de vierjarige keel, waarvan je je afvraagt hoe zoiets jongs zoveel letterlijke diepgang kan hebben. Naast de schuifdeuren van de coupé hingen twee schermen die reclames en filmpjes toonden. De helft van de tijd waren er Five Minute Crafts te zien en ik heb me verbaasd over wat er allemaal langskwam. Hieronder een korte selectie 😄
- Met lijm het cijfer voor je toets weghalen (en dan zelf een 10 invullen)
- Een potloodgum ombouwen tot hartjesstempel en daarmee je trouwkaart decoreren
- Veters kleuren met textielvloeistof; dit is het punt waarop ik moet vermelden dat het thema regenboog centraal staat in deze creativiteit. De veters worden dus rood oranje geel groen blauw paars (net als veel andere knutselwerkjes die nog volgden)
- Snoep meesmokkelen de klas in: verstop je lolly’s in knotjes
- Is je werklunch nog heet? Plak een A4 met de buitenste rand aan de rand van je bureau met duct tape, die je naar onder laat doorlopen en met je voet bedient. Zowaar, een waaier voor je eten
- Karton in een fotolijstje waar je je oorbellen op kunt prikken, #organised
- Kleurstof toevoegen aan je wafelmix: regenboogwafels (ik zei het toch?)
- Bang voor een piercing maar je wilt alsnog een neusring? Knip het kontje van een paperclip af en buig deze aan de randjes naar binnen. Voila, je neusring
- Knappe jongen in de sportschool maar je hebt zelf kippenbotjes? Gewichten van styrofoam met een likje verf, en de hunk is binnen
- Je pizzadoos als organizer voor je paperclips, sticky notes en potloden
- Kennen we poolnoodles, die lange slurven van kunststof voor in het zwembad? Knip ze in plakjes en maak er een feestelijke slinger van
Sommigen zijn creatief en leuk en inspirerend, bij anderen dachten wij echt: waarom?! Een opgeblazen wit handschoentje in je mouw zodat jij je hand kunt gebruiken om onder je schoolbureau te appen? Dat ziet je leraar vast niet 😄 Maar zoals ik al zei was er buiten ook zoveel te zien. Ik kwam ogen tekort. Langs de weg stond een kraam met een groot houten bord, waaraan plastic zakjes met water + goudvisjes hingen. Laten we hopen dat ze werden verkocht als huisdier en niet als snack. Ergens op een muurtje stond een prachtige wilde pauw. Huisjes met golfplaten daken doken op van onder de dichte begroeiing van de tropische bomen en planten. Kleding hing te drogen aan waslijnen tussen de kokosnoten. Koeien en kippen stapten parmantig over de zanderige binnenwegen. Kinderen speelden op door grauwe witte muren omheinde sportvelden, langs het spoor of op de binnenplaats van een schoolgebouwtje waar op de witte muren blauwe, gele en rode bloemen geschilderd waren. Een moeder stond met haar naakte peuter op de arm de was af te halen. Soms opeens een paar minuten geen dorp, slechts een prachtige groene massa: zacht gras, hoge bomen, dunne palmen en planten en struiken die ik niet benoemen kan. Het is een kleur groen waar je je gewoon in wilt onderdompelen. Dat geldt overigens niet voor de zandbruine riviertjes die we per spoorbrug overstaken. Ergens hing een diepgroene palmboom over een rond vijvertje, volledig aan het oog onttrokken door lichtgroen kroos. Ergens zwaaide een groep kindjes uitbundig naar de voorbijrazende trein. Ergens stonden kleurrijke vissersboten op een grote werf, middenin het tropische bosgebied. Overal zagen we indrukwekkende, bijzondere tempels, beelden en andere plekjes waar kleine altaren waren opgezet. Je ziet grote witte, zittende beelden, maar ook hoge, oranje exemplaren, of juist gladde witte koepels met rode, oranje, gouden en gele details in de versiering en omheining. In het zachte groene gras stond soms opeens een stenen huisje. Mensen gebruiken lege halve kokosnoten als plantenbakjes, het ziet er heel gezellig uit. De grote, gele bladeren van een hoge plant die we passeren, lijken samen wel zonnebloemen. Regelmatig passeerden we twijfelachtige hotelletjes en guest houses; Hotel Tourist, Sea View Hotel (in het bos), et cetera. Overal is volk op straat; lopend, tuktukkend of met z’n allen op de scooter. De bijna drie uur vloog op deze manier voorbij. Voor we het wisten, reden we het station van Galle binnen. Een nieuwe etappe!
