01-09-2023: Er lag vanmorgen weer een uitgebreid ontbijtbuffet op ons te wachten. Nadat we daarvan dankbaar gebruik hadden gemaakt, trokken we degelijk bedekt en uitgerust met bucket hat en camera Oujda in.
Via Boulevard Zerktouni zetten we koers richting de medina. Vanaf de eerste stap leef je in een volledig andere wereld. De overdekte terrassen, waar vooral thee of koffie gedronken wordt, zitten vol met voornamelijk mannen. Het is hun wereld. En hoewel vrouwen hier absoluut gerespecteerd worden - ook zij maken deel uit van het straatbeeld, vaak als moeder of echtgenoot maar ook vaak genoeg als vriendin, zus of oma - hun bestaan is vooral in relatie tot de man.
Het duurde niet lang voor we weer de eerste zwerfkatjes tegenkwamen. Ze stoeiden op de stoep en kwamen keurig poseren voor een foto, de ene recht in de camera kijkend terwijl de ander met zijn staartje onze enkels streelde.
Overal op straat, of het nou in de souk, langs de weg of in de winkels is, kun je dingen kopen. Winkels die zonnebrillen verkopen, adverteren hun merken op de zijgevels met stickers: Ray-Ban, Louis Vuitton, Gucci, en blijkbaar ook Nikon en Canon 😄 In de wat stoffiger pandjes langs de straat, waar het asfalt bruin en plakkerig is en je liever niet wilt weten waardoor dat komt, hangen felgekleurde schooltassen aan de dakgoten en duizenden paren slippers liggen op nette hoopjes uitgestald. Maar het echte werk komt pas in de souk. Die is hier overdekt met houten panelen, kleden en doeken tegen de warmte, en dus is het er een beetje donker. Gelukkig maken alle twee vierkante meter grote winkeltjes gebruik van TL-licht. Alles volgt elkaar in oogverblindend rap tempo op. Opgerolde matrassen van glanzende stof in olijfgroen, goudkleurig of bordeauxrood. Vloerkleden in alle soorten en maten, zacht en kleurrijk en met zorg gefabriceerd. Weelderige gordijnen met frutsels en tierlantijntjes en kwastjes - de winkel zelf is net een theater, zo doet een groot en groen deftig opgetrokken gordijn lijken. Voetbal- en andere sportshirts, van Haaland tot Yankees. Hopen speelgoed liggen in een hoek op een kleedje, net als een verzameling tweedehands schoenen, keukenspullen en prullaria, allemaal zo heerlijk uniek en origineel. Gouden armbanden van centimeters breed, versierd met groene en rode glinsterende steentjes, evenals kettingen groots genoeg om als een ambtsketen rond de nek van een burgemeester te hangen. Rekken en tafels vol slippers: met pompons, Louis Vuitton-logo’s, neuzen gepunt als een satéprikkertje en de randjes bezet met kleine steentjes. En hoewel ik gek ben op al deze drukte, levendig en luid, houd ik nog meer van de straatjes in de medina. De muren, die wel uit zand lijken opgetrokken met hun gruis, ongelijke oppervlaktes en soepele hoeken. Alles onder een warm zomerfilter; geel, zand, beige, lichtrood, bruin als een huid die op het strand in het hete zand heeft gelegen. Het is er rustig, soms zelfs leeg, op een geparkeerd voertuig of een zwerfkatje met zwarte en rode vlekjes na. Hoewel je wordt omringd door woonhuizen, waar het leven zich afspeelt achter de ijzeren deuren en enigszins ongezellige getraliede ramen, lijkt het of je alleen op de wereld bent. En dat middenin een levendige Noord-Afrikaanse stad.
We vonden onze weg terug naar het hotel via de lege, maar toch zo volle, kronkelende straatjes en even later de drukke kruispunten en levendige asfaltwegen dwars door de stad. Ergens op een terras met houten stoelen op dikke tapijten zaten twee mannen in djellaba’s te genieten van hun glas thee. En wij maakten nog een snelle foto bij het enige toeristische plekje van Oujda: het I ♥️ Oujda kunstwerkje op het stationsplein, vlak voor het hotel.
Terwijl Roel en Klaas weer een vlucht naar Parijs en terug uitvoerden, spendeerde ik de middag en avond aan het zwembad, aan de bar voor een lekker hapje en in het Spaanse restaurant. Daar was ik de enige, een exclusieve beleving dus. Ik bestelde gefrituurde calamaris en kreeg er een paar lekkere broodjes bij.
Als ik op reis ben, gaat er altijd een bepaalde nieuwe mindset aan in mij. Ik kan dan zomaar overvallen worden door een miljoen dingen en gedachten. Dat vind ik altijd heel bijzonder. Waarom is er tweeduizend kilometer en een reis door de avondhemel voor nodig om alles los te laten wat me bezighoudt? Waarom zie ik dan pas wat ik veel eerder had willen zien?
Laat ik me inspireren, of zoek ik naar vastigheid? Of kan het samengaan? En gek eigenlijk, dat duizend-en-één gedachten en ideeën mijn hoofd en hart vullen terwijl ik zie hoe op een Marokkaans stationsplein de avondlichten aangaan, maar de aarde van mijn ziel soms zo droog en ondervoed aanvoelt op plekken die veel meer zouden moeten zeggen.
Maar wie bepaalt dat? Wie zegt wat tot je moet spreken en wat lelijk, nietszeggend en onbelangrijk is? Schoonheid is geen feit, maar subjectief. Inspiratie is geen commando, maar een vraag en antwoord. Moed is geen teken van zelfverzekerdheid, maar van kracht door alles heen; misschien juist door de onzekerheid of twijfel. Het grote is schaars, maar heeft een luide stem. Het kleine is overal, maar fluistert. De kunst van het horen.
Reactie plaatsen
Reacties