Om 04:00 vanmorgen stonden we naast ons bed, want om 05:30 ging onze volgende trein. Met een tuktuk reden we door de (al/nog) drukke nachtelijke straten van Jaipur. Op het station leek het wel spitsuur. Mensen slapend op plunjezakken, hele families in traditionele kleding bepakt en bezakt met een hele inboedel. Na alle ervaringen tot nu toe waren we lichtelijk huiverig voor deze etappe; een ander soort trein, reizen in de nacht, et cetera. Maar toen we eenmaal ons plekje in de 3-tier cabine met airco hadden gevonden, bleek het goed te doen te zijn. Wij besloten onze bedjes niet uit te klappen, maar een voor een bij de ander te gaan liggen om even de ogen dicht te doen. Tegenover ons zaten/lagen/sliepen drie Indiërs, waarvan er eentje naar gospel luisterde. We hoorden een blikkerig ‘In Christ alone my hope is found’, en ‘thank you Jesus’ uit zijn mond voor hij een poging tot slapen deed. Dat vind ik dan echt een knipoog van God! Zijn aanwezigheid is ook hier, middenin de nacht in een Indiase trein, niet te missen; en juist als we die graag willen ervaren.
De rit door landelijk India met alle vlakten, bruine weilanden, stoffige dorpjes met winkeltjes als ‘Dikshit Provisional Store’ en landweggetjes waarover geitjes en koetjes huppelen, duurde bijna vijf uur. Een groot deel van die tijd bracht ik slapend door, want dat kan ik overal. Roel maakte mij wakker als er iets leuks te zien was, zoals een rijtje parmantige aapjes op een station. Elke passagier op zo’n trein krijgt frisse bed sheets om onder en op te slapen, dat was ook heel fijn.
In de coupé was gelukkig airco. Zodra we ons bij de (ook tijdens het rijden) openstaande deuren positioneerden zodat we bij aankomst niet omver zouden worden gelopen door Indiërs die niet op hun beurt konden wachten, begroette de zinderende hitte ons weer. We stapten uit op Agra Cantt Train Station en vonden onze weg door het ruim opgezette station naar buiten. Uiteraard was het snel raak: ‘Hello sir, where you from? I take you for good price, come with me. Taj Mahal? Hello, Miss America?’ Ik denk dat we wel twintig keer ‘No, not interested’ hebben gesnauwd. Je wil graag vriendelijk blijven, maar soms kan dat niet; mensen hier hebben behoefte aan extreme duidelijkheid (en zelfs na twintig keer ‘no’ vragen ze nog: ‘I like your shoes; you need tuktuk ride?’
Daarom kozen wij principieel voor een tuktuk met een chauffeur die ons niet kwam paaien maar gewoon rustig bleef zitten. Maar ook hier waren de haantjes er snel bij: ‘No madam, he does not know the way. I know, I take you, 200 rupees.’ Maar onze chauffeur wist heel goed waar we heen wilden en bracht ons er keurig en snel naartoe: het Courtyard Mariott Hotel van Agra. Daar hebben we eerst uitgebreid geluncht om bij te komen van de vroege ochtend en de warmte. In de trein hadden we voor 50 cent een ontbijtje gekocht, maar dat was niet erg vullend; zeker niet omdat de helft bleef liggen vanwege de intense pit 🌶️
Na onze lunch en het bewonderen van onze mooie kamer begeven we ons weer buiten de poorten van het hotel. Op weg naar de Taj Mahal! Een gewillige tuktuk-chauffeur was snel gevonden. Nadat wij herhaaldelijk hadden gezegd dat hij na het afzetten niet op ons hoefde te wachten omdat we op een andere manier terug zouden gaan, zei hij alsof hij niets gehoord had: ‘Okay sir, I wait for you, you pay me both ways. Time does not matter, I wait.’ Gelukkig wemelt het hier van de mensen dus we zijn op de terugweg gewoon ‘verdwaald’ en hebben hem niet teruggevonden.
Vanaf de East Gate kun je met een gratis witte golfkar voor 20 man richting de ingang van het terrein van de Taj Mahal. In vogelvlucht race je langs de rode zandstenen muren, de talloze souvenirwinkeltjes en de kleurrijk geklede mensen.
