12-06-2023: Morgen mag ik met Roel mee als buddy, en omdat we morgen wat extra tijd nodig hebben om mij in te checken en de taxi van morgenvroeg niet naar voren gehaald kon worden, trokken we vanavond al naar Charleroi om daar in een Ibis-hotel te overnachten. Het was een ommelands reis: eerst met de auto naar Zaventem, twee treinen en een bus, en er daarna achterkomen dat de hemelsbrede twintig meter naar het hotel een halfuur lopen zal zijn, omdat er een groot hek voorstaat. En dat in deze hitte. Je moet er het beste van maken en dat deden we dan ook maar. Mooie bloemetjes, onze schaduw op de weg en Roel werd er blij van om mijn koffer mee te zeulen. Nou, die droom laat ik graag uitkomen ;) Voor €90 slapen we een nachtje in wat haast een cabine is, maar het is wel knus en met de juiste lampjes aan maak je het wel gezellig.
13-06-2023: Vanmorgen stonden we al vroeg op CRL. Roel loodste mij door de check-in heen, waar al een flinke rij stond. Op zo’n moment is een pilotenpak best handig. Daarna ging ik zelf door de rustige security en paspoortcontrole. Ik kocht nog een snackje voor de crew, als bedankje; dat is een beetje een ongeschreven regel wanneer je als buddy meegaat.
Bij de gate aangekomen werd ik meteen vooraan in de rij geplaatst, en ook buiten werd ik als eerste toegelaten richting de trappen. Ik kletste een beetje met de purser, die al helemaal was ingelicht door Roel. Mijn bagage lag al in het vak boven mijn stoel, 2C. Zodra de boarding complete was, werd ik uitgenodigd in de cockpit. De jumpseat werd uitgeklapt, de noise canceling koptelefoon ging op en zo zat ik ineens in alle rust, met prachtig uitzicht, op de plek waar alles gebeurt. Honderduizenden woorden en termen die in combinatie wel toverspreuken lijken, maar hoe meer je ze hoort en opgevolgd ziet worden, hoe meer je er (een beetje) van gaat begrijpen. Met de nadruk op een beetje, want het kan wel zijn dat er een bepaalde logica achter alle knopjes zit, die moet je toch maar even internaliseren. Als de captain iets zegt, grijpt Roel zonder twijfel in één seconde naar het juiste knopje, en andersom.
Omdat er wat ontbijt over was, kreeg ik samen met Roel en de captain een ontbijtje in de cockpit. Lekker eten op een lege maag en met uitzicht vanaf 12 km hoogte, veel beter dan dat wordt het niet wat mij betreft.
Tijdens de verdere vlucht probeerde ik wat te slapen in mijn eigen stoel, maar dat lukte helaas niet goed. Gelukkig kwam de purser mij al vrij snel weer halen om de landing te komen bekijken in de cockpit.
Roel voerde zelf deze vlucht uit en ook de landing was dus zijn werk. Vastberaden en keurig zette hij het toestel perfect aan de grond; er is altijd een ideale plek voor touchdown, namelijk op een duidelijk gemarkeerd stukje aan het begin van de baan, en hij zette het vliegtuig er echt precies op. Zo knap, en ook de captain gaf hem een compliment: ‘Mooie approach en landing!’
Met een taxi reden we naar het hotel in Casablanca, waar we nog precies een ontbijtje konden meepikken. Er zit hier wel meer crew en de captain kent velen van hen. De een vliegt vanavond naar Istanbul, de ander zit hier voor een paar dagen, enzovoort. Een wereld die steeds in beweging is, ik hou ervan.
Vanaf onze kamer kijken we uit op een levendig kruispunt; we zitten middenin de stad. De zon komt juist een beetje door, terwijl het eerder vanmorgen nog regende. De lucht wordt nu blauwer en helderder, dat belooft veel goeds voor de verdere dag!
Net na het middaguur begaven we ons in de levendige sferen van Casablanca. Alle wolken waren intussen opgetrokken en de zon had vrij spel aan de felblauwe hemel. Roel was hier al eens geweest en leidde mij vandaag rond. Onze eerste stop was het weelderige Parc de la Ligue Arabe, een schitterend park vol palmbomen, fonteinen en bloemen. De rode, gele, oranje en blauwe bloemblaadjes staken trots boven de rechtgesnoeide heggen uit en de schaduwen van de palmbladeren lagen als ongrijpbare parasols op de grond.