Het stukje station ging niet 100% soepel. Bij het verlaten van het pand, door hekjes, stond een man die om tickets vroeg (hij stond naast een agent maar had verder geen uniform aan ofzo). Wij snapten het niet; hij leek de tickets alleen maar in te nemen en niet te checken, dus waarvoor is dat nodig? Ik overhandigde hem ons treinticket en wachtte op teruggave, maar hij stopte het weg en wuifde mij ook weg. Ik wil dat ticket in mijn boekje plakken dus ik pikte dat niet en zei dat ik het ticket graag terug wilde hebben. Hij schudde van nee en stuurde me nogmaals weg. Maar ik vroeg nog drie keer om het ticket en toen werd hij mij zat, dus hij gaf het ticket onwillig terug. Onze paspoortnummers stonden op dat ticket, dus ook Roel vond het niet chill om ze bij een random man achter te laten; wat moet hij met gebruikte tickets? Nou, we stonden dan eindelijk buiten, wachtend op de tuktuk die we via PickMe besteld hadden. Maar ook hier waren de andere chauffeurs er als de kippen bij: zie je een koffer, dan zie je mogelijkheden. ‘You waiting for PickMe? They have holiday today. My friend, where do you want to go? I take you.’ Deze mensen hebben lef, hoor. Nu moesten we ook echt best een tijdje wachten tot de chauffeur op kwam dagen, maar hij kwam wel; dat was een korte vakantie. Hij bracht ons naar het Radisson Blu, een prachtig hotel pal aan het strand waar we de rest van de week zullen verblijven. We hebben heerlijk gegeten en gedronken (een vanille milkshake met kithulsiroop, Sri Lanka’s overheerlijke variant op maple syrup), samen een preek geluisterd, lekker gekletst en rustig aan gedaan. Morgen weer een nieuwe dag, we hebben er nu al zin in! Ps. Dit is geen grap: tijdens het avondeten liep er een onvoorziene gast de buffetzaal in. Het treinterrorkind met ouders! 😄 Roel is zielsgelukkig.
15-05-2023
Wij beginnen de dag in relax-modus: eerst een uitgebreid ontbijtbuffet - met schattige boterhoopjes in ijs - en nu in een tent aan het zwembad, met het geluid van de klotsende golven van de oceaan op een steenworp afstand om ons heen. 🥰
Halverwege de middag namen we een taxi naar de oude stad van Galle. Dit is eigenlijk een groot fort, gebouwd door Portugese kolonisten en later versterkt door Nederlanders. Veel gebouwen zijn in koloniale stijl gebouwd. Er is zelfs een Dutch Reformed Church; en er zijn wel meer verwijzingen naar Nederland, zoals het Utrecht Bastion of het Royal Dutch House Hotel. Onderweg zagen we allemaal schoolkinderen in witte schooluniformen. Sommigen liepen in optocht over de stoep, anderen zagen bij hun vader op de scooter, weer anderen liepen gearmd onder paraplu’s (tegen de hitte) richtig het busstation. Galle Old Town is heel knus en pittoresk. Het is er kalm en rustig en eigenlijk haast alsof je even niet in een Aziatisch land bent vanwege de bouwstijlen. Het zou ook Spanje of Portugal kunnen zijn. Je vindt er heerlijke straatjes met overhangende takken van tropische bomen, die heerlijke verkoeling bieden in de vochtige warmte. Er is veel groen van de bomen en planten in tuinen, op verstopte veranda’s achter witte stenen poorten, als begroeiing over houten balkons en smalle deurtjes van hotels en restaurants. Maar de souvenirwinkels zijn ook kleurrijk, van binnen en van buiten. Ook groeien overal gele, oranje, witte, rode en roze bloemetjes in de bomen en planten, een feestelijk gezicht. We hebben heerlijk geluncht bij Fort Bazaar; een fotogeniek hotel/restaurant, gevestigd in een ruime, hoge hal met een mooie stenen vloer. Naast een lokaal biertje en een vanille milkshake kwam er beer-battered barramundi fish and chips op tafel. 😋 We wandelden over de muren van het fort, langs de stranden en de kust van de Indische Oceaan. Het was heet, maar door de harde eind eigenlijk best goed uit te houden. Terug in de gezellige straatjes kwamen we nog een grote boeddhistische tempel tegen, met een oogverblindend witte belvormige koepel als blikvanger. Maar wat pas echt leuk was, waren de diertjes die we zagen. Een parmantig aapje, een razendsnelle hagedis (of althans, dat denk ik), en een lief katje dat glimlachend op een bistrotafeltje lag te soezen.
Bij terugkomst waren we allebei warm, moe en lijdende aan buikkramp. Dat eerste werd meteen genezen door de ijskoude airco op onze kamer. Dat tweede werd opgelost door een allerheerlijkst middagdutje. Dat derde is helaas nog steeds aanwezig :( Maar om half zes wilden we wel wat gaan eten. Er werd gekozen voor een nabijgelegen Pizza Hut, lekker veilig. Via PickMe bestelden we een tuktuk; meestal duurt het een minuut of tien, vijftien voordat hier eentje is, we zitten nogal ver van de stad. Maar nu kregen we opeens te horen dat we over drie minuten zouden worden opgepikt. In recordtempo maakten we ons klaar en begaven we ons naar de lobby 😄 Onderweg liepen er weer prachtige koetjes op de weg ♥️ en eentje lag lekker te chillen onder een palmboom aan het strand, geen grap. Bij de Pizza Hut aten we pizza en mac and cheese, terwijl we keken naar de interessante mix van culturen op deze plek: een vrouw in traditionele kleding met een scooterhelm op, in een westers restaurant. Zoveel contrasten en interessante combinaties 😄 Er werden nog wat boodschapjes gedaan - essentials, zoals je kunt zien - bij een grote supermarkt in de buurt. Dat is handig voor morgen, want dan gaan we iets heel leuks doen!
Reactie plaatsen
Reacties