Na het tonen van de tickets gaan ladies en gents via aparte rijen door de security. Dat vind ik serieus heel prettig hier; bij ons hotel gebeurt dit ook. Naast dat het bijdraagt aan algemene veiligheid, wordt je persoonlijke veiligheid als vrouw ook gewaarborgd.
De rest van de middag was een droom die uitkwam. De vuurrode paleizen en mausolea waren al fantastisch, maar het hoogtepunt is natuurlijk het enorme witte mausoleum dat we kennen als de Taj Mahal. Het was alsof ik in een ansichtkaart stond: kijkend naar datgene waar ik al zoveel jaren van droom. Zo’n veertien jaar geleden maakte ik tekeningen van allerlei onbereikbare wereldwonderen, zo ook de Taj Mahal. Deze tekening heb ik meegenomen op reis (helaas vergeten mee te nemen naar de Taj). Zo bijzonder, het maakt een trots gevoel in mij los. Ik leef mijn droom! Niet alleen ben ik zojuist met de liefste, slimste en knapste man van de wereld getrouwd, ik heb altijd groot gedroomd en the work pays off. Dat heb ik absoluut niet alleen gedaan; papa en mama hebben mij altijd aangemoedigd, ook als de omgeving niet zo meewerkte. Ik heb de mogelijkheid gekregen veel te werken en goed te verdienen. Dat zijn zegeningen waar ik dankbaar voor ben. En toch ben ik ook trots, want ik sta hier nu wel; in de tekening die mijn 10-jarige ik al dromend op papier zette.
In het mausoleum zelf moeten je schoenen uit, dus we liepen op onze sokken over de marmeren vloeren en langs de marmeren vensters. De binnenkant is prachtig, de buitenkant is fenomenaal. Het is geen witte massa, maar een schitterend geheel van teksten, patronen, figuren, uitgehouwen, geschilderd of gelegd. Dat zie je als je er dichtbij bent, en je kunt dan niet meer stoppen met kijken.
Hoewel we ons vandaag bij een van de beroemdste bouwwerken ter wereld bevonden, leek het wel of wij de attractie waren. Ik denk dat we zeker met 20+ schoolmeisjes, vriendengroepen en gezinnen op de foto zijn geweest. De een wilde mijn hand vasthouden, de ander Roels schouder (en ‘nee’ betekent gewoon alsnog een gebruinde hand om je middel). We zaten even op een plekje in de schaduw bij te komen toen zich opeens een vrouw op het krappe plekje naast mij wurmde en lachte naar man, die voor onze neus opdook met een camera. En dan ook nog het lef om te zeggen: ‘Madam, look at camera please.’ Wij wisten even niet wat we moesten zeggen! Dit zijn wel de brutaalste voorbeelden, de meesten vragen het heel vriendelijk en zelfs verlegen. Een vader met een jong zoontje, dat ons verlegen toelachte, vroeg zijn zoon zo vaak om ‘thank you’ tegen ons te zeggen dat we dachten dat hij een corrigerende slipper tevoorschijn zou halen. En de foto van die mannen met hun telefoons was op een gegeven moment letterlijk ons uitzicht: net aapjes in de dierentuin.
In de beschreven rode zandstenen winkelpromenade gingen we nog even op zoek naar souvenirs. Je hoeft maar een blik op iets te werpen en de verkopers slepen je mee naar binnen. De wedijver is surreëel. We zochten een snowglobe en elke winkel verkocht hetzelfde; of een hele grote of eentje van plastic, niet wat wij zochten. En toch zegt de volgende: ‘Come, I have different one,’ om vervolgens exact hetzelfde exemplaar te laten zien. Desondanks zijn we deels geslaagd, na een gezellig spelletje afdingen. Daar worden we steeds beter in!
Met het witte karretje reden we weer terug naar het startpunt. Een jongetje van nog geen tien bedelde bij de inzittenden om geld. We zijn daar liever voorzichtig mee op dit soort plekken, ook omdat deze mensen erg handtastelijk zijn; het jongetje liet mijn arm en been niet los. Maar het laat ons zeker niet koud, het is schrijnend om te zien wat voor armoede hier aan de orde van de dag is. Dan is het simpelweg onwerkelijk dat je zelf terug kunt naar je luxe hotel om in een zwembad te gaan liggen.
