02-09-2023: Vandaag stonden er twee vluchten op Roels rooster: van Oujda naar Lille en van Lille naar Nador. Daarom ging ik gezellig een dagje mee, om geen taxi naar Nador te hoeven pakken; ik nam gewoon het vliegtuig 😄
Met het opentrekken van de gordijnen werd duidelijk dat er een zeldzame regenbui op de kurkdroge grond was gevallen. Een gek gezicht!
Na een snel ontbijt stapten we met een nieuwe crew in de taxi naar het vliegveld. Dat is in Oujda niet zo groot en het duurde dan ook niet lang voor ik met mijn buddy ticket in de rij stond - met een hele hoop schaamteloos voordringende Franse Marokkanen en Marokkaanse Fransen - bij de gate.
Ik had niet lang op mijn toegewezen open plekje gezeten voordat Houssam, de purser, mij kwam halen om naar de cockpit te gaan. De verdere dag bleef de jumpseat mijn plekje; zeg nou zelf, dat is toch veel leuker dan stoel 13E? Overigens was er zeker op de tweede vlucht genoeg ruimte voor een buddy, want daar zaten maar 56 mensen op 😅 Houssam had voor mij extra maaltijden besteld - ‘TUI doesn’t have to know, I have a friend’ - en zodoende zaten we een halfuur na vertrek aan een heerlijk warm ontbijtje, plus een enorm blad met Marokkaanse koekjes. De catering is op deze vluchten altijd goed geregeld.
Fun fact: Klaas wist te vertellen dat de call sign van de privéjet van Deutsche Bank Dagobert is. Normaal gesproken is een call sign zoiets als Beauty Four Six Charlie, maar zij hebben het afgestemd op een corresponderend stripfiguur.
We landden op Lille en toen alle passagiers waren uitgestapt, mocht ik met Roel mee op de walkaround rond het vliegtuig. Hij legde uit waarop gelet moet worden - scheuren, deuken, bird strikes - en vertelde over de wielen, de hydraulics, de remmen en de wielkast. Voorbeeldje: geval van een klapband kan het gescheurde rubber geen schade veroorzaken in de wielkast, omdat een kleine sensor het wiel in dat geval buiten houdt.
Klaas was verantwoordelijk voor de take-off uit Lille en loodste ons als een racewagen los van de grond door de mooiste witte wolken aan de blauwe hemel, met scherpe en sportieve bochten. Al snel diende het volgende maaltje zich aan, dit keer inclusief een patisserie-waardig taartje.
We kletsten over reizen en mooie bestemmingen, spotten de Eiffeltoren terwijl we over Parijs vlogen, en via de ICAO-codes op de radar leer ik steeds beter aflezen waar we zijn (LFPO = Lower France Paris Orly = Parijs Orly bijvoorbeeld).
Halverwege de middag stonden we weer op Marokkaanse bodem. Ook in Nador had het flink geregend en het was buiten zo vochtig, dat we de trap nog niet af waren gekomen en al aan alle kanten plakten.
We stapten weer in het taxibusje, met een chauffeur die zijn aandacht verdeelde over de weg en een voetbalwedstrijd op het schermpje van zijn telefoon. Na een paar keer onnodig hard op de rem en gevaarlijke situaties, riep Klaas hem in het Frans tot de orde.
Er was weer van alles te zien. Kledingstukken die als verjaardagsvlaggetjes aan lange lijnen binnen. Een motel genaamd Paris Dakar; het eerste waarborgt een zekere klasse, het tweede dient als relativeerbeer. Veel huizen staan aan onverharde wegen, maar zo nu en dan kom je een paleisje tegen dat ommuurd en deftig haar plek in de wereld inneemt, compleet met blauwe luiken, frisse gele muren en/of groene torentjes. Ergens staat een kudde kamelen in de berm, vooralsnog zonder eigenaar, maar waar zouden ze ook naartoe gaan? Twee kippen scharrelen rond bij een in een hoop stro geparkeerde auto, hun kopjes net zo rood als de ietwat vervaagde lak van het voertuig. Op een veldje bij een Amerikaans-grote supermarkt knielt juist een man in het groene gras om te bidden; zijn sneakers staan keurig naast hem, alsof ze onder de kapstok zijn gezet door een moeder met opruimwoede.
En zo arriveerden we opnieuw bij het Mercure Hotel. Ondertussen zijn de thunderstorms losgebarsten; het regent en onweert hier al uren. De regen tikt onverbiddelijk hard op de gladde tegels bij het zwembad. Maar achter het geluid van het water klinkt de gebedsroep uit de moskee, alsof de klanken onder een parapluutje tussen de regendruppels door manoeuvreren.
We wilden graag in de stad gaan eten, maar nu het buiten zo hard onweert en bliksemt, blijven we gezellig binnen en laten we ons eten hier komen. 😋
03-09-2023: Vannacht heeft het zó hard geonweerd dat we midden in de nacht wakker schrokken van de klap van inslaande bliksem vlakbij ons. Vanmorgen was de wereld nog grauw en nat, als een veelgebruikt vaatdoekje.
Het vliegveld van Nador was rustig, de vlucht naar Eindhoven was één van de twee die ochtend. En juist op deze plekken, waar weinig gebeurt, ontstaat gemakkelijk chaos. Met het boarden liep de hele groep passagiers als een waaier over de tarmac. Niets of niemand gaf immers een pad of looproute aan.
Ik mocht weer bij Klaas en Roel in de cockpit en filmde Klaas’ take-off voor zijn tweeling van drie jaar oud. Aan de voet van de bergen had de hele ochtend een wit laagje mist gehangen, als een feestelijke zoom aan een jurkje, maar nu vlogen we richting de opkomende zon.
Er moest regelmatig een iets ander vliegpad gekozen worden vanwege het slechte weer dat we zo nu en dan tegenkwamen. De cockpit overlegt dat steeds met de grond; elke request wordt met een onmenselijke snelheid beantwoord. Alles loopt heel soepel en gesmeerd in die communicatie.
We werden weer lekker gevoerd door de cabin crew: zoete broodjes, Marokkaanse pannenkoeken, yoghurtjes. Ondertussen gleden Spanje en Frankrijk onder ons voorbij. En daar kwamen opeens bekenden op de radar. LFQQ (Lille), EBCI (Charleroi), EBBR (Brussel), EBOS (Oostende), EBAW (Antwerpen), EBLG (Luik), EHRD (Rotterdam), EHAM (Amsterdam) en EHEH (Eindhoven). We hoorden overduidelijke Nederlanders op de radio en regelmatig werd het contact afgesloten met zoiets als ‘…eight niner whiskey, doeiii’.
Zeeland, Rotterdam en de Nederlandse kustlijn verschenen in een panoramisch vergezicht links van ons, alsof we het als plakje op de aarde zagen liggen. Daar was in de verte ook de witte brug van Zwijndrecht/Dordrecht. En een paar hele sportieve bochten verder stonden we weer op de baan in Eindhoven.
Nog even lichte paniek omdat we alweer buiten stonden, klaar om in de taxi te stappen, en we erachter kwamen dat de cameratas nog in de cockpit lag. 😅 Gelukkig was dat met een telefoontje naar de nieuwe crew en een vriendelijk lid van het grondpersoneel snel opgelost.
Terug in Brussel namen we afscheid van Klaas. Wat hebben we leuke dagen gehad met elkaar!
En nu zijn we weer in ons fijne huisje in Mechelen. En het allerfijnste van thuiskomen is: wasjes draaien!
Reactie plaatsen
Reacties