We gebruikten voor het eerst de wide angle lens die Roel mij voor mijn verjaardag gaf. We waren zo heerlijk een tijdje creatief bezig in deze rustige oase middenin een drukke stad.
De route leidde ons langs de Sacred Heart Cathedral. Als een parel zo wit glansde het magnifieke bouwwerk in het zonlicht, en alle hoekjes, puntjes en erkertjes schitterden. Op een terrasje omheind door korte groene boompjes aten we de simpelste cheese- en kipburgers ooit, maar het legde wel een lekker bodempje. Bovendien snakten we naar een slokje water. Met een dik halfuur waren we weer helemaal bijgetankt om aan het volgende deel van onze route te beginnen.
Na de lunch liepen we via de ruime hoofdwegen en boulevards richting het water van de Atlantische Oceaan. Casablanca doet zijn naam eer aan: veel van de huizen, gebouwen en voorgevels zijn wit of althans wit geweest, en gaan nu door het leven als gebroken wit, grauw crème of zandkleurig.
Pal aan de kust staat de op één na grootste moskee (maar de grootste nog in gebruik) van Afrika: de Hassan II moskee. Dit imposante bouwwerk werd krap dertig jaar geleden afgerond en is een oogverblindend geheel van kunstig gelegde mozaïeken, hoefijzervormige bogen, nisjes met fonteintjes en een enorme minaret als blikvanger. De details doen je duizelen; elk steentje is het waard om van dichterbij te bekijken. Allemaal uniek en toch zo groots in samenspel.
Vanaf de promenade langs het water kijk je steeds uit op ofwel de haven ofwel deze moskee. Aan je weerszijden beukt aan de ene kant het water tegen de hoge kade, en aan de andere kant strekt de stad en daarmee het land zich uit; je loopt precies op de scheidslijn tussen land en zee.
Langs een andere route liepen we weer terug de stad in, op weg naar het hotel. Ontelbaar veel stoffige appartementencomplexen flitsen aan je ogen voorbij, net als de gevulde waslijntjes op hun balkons en de al even stoffige auto’s in de zijstraten. Wij bleven de hoofdweg volgen en kwamen zo langzaamaan weer op de drukkere kruispunten terecht. Enorme billboards, grote hotels en kantoorpanden, en temidden van dit alles lag een straatverkoper op een klein tapijtje in de schaduw te bidden. Ergens achter een plantenbak lag een kitten te soezen in de aangename warmte, maar ze kwam keurig poseren toen ze het geklik van de camera hoorde. We zagen een reclame die leek te beweren dat kinderen alles lekkerder vinden met ketchup - bord zonder ketchup: kindje boos, bord met ketchup: kindje lacht en steekt de bonen met onwaarschijnlijk veel vreugde in de mond.
Terug in het hotel togen we meteen naar de rooftop, waar zich een koud zwembad bevond met uitzicht over heel Casablanca. Beide feiten maakten ons erg gelukkig.
Het plan was om met twee andere crews te gaan eten, maar we kregen nogal moeilijk taxi’s op het moment dat we ze juist echt nodig hadden. Uiteindelijk belandden Roel, Kurt (de captain) en ik in Rick’s Café, een romantisch restaurantje in Marokkaanse riad-stijl waar constant filmische muziek uit de jaren ‘40 en ‘50 klonk. Lantaarns hingen op verschillende hoogtes aan het plafond, op de begane grond gingen groene en rode fluwelen gordijnen en overal hing de heerlijke geur van aangename warmte en heerlijk vers voedsel. Op onze borden kwamen heuse kunstwerken en echte smaaksensaties te liggen. Wat hebben we genoten! Roel en ik hadden nog nooit zulke lekkere zalm op; deze variant was de Roast citrus salmon met Maltaise Sauce.
We kletsten de tijd weg met Kurt over foto’s, video en reizen. Om 21:00 stonden we weer buiten, dit keer onder een zachtroze hemel. Kurt was hier ook al vaker geweest en kent de stad goed. Omdat hij ook nog Frans spreekt, voerde hij het woord met de taxichauffeurs. Die op de heenweg had trots vertelde dat je in Marokko, in tegenstelling tot België, wél meerdere vrouwen mag hebben. ‘Much money, many women!’ Toen wij zeiden dat in zo’n huwelijk vrouwen dan toch zeker jaloers zullen worden, zei hij stellig: ‘No, in Morocco, women don’t get jealous.’
Dat was het voor vandaag. Tijd om bij te komen van de wekker die vanmorgen om 04:00 ging. Tot morgen!
Reactie plaatsen
Reacties