Het was ondertussen zo’n 42 graden, dus we besloten terug te gaan naar het hotel en bij het zwembad te gaan liggen. Met deze temperaturen is dat eigenlijk het enige wat je kunt doen. De verdere middag zwommen we, sliepen we op het strandbed en liet Roel een paar Indiërs zien hoe je een goed bommetje maakt.
We hadden daarna een heuse date/dinner night in Agra. Bij een restaurant genaamd 2nd wife (geen idee wat het verhaal erachter is), aten we weer allemaal lekkere maaltjes. Na nog een kort maar toch lang genoeg rondje door de aangrenzende straten, stapten we weer in een tuktuk voor een rit des doods; het is een wonder dat we nog steeds geen ongelukken gezien of meegemaakt hebben. Ondanks dat is zo’n rit wel elke keer weer een leuk avontuur! Onderweg is er van alles te zien.
Dat was het weer voor vandaag, wij checken uit en de film gaat aan! + complimentary chocolaatjes namens de manager van het hotel.
12-05-2023
We hebben heerlijk uitgeslapen en vanmorgen genoten van een heerlijk, uitgebreid en prachtig vormgegeven ontbijtbuffet. Bij het egg station maken ze je ei vers klaar zoals jij dat wilt. Het restaurant is prachtig en de muziek rustgevend. De start die je nodig hebt op een hete dag! Want na het ontbijt zochten we weer een tuktuk op en lieten we ons naar Agra Fort rijden, terwijl de gloeiend hete wind ons gevangenhield in een soort sauna. Bij zo’n hotspot loopt er natuurlijk ook weer veel volk los dat goed Engels verstaat op het woord ‘no’ na (aldus Roel). ‘Sir, you want your guide? (No.) I have good price. (No thank you.) I show you inside. (No.) 500 rupees.’ Nou, toen werd het Roel toch wat te gortig en hij beet de man in kwestie ferm toe: ‘N. O. No!’ En daarmee droop deze man eindelijk af. Er waren ook weer veel fotomomenten; we hoefden maar op een bankje te gaan zitten en de families verzamelden zich om ons heen. Schoolvrienden, wannabe cool guys met openstaande overhemden en gladde haartjes, kleine kinderen met moeders in schitterende felroze, okergele of dieprode traditionele kleding. Sommigen kwamen verlegen naast ons zitten, anderen schoven lekker dicht tegen ons aan. Het kan hier allemaal. Agra Fort is onbeschrijfelijk mooi. Het is een complex bestaande uit verschillende binnenplaatsen, omgeven door rode en/of witte ornate paleismuren met boogjes, venstertjes en tierlantijntjes. De marmeren muren zijn versierd met mozaïeken, geverfde bloemen, kunstig bedachte patronen gelegd met verschillende stukjes steen, golvende figuurtjes in de gewelfde plafonds. De rode delen zijn evenzo gedetailleerd versierd en geven je het idee dat je in een verlaten tempel op een hoge berg staat; in rust en stilte, ver bij de wereld die je kent vandaan. Het is ook echt een andere wereld. Thuis zullen de foto’s net plaatjes uit een boek lijken. De hitte was intens, maar de grasvelden, bomen en palmtakken boden lichte verkoeling.
