Honger. Ik heb het elke dag, op wel honderd verschillende manieren.
Ik heb honger naar meer van God. Ik zie Hem in de eerste lentebloemen, in de blauwe lucht met het zachte wolkendek, in het glazige ochtendzonlicht wat mij 's ochtends wakker maakt, door mijn gezicht te strelen via het kiertje onder mijn rolgordijn. Het is zo mooi, zo bijzonder, zo prachtig, dat ik naar meer verlang. Meer van Zijn macht, goedheid en creativiteit om me over te verwonderen.
Ik heb honger naar inzicht, naar kennis, naar meer van het leven begrijpen. Mijn bijlesleerling heeft een toets voor biologie en we nemen het aderstelsel van de mens door. Hoe het hart pompt, en in een tijdsbestek van amper een paar seconden tientallen delicate processen herhaalt. Wat een wonder is het dat ik gezond ben, dat ik werk, dat mijn lichaam weet wat het moet doen.
Ik heb honger naar reizen, naar meer van de wereld zien. Een onverzadigbaar verlangen, wat na elke reis alleen maar groter wordt in plaats van kleiner. Ik verlang naar de onbekende plekjes, het gewone leven op andere plekken, de beroemdste hotspots binnen handbereik, alsmaar verder en na elke bocht een ander uitzicht.
Ik heb honger naar momenten van vroeger, en verlang ernaar om ze opnieuw te beleven, en dan beter dan dat ik toen heb gedaan. ik wil ze vasthouden, en vergeet daardoor soms het heden te beleven.
En daarom dit.
Woorden zijn het grootste geschenk. Ze vangen je dromen, je gedachten, je verlangens en je herinneringen, op manieren die niet te evenaren zijn. Ze kunnen je mee terugnemen naar die levenslessen, die momenten in je leven waar je aan terug blijft denken met een lach op je gezicht, de dingen waarvan je niet door hebt gehad dat ze voorbijgegaan zijn.
Mijn toekomstige zelf zal willen weten wat ik nu belangrijk vond, waar ik mee bezig was, wat me gelukkig maakte, waar ik mee worstelde. Ze zal willen weten wat mijn levenshonger aanwakkerde en voedde.
Ze zal willen weten of ze, na al die jaren, meer verzadigd is dan toen. (En ik betwijfel het.)
Reactie plaatsen
Reacties