Met een tuktuk reden we daarna naar onze volgende bestemming: Itmad-Ud-Daula. Een schitterend mausoleum, een kleine Taj Mahal. Een grote, witte box in het midden, sierlijk gedecoreerd, met bovenop een koepel en vier torens in alle hoeken. Op terrein staan in de vier verlengdes van de zijkanten van het mausoleum grote, rode paleisachtige gebouwen. Het is een prachtig complex met overal iets wat het oog streelt. Een paar hoge bomen bieden schaduw in de extreme warmte, en niet ver bij het mausoleum vandaan stroomt de karige Yamunarivier. We staken deze per tuktuk over via een brug, waar het net zo’n getoeter en gedoe was als op de hoofdwegen en straten. Zelfs op een kaarsrecht stuk asfalt creëren mensen hier nog chaos! Vanaf hier zagen we koeien in de lage bedding van de rivier, liggend in de schaduw van de brugpijlers, en jongetjes zwommen naakt in het weinige water dat er stond. De weg terug was een sightseeing tour op zichzelf, zoals elke rit dat hier is. Een man zat aan de rand van de weg achter zijn tuktuk met een grote emmer waarin een zwart goedje zat, en met zijn handen sneerde hij het op motoronderdelen van het voertuig. Jongens in schooluniform begroetten elkaar enthousiast langs de kant van de weg. Onder een geïmproviseerde tentdoek zaten vrouwen met een weegschaal en zakken vol erwten, meel en rijst. Kuddes koeien op de weg. Het is geen moment saai. De verdere middag spendeerden we aan/in het zwembad, met een buiten geserveerde lunch. Vakantie = eten in je zwemkleding!
De treinreis van Agra naar Delhi begon op een oververhit en vermoeiend druk treinstation. Duizenden kwetterende stemmen, vrouwen in kleurrijke gewaden, perrons en treinen letterlijk volgestouwd met mensen. Wij hebben elke keer de duurste klasse geboekt (nog steeds maar €5 voor een rit van 5,5 uur). Dan heb je een gereserveerde en dus gegarandeerde zit- of ligplek in een coupé met airco. En geloof me, dat moet je hier echt hebben; het is geen overbodige luxe. Deze reis hadden Roel en ik plekken in twee verschillende wagons toegewezen gekregen. Roel wilde mij echter niet unsupervised achterlaten en kwam dus gewoon gezellig naast mij zitten ☺️ De reis ging vrij snel voorbij, en buiten was er weinig te zien want het werd al vroeg donker. Tegen 22:00 kwamen we aan op het hoofdstation van New Delhi. De bordjes richting de metro waren gelukkig duidelijk en helder. De mensen om ons heen iets minder; de situational awareness is 0 😄 ze lopen schots en scheef en door elkaar, en van logische looprichtingen en personal space heeft niemand ooit gehoord. Maar even later zaten we voor €0,60 per persoon in de schone en koele metro express naar het vliegveld. Oorspronkelijk hadden we een hotel vlakbij het vliegveld geboekt voor €5. Na de ervaring met het eerste hotel wilden we deze overnachting eigenlijk ook graag wijzigen. Er waren betere opties voor €70-80, maar we zouden daar rond 23:00 zijn en om 02:00 alweer op het vliegveld moeten staan. Die paar uur gebroken slaap vonden we het geld van een overnachting niet waard, dus we hadden besloten geen ander hotel te boeken en de nacht door te halen voor zover dat zou lukken. Om 23:00 stonden we dus in de drukke vertrekhal, waar we nog drie uur moesten wachten voor we onze boarding passes konden ophalen. We haalden daarom een lekker midnight snackje, keken samen een filmpje en zo vloog de tijd voorbij. Wat niet voorbij vloog, was de wachttijd bij de paspoortcontrole en de omslachtige security. Je hebt je tijd hier wel nodig, dus mocht je ooit vanaf Delhi vliegen, kom op tijd! Bij de security moet echt alles uit je tas: elke stekker, elk oplaaddraadje, naast de gewoonlijke liquids, iPads en telefoons. Ook hier waren weer twee rijen (voor dames en heren) en in de rij van de dames was de plek voor fouilleren een soort tent die je aan het zicht onttrok. Ik vind dit echt helemaal prima! Toen nog een laatste wachtrij bij de lounge, maar uiteindelijk zaten we heerlijk in twee luie stoelen met een vroeg ontbijtje en best wel wat slaap. Onderweg naar gate 6 sloeg ik nog een heel belangrijk souvenirtje in voor een bijzonder jongetje thuis ;) een verzamelitem, kan ik wel zeggen! We hadden het tot nu toe nergens kunnen vinden, alleen een oerlelijke variant, maar deze is echt fantastisch! Aan boord van het vliegtuig van Sri Lankan Airlines dragen de stewardessen prachtige pakjes, gebaseerd op traditionele kleding. Zo elegant!
Reactie plaatsen
